Σοφία Σιμοπούλου

Eίμαστε οι επιλογές που κάνουμε, από το πως θα αντιμετωπίσουμε τον συνάνθρωπο μας μέχρι το να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε.

Πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο κείμενο “Ανατολικά της Εδέμ” του John Steinbeck μπορεί να συνδεθεί με το σήμερα;

Φυσικά και ναι. Τα ερωτήματα που απασχολούν τους/τις ήρωες/ιδες καθώς και οι καταστάσεις που βιώνουν υπάρχουν στην καθημερινότητα μας. Η εγκατάλειψη, ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, οι μεταβολές των σχέσεων μέσα στον χρόνο είναι πράγματα που τα περισσότερα από εμάς έχουμε νιώσει και με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε. Η μάχη για την ανακάλυψη της αλήθειας ή ακόμη και η άρνηση στο να την δούμε ενώ βρίσκεται ακριβώς κάτω από την μύτη μας είναι κομμάτι της ζωής. Πόσο μάλλον η σύγχυση που επικρατεί σχετικά με την επιλογή μεταξύ σωστού και λάθους, καλού και κακού. Για τον Στάινμπεκ η λέξη κλειδί είναι ακριβώς αυτή. Η επιλογή, το Timsel που επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στο κείμενο. Σε μια περίοδο κρίσης, όπως είναι ο πόλεμος, πως επιλέγεις να πορευτείς; Η προσπάθεια κάποιων χαρακτήρων να δράσουν προς το καλύτερο ή η επιλογή άλλων να παραμείνουν στο αντικειμενικά “λάθος” τους επειδή είναι η προσωπική τους αλήθεια, είναι πέρα για πέρα κομμάτι της πραγματικότητας του σήμερα. Βέβαια το τι θεωρούμε σωστό και λάθος επιδέχεται ερμηνείας. Η απόφαση είναι δίκη μας.

Για ποιούς λόγους είπες το ναι στην Ανδρονίκη Αβδελιώτη;

Την Ανδρονίκη την γνώρισα περίπου ένα χρόνο πριν ξεκινήσει η συνεργασία μας. Τότε μαζί με την Μάιρα Ξύδη -την βοηθό σκηνοθέτη μας και καλή μου φίλη από την σχολή- συμμετείχαν στην performance “Μην είν’ οι κάμποι;” της Βίκυς Μαστρογιάννη. Η Μάιρα με κάλεσε και μπορώ να πω ότι μου έκανε εντύπωση τόσο η παράσταση όσο και η ίδια η Ανδρονίκη. Στην πορεία κάποιες συναντήσεις μας ήταν αναπόφευκτες αφού εργαζόμουν ένα διάστημα στο φουαγιέ του Αγγέλων Βήμα. Όταν μου έγινε η πρόταση για την ακρόαση ήμουν απόλυτα ενθουσιασμένη καθώς ένιωθα ότι μπροστά μου ανοίγεται ένα νέο κεφάλαιο, ένα πρώτο βήμα μέσα στον κόσμο του θεάτρου, η αρχή της δικής μου διαδρομής! Παράλληλα όμως ήταν πολύ έντονος και ο φόβος της απόρριψης. Το θερμό χαμόγελο της Ανδρονίκης και η αντιμετώπιση της, έκανε το σφίξιμο να υποχωρεί λίγο λίγο. Φυσικά δέχτηκα την πρόταση σκεπτόμενη την πορεία μου στον χώρο, ήταν μια ευκαιρία για να ξεκινήσω. Όμως αυτό το ναι δεν ήταν με μισή καρδιά. Ένιωσα ότι είναι η κατάλληλη αρχή καθώς θα ήμουν με ανθρώπους που δείχνουν κατανόηση και με κάνουν να νιώθω ασφαλής όταν εκτίθεμαι.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Ο ρόλος μου είναι αυτός της Άμπρας. Βρίσκεται τυχαία με την μητέρα της στο σπίτι των Τρασκ όπου και ξεκινά η σχέση της με τα αγόρια, τον Καλ και τον Άρον. Την σκέφτομαι ως μια μικρή κυρία με τρόπους που εντυπωσιάζουν τους μεγαλύτερους. Όταν βρίσκεται μόνη της με τα αγόρια εκδηλώνει περισσότερο την παιδικότητα της ενώ αμέσως αντιλαμβάνεται το ενδιαφέρον τους για εκείνη. Της αρέσει να οδηγεί τις καταστάσεις, να έχει τον έλεγχο. Είναι δυναμική και έχει το θάρρος της άποψης της. Παράλληλα όμως νιώθω ότι χρειάζεται μια σταθερότητα την οποία βρίσκει στην σχέση της με τα αγόρια. Στην αρχή είναι παρορμητική ενώ στην πορεία, όσο μεγαλώνει, αρχίζει να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει. Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύσκολο να την κατηγορήσω για τις επιλογές της. Αιτιολογώ το κάθε τι που κάνει και δεν θεωρώ κακές τις πράξεις της. Μου φαίνεται κάπως αστείο, γιατί υπάρχουν διάφορα άτομα μετά τις παραστάσεις που μου λένε πως δεν την συμπαθούν σαν χαρακτήρα.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Η στασιμότητα και η αδράνεια είναι πράγματα που μας καθηλώνουν. Οι συνθήκες αλλάζουν και είναι καλό να έχουμε τις “κεραίες” μας έτοιμες και ανοιχτές. Πιστεύω στην συσπείρωση και την μαζική διεκδίκηση. Αυτό που βλέπω είναι πως υπάρχει αντίδραση, καλλιτεχνική και μη. Παράλληλα νιώθω ότι η αλλαγή έρχεται και στο μεταξύ μας. Γι αυτό είναι σημαντικό να δημιουργούμε χώρους ασφαλείς και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, όταν συναντάμε άσχημες συμπεριφορές να μην αποστρέφουμε το βλέμμα. Να αλληλοστηριζόμαστε και να ακούμε.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Μου αρέσει αυτή η φράση γιατί κατά κάποιο τρόπο συμπυκνώνει το νόημα του έργου. Ζούμε μέσα στην αδικία, την καταπίεση και το μίσος. Καθημερινά βλέπουμε γύρω μας καταστάσεις οι οποίες μας προκαλούν δυσφορία. Το παν είναι πώς στεκόμαστε εμείς απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις. Οι επιλογές που κάνουμε, από το πως θα αντιμετωπίσουμε τον συνάνθρωπο μας μέχρι το να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε. Να αφουγκραζόμαστε, να δρούμε και να στηρίζουμε τις επιλογές μας, αυτό σκέφτομαι όταν διαβάζω αυτήν την φράση.

Πληροφορίες για την παράσταση: