Please enable JS

Σπύρος Βάρελης

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του έργου «ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ» του Τσιμάρα Τζανάτου, που θεωρείς ότι κάνουν δυνατό το κείμενο;

Η γραφή του Τσιμάρα Τζανάτου χαρακτηρίζεται συνήθως ως πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Σίγουρα η αναζήτηση της ταυτότητας, η συνειδητοποίηση και η αποκάλυψη/μεταμόρφωση του ατόμου είναι από τα πιο δυνατά σημεία του έργου. Επίσης η αναβλητικότητα και η μετάθεση ευθυνών, που προέρχονται τόσο από εσωτερικούς αλλά και εξωτερικούς παράγοντες, συνθέτουν το αίσθημα μιας «εκκρεμότητας» που περιβάλλει το ίδιο το έργο. Κάπως έτσι προκύπτει και το όνομα του έργου. Και φυσικά η αναζήτηση και η διαχείριση της σεξουαλικότητας αλλά και η αναζήτηση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και πιο συγκεκριμένα του βασικού χαρακτήρα του έργου με την μητέρα του.

Για ποιούς λόγους δέχτηκες να παίξεις στη συγκεκριμένη παράσταση με σκηνοθέτη τον Θεόδωρο Εσπίριτου;

Με μεγάλη χαρά δέχτηκα να συμμετάσχω στην παράσταση για τρεις λόγους. Αρχικά λόγω της μακρόχρονης φιλίας με τον Τσιμάρα Τζανάτο. Ήταν ένας από τους ανθρώπους που με επηρέασαν βαθύτατα τόσο μέσα από την γραφή του αλλά και μέσα από την προσωπικότητά του. Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το έργο, ταυτίστηκα με την αναφορά του «πόνου» σε έναν από τους μονολόγους του έργου. Και είπα στον εαυτό μου ότι αυτό τον μονόλογο κάποια μέρα θα τον πω. Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή εκτιμώ την δουλειά του Θεόδωρου Εσπίριτου και μας δόθηκε η ευκαιρία μέσα από την συνεργασία μας να γνωριστούμε καλύτερα. Και τέλος φυσικά, ο Νίκος Παντελίδης με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν και τον οποίο εκτιμώ επίσης.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Θα έλεγα ότι είναι μια πλευρά του εαυτού μας που προκαλεί την αναμόχλευση του παρελθόντος και των εμπειριών. Στον ρόλο αυτό δίνεται μια πιο «στοχαστική» πλευρά που σκοπό έχει να φέρει στην επιφάνεια και να αναδείξει τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς του ατόμου. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα είδος κινητήριας δύναμης που βοηθά στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των αναγκών.

Γιατί να δει κάποιος την παράσταση; Τι την κάνει επίκαιρη;

Αρχικά το έργο είναι μια αφήγηση. Αλλά όχι απαραίτητα σε παρελθοντικό χρόνο. Είναι μια αφήγηση που συμβαίνει τώρα. Αναφέρεται στην αποδοχή του ατόμου όχι μόνο από τους άλλους, αλλά και από το ίδιο το άτομο. Ειδικά στις μέρες μας είναι κάτι που μας αφορά όλ@. Είναι αυτό το αίσθημα του αυτοπροσδιορισμού που πολλές φορές η κοινωνία προσπαθεί να μας υποδείξει και να μας επιβάλλει. Η σεξουαλικότητα και η αναζήτηση είναι συνεχείς και δεν μπορούν να περιοριστούν σε ονόματα και όρους. Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά θα δώσω τον εαυτό μου σαν παράδειγμα. Το να αυτοπροσδιοριστώ σαν ομοφυλόφιλος δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ώρας, μιας μέρας ή μιας εμπειρίας. Ήταν αποτέλεσμα μιας εσωτερικής αναζήτησης και καθημερινής προσπάθειας. Η διαφορετικότητα που ένιωθα δεν ήταν δικό μου συναίσθημα, αλλά κάτι που ερχόταν από τους γύρω μου. Αυτό που ένιωθα από μικρός ήταν αυτό γιατί απλά έτσι είναι. Τίποτα φυσιολογικό ή μη φυσιολογικό – απλά εγώ. Αλήθεια όμως ποιος ορίζει το φύλο, τις επιλογές, τις προτιμήσεις και τα θέλω του ατόμου στην κοινωνία; Αυτό νομίζω πως καλείται η παράσταση να απαντήσει. Και κατά την γνώμη μου το κάνει.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Σκέφτομαι το πόσο έχει επηρεάσει την σκέψη, την λογοτεχνία, την ποίηση και γενικά τις τέχνες η ανάγκη της διαφοροποίησης του ατόμου μέσα στην κοινωνία. Η ανάγκη της διατήρησης της προσωπικότητας, των προτιμήσεων, των θέλω – έστω κι αν αυτό σημαίνει να πας κόντρα και να συγκρουστείς.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Array