Στέλλα Μαγγανά

Αγωνία και ανάγκη για προσωπική ελευθερία.

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Ψευδαισθήσεις” σε σκηνοθεσία Μαρία Βαρδάκα;

Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο η Μαρία είχε ήδη αναφερθεί με ενθουσιασμό σε μάθημα του μεταπτυχιακού το οποίο παρακολουθούμε μαζί και ήταν και η αφορμή για την γνωριμία μας. Όταν επομένως, με κάλεσε να συμμετέχω και μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις της αναλυτικά, αναγνώρισα τον ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό της για την επικείμενη πραγματοποίηση του ανεβάσματος. Αυτό σε συνδυασμό με την προσοχή και τον επαγγελματισμό που αντιμετωπίζει τις λεπτομέρειες, μου έδωσαν την εντύπωση από την πρώτη στιγμή πως πρόκειται για μια δουλειά που θα γίνει με φροντίδα και πολλή αγάπη.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σου όταν το πρωτοδιάβασες;

Σκέφτηκα πως είναι ένα έργο που παρ’ότι είναι γραμμένο σε αφηγηματική μορφή έχει απίστευτη ζωντάνια, με εντυπωσίασε το πώς προσομοιάζει στην ίδια την ζωή, γεμάτο ανατροπές που αδημονούν να διαλύσουν την όποια βεβαιότητα νόμιζες πως είχες. Αυτό όμως που πραγματικά με μαγνήτισε, είναι το πώς αντικατοπτρίζει σκέψεις και συναισθήματα που θεωρώ πως είναι καθολικά. Σκέφτηκα πως αυτό το κείμενο δεν απαρτίζεται από λέξεις αλλά από μικρά καθρεφτάκια, πάνω στα οποία ο καθένας από εμάς μπορεί να δει αντανακλάσεις του εαυτού του.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Εγώ μέσω της αφηγήτριας, που ο συγγραφέας ονομάζει “Πρώτη Γυναίκα”, υπερασπίζομαι τη Σάντρα, μια παντρεμένη γυναίκα που την συναντάμε μιαν ανάσα πριν το θάνατό της. Εκεί στο μεταίχμιο, έρχεται αντιμέτωπη με όλη της την ζωή , τα απωθημένα της, τις αποφάσεις της, το τί εν τέλει είναι η αγάπη. Είναι ένας άνθρωπος σε αγωνία, ένας καθημερινός , απλός άνθρωπος που παλεύει για την σταθερότητα, που βάζει στην εξίσωση σταθερότητα ίσον ευτυχία και προκειμένου να την αποκτήσει θυσιάζει κομμάτια του εαυτού της. Μια γυναίκα που παρ’ότι έβλεπε ότι η αγάπη υπάρχει, δεν ένιωθε πως η ίδια την βιώνει ολοκληρωτικά.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο κείμενο;

Ύστερα από πολλούς μήνες ανάλυσης του κειμένου αυτού, πιστεύω πως πρόκειται για ένα έργο που θέτει μόνο ερωτήσεις και είναι στο χέρι μας, κοινό και θεατές, να δώσουμε προσωπικές απαντήσεις. Υπάρχει άραγε μία αλήθεια για τα πράγματα; Μία “πραγματικότητα”; Το πώς βιώνει ο καθείς την ζωή του είναι θέμα προσωπικό, ωστόσο απαιτείται μία ελάχιστη έστω “συνεννόηση” μεταξύ μας, μια “ελάχιστη έστω σταθερότητα σε αυτό το ευμετάβλητο σύμπαν”, όπως αναρωτιέται ο συγγραφέας στο κείμενό μας. Ο έρωτας χωράει σε κανόνες και καλούπια;

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;

Σκέφτομαι πόση αγωνία κρύβεται πίσω από τις λέξεις αυτές. Αγωνία και ανάγκη για προσωπική ελευθερία. Nιώθω πώς πρόκειται για μια έκκληση του ποιητή προς τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον δρόμο που επιθυμούν, ανεξαρτήτως των κοινωνικών πιέσεων ή των προκαταλήψεων καθώς η αληθινή αυτο-πραγμάτωση και η ευτυχία προέρχονται από το να ακολουθήσουμε τη δική μας πορεία και να μην προσπαθούμε να επιβληθούμε σε ρόλους ή κοινωνικές προσδοκίες που δεν αντιστοιχούν στην πραγματική μας φύση.

Πληροφορίες για την παράσταση: