Please enable JS

Σταύρος Στάγκος: “Η Ελλάδα «καταφέρνει» να αγνοεί τα προβλήματα και τις παθογένειες της, εγκλωβισμένη σε μια αδυναμία παραγωγής ελπίδας και οραμάτων.”

Πως προέκυψε η ιδέα να ανεβάσετε το έργο των Zdrava Kamenova και Gergana Dimitrova;

Αναζητούσαμε  ένα έργο που να μιλά για τα θέματα που απασχολούν την ζωή μας τώρα, αλλά ταυτόχρονα κοιτά στο μέλλον, σ αυτά που έρχονται. Ο Δημήτρης Βέργαδος, που είναι φίλος, μου πρότεινε τότε το “P.O. BOX : UNABOMBER” πού είχε ο ίδιος μεταφράσει πριν κάποιο καιρό. Με το που άρχισα να το διαβάζω ενθουσιάστηκα όχι μόνο για τους προβληματισμούς που εμπεριέχει, αλλά και για την ποιητική προσέγγιση και την ευαισθησία με την οποία το κάνει. Το “P.O. BOX : UNABOMBER” είναι ένα έργο που εκτός από το να σε ωθεί να σκεφτείς σε τι κόσμο ζούμε, ή μάλλον καλύτερα που οδεύει ο κόσμος μας, προτείνει ταυτόχρονα μια διαφορετική – ίσως αιρετική- γραφή-δομή. Στην προσέγγιση μας πάνω στο έργο λοιπόν δουλέψαμε ομαδικά, προτείνοντας ποιητικά και πολιτικά κείμενα που μπορούσαν να εμπλουτίσουν το έργο και να δώσουν τελικά την δική μας ματιά, πάνω σ ένα κόσμο που εξελίσσεται με ένα ρυθμό ανεξέλικτο και προς κατευθύνσεις σκοτεινές.

Γιατί ασχοληθήκατε με ένα περιβαλλοντολογικό κείμενο;

Νομίζω ότι έχει γίνει πια φανερό ότι αυτό που κάποτε φάνταζε σαν «επιστημονικές μελλοντολογικές εικασίες», είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα που βιώνει όλος ο πλανήτης – και είναι μόνο η αρχή. Βλέποντας την στάση των ΗΠΑ -αλλά και άλλων χωρών με λιγότερο εξόφθαλμο τρόπο- στα θέματα περιβάλλοντος, αντιλαμβανόμαστε πόσο ισχυρή παρά ποτέ είναι η corporate λογική στους ασκούντες πολιτική και πόσο η λογική του κέρδους αδιαφορεί παντελώς –όσο κι αν ακούγεται παράλογο- για την τύχη του πλανήτη στο μέλλον.

Πέρα όμως από το θέμα της περιβαλλοντολογικής καταστροφής που θέτει η παράσταση, σημαντικό κομμάτι του έργου αποτελεί το κατά την γνώμη μου δεύτερο σημαντικότερο θέμα του σημερινού μας κόσμου : αυτό της απειλής για την ελευθερία του ανθρώπου από την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της τεχνολογίας, με την σε τεράστια έκταση καταγραφή των «συμπεριφορών» των ανθρώπων μέσα από τα μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο, αλλά και των δορυφορικών συστημάτων γύρω από την Γή. Αυτό κατά την γνώμη μου –μαζί με τους κινδύνους από την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης- θα αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν  τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Βέβαια πρέπει να τονίσω ότι η επιλογή του έργου δεν έγινε με κριτήρια «πολιτικοκοινωνικά», αλλά πάνω απ όλα καλλιτεχνικά, αφού μιλάμε για ένα θεατρικό έργο και μια θεατρική παράσταση.

Ποιο σημείο ή ποια σημεία της παράστασης  θεωρείτε ιδιαίτερα  χαρακτηριστικά;

Η παράσταση μιλά για τους κινδύνους για το περιβάλλον και την ελευθερία του ανθρώπου στον τεχνολογικό κόσμο μέσα από τρείς αφηγηματικούς άξονες που αποτελούν και το ιδιαίτερο στίγμα της :

Την ιστορία του Αμερικάνου οικοτρομοκράτη Τέντ Καζίνσκι, που από μαθηματική ιδιοφυία και καθηγητής στο Μπέρκλευ σε ηλικία 22 ετών, οδηγήθηκε στην απομόνωση στα βουνά της Μοντάνα και σταδιακά στην μοναχική και αδιέξοδη «επίθεση» σε –κατά την γνώμη του- φορείς  του τεχνολογικού κόσμου. Νομίζω ότι  το ενδιαφέρον της ιστορίας του έγκειται στο  ότι σχετίζεται με προβληματισμούς που όλο και περισσότερο αναπτύσσονται στο σύγχρονο δημόσιο λόγο κι αυτό πιθανώς οδήγησε και το Netflix στο να την παρουσιάσει σε μίνι σειρά.

Ο δεύτερος άξονας του έργου είναι ένα αρχαίο πρωτοθηλαστικό, που απειλούμενο με εξαφάνιση, ξεκινάει ένα μοναχικό οδοιπορικό προς αναζήτηση ομοίων του, για να αναπαραχθεί και να συνεχίσει την ύπαρξη του είδους του πάνω στη Γη.

Και ο τρίτος άξονας είναι μια σειρά ανθρώπων του περιβάλλοντος του Καζίνσκι ( η οικογένεια του, ένας αστυνομικός που τον ψάχνει,  ένας συνάδελφος του επιστήμονας, δημοσιογράφοι, γείτονες κ.α.) που συνθέτουν έναν ιδιότυπο «χορό» που παρακολουθεί αυτά που συμβαίνουν  με απορία και φόβο.

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Νομίζω ότι η Ελλάδα του 2019 «καταφέρνει» με μοναδικό τρόπο να αγνοεί τα προβλήματα και τις παθογένειες της, και ταυτόχρονα  να απέχει από τους παγκόσμιους προβληματισμούς, εγκλωβισμένη σε μια αδυναμία παραγωγής ελπίδας και οραμάτων.  Το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα επιβιώσουν οι λιγοστές θαρραλέες φωνές.

 

Πληροφορίες για την παράσταση  PO Box Unabomber στο Θέατρο FAUST      ΕΔΩ

Array