Σοφία Φυτιάνου

Zούµε σε µία κοινωνία ατοµικισµού, ασκούµαστε ως πολίτες στην αναισθητοποίηση, αυτά µας αποανθρωποποιούν & µας κάνουν δυστυχισµένους.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το “After the End” (Μετά το τέλος) του Dennis Kelly τόσο δυνατό κείµενο;

Το “Μετά το Τέλος” είναι ένα έργο γραµµένο το 2005, στο οποίο ο συγγραφέας είναι επηρεασµένος από τις τροµοκρατικές βοµβιστικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα την εβδόµη Ιουλίου του 2005 και συγκλόνισαν το Λονδίνο, οδηγώντας στον θάνατο 52 ανθρώπους. Είναι ένα έργο µπολιασµένο από το ρεύµα “In yer face theatre”, στα ελληνικά θα το µεταφράζαµε ως “θέατρο στα µούτρα”. Στο ρεύµα αυτό, οι συγγραφείς δεν θεωρούν το θέατρο πηγή ευχαρίστησης και διασκέδασης˙ πρωταρχικός
τους στόχος είναι να εµφυσήσουν µία αίσθηση δέους και φρίκης, τρόµου και φόβου, ώστε ο θεατής στην συνέχεια να σκεφτεί και να λάβει θέση απέναντι στην σκληρότητα και την έλλειψη ανθρωπιάς στον κόσµο. Βέβαια, σε αυτό το έργο βλέπουµε ψήγµατα του ωµού ρεαλισµού από το εν λόγω
ρεύµα, καθώς είναι ένα έργο που επηρεάζεται από αυτό το ρεύµα αλλά δεν ανήκει σε αυτό.
Το έργο είναι γραµµένο ως ψυχολογικό θρίλερ, όπου οι χαρακτήρες λειτουργούν σε µία “γκρίζα ζώνη” ηθικής, το σασπένς παίζει µεγάλο ρόλο, καθώς είναι ένας συνδυασµός του µυστηρίου που εµπεριέχουν τα θρίλερ και των ψυχογραφηµάτων των χαρακτήρων που θα βλέπαµε σε ένα δράµα.

Ποια είναι η δική σας εκδοχή πάνω σε αυτό το έργο;

Σε αυτό το έργο ξεκινάµε από τον προσωπικό κόσµο των χαρακτήρων και από αυτή την αφετηρία, ξεδιπλώνονται σηµαντικά πολιτικά ζητήµατα που θίγονται, όπως ο ρατσισµός και η ανθρωπιά. Χτίζοντας τους χαρακτήρες και τον κόσµο του έργου, αναπόφευκτα φέρνουµε τη δική µας γλώσσα και τρόπο έκφρασης ως Έλληνες, και νοµίζω ότι δίνουµε και µε αυτόν τον τρόπο το δικό µας αποτύπωµα, χαρίζοντας το µεσογειακό µας ταπεραµέντο στο έργο. Επίσης, µε συγκινεί και είµαι περήφανη για το γεγονός ότι δηµιουργήσαµε αυτή την παράσταση µε ελάχιστα χρήµατα αλλά µε πολύ µόχθο, πίστη
και προσωπικό αγώνα. Αυτά είναι τα δικά µας δώρα -ο ίδιος ο εαυτός µας- σε αυτό το σπουδαίο κείµενο.

Για ποιούς λόγους συνεργάστηκες µε τον σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά;

Ήξερα τον Θοδωρή από το 2019, όπου γνωριστήκαµε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Lost World στην Παλαιόχωρα Χανίων και από τότε µας συνέδεε µία αµοιβαία εκτίµηση. Μου αρέσει η κινηµατογραφική του προσέγγιση στο θέατρο και το γεγονός ότι όντας κινηµατογραφιστής,
σκηνοθέτησε αυτό το έργο µε κινηµατογραφικό ρεαλισµό, κάτι που αναδεικνύει την ατµόσφαιρα και την ουσία του. Νοµίζω ότι θα συνεργαζόµασταν αργά ή γρήγορα και χαίροµαι που έγινε
σε ένα έργο που ταιριάζει τόσο πολύ στην αισθητική και των δυο µας.

Μίλησέ µας για το δικό σου ρόλο.

Εγώ ερµηνεύω τον χαρακτήρα της Λουίζ, µία νέα εργαζόµενη, όπου παρά τα ελαττώµατά της, προσπαθεί να κρατήσει µία ανθρώπινη προσωπική της αξία: “O µόνος τρόπος που µπορούν να σε καταστρέψουν είναι αν τους αφήσεις να σε αλλάξουν σε κάτι άλλο”. Προσπαθεί να µη χάσει την ανθρωπιά της, δίνοντας έτσι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια τη δυναµική της ελευθερίας.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Σκέφτοµαι πολύ συχνά ότι οι κοινωνικές επιταγές έρχονται σε κόντρα µε τις προσωπικές µας ηθικές αξίες. Γενικά, ζούµε πλέον σε µία κοινωνία ατοµικισµού, ασκούµαστε καθηµερινά ως πολίτες στην αναισθητοποίηση και όλα αυτά σε µεγάλο βαθµό µας αποανθρωποποιούν και µας κάνουν
δυστυχισµένους ακριβώς γιατί πηγαίνουν κόντρα στην ανθρώπινη φύση µας. “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” είναι ένας στίχος που µου θυµίζει πυξίδα. Μία ηθική πυξίδα που δείχνει τον δρόµο προς µία κοινωνία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, µακριά από τα υλιστικά και
επιφανειακά πρότυπα που προβάλλονται µέσω των Μ.Μ.Ε.

Πληροφορίες για την παράσταση: