Στεφανία Δράκου

Το να αντιληφθείς και να ακούσεις τον εαυτό σου είναι από μόνο του αντισυμβατικό!

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση «Οι Άθλιοι» της σκηνοθέτη Κωνσταντίνας Νικολαΐδη;

Όταν έμαθα πως θα ανέβουν «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» του Βίκτορος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, το θεώρησα τεράστια ευκαιρία και τιμή να συνεργαστώ μαζί της και ο ενθουσιασμός μου μεγάλωσε βλέποντας την αντιμετώπιση που υπήρχε από εκείνη και τους συνεργάτες της  προς όλους τους ηθοποιούς στη διαδικασία των ακροάσεων! Και το όνειρο μου βγήκε αληθινό! Να περιβάλλομαι από ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον, έχουν ενσυναισθηση, χιούμορ και όρεξη για δημιουργία. Αυτό νομίζω τα λέει όλα!

Το μαγικό ταξίδι της υποκριτικής ξεκίνησε για εμένα από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν κάτι το οποίο με έκανε να νιώθω ελεύθερη, δημιουργική και μου έδινε τη δυνατότητα να εκφράζομαι. Για αυτό τον λόγο αποφάσισα να το ακολουθήσω επαγγελματικά. Σπούδασα στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και παράλληλα σπούδασα ψυχολογία στο Deree (American College of Greece). Η ευκαιρία αυτή να εντρυφήσω και στις δυο αυτές επιστήμες με έκαναν να καταλάβω στο ποσό άρρηκτα συνδεδεμένες είναι. Η πραγματική μαγεία του θεάτρου ξετυλίχθηκε μπροστά μου όταν έπαιξα στο πρώτο μου θεατρικό έργο «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.

         Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Υπάρχουν έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που ο χρόνος δεν μπορεί να φθείρει και να αλλοιώσει την αξία τους και τα οποία αποτελούν πρότυπο ζωής για τον άνθρωπο. Ένα τέτοιο έργο είναι «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ». Μέσα από τις ζωές των ηρώων του έργου, ο Βίκτορ Ουγκό αποκαλύπτει με έναν μοναδικό τρόπο την αγωνιώδη πορεία του ανθρώπου από το σκοτάδι στο φως. Όπως γράφει στις σελίδες του «Να αγαπάς. Είναι αρκετό. Μην αναζητάς τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει άλλο μαργαριτάρι να βρεθεί στα κατάβαθα της ζωής». Διαβάζοντας το έργο λοιπόν συνειδητοποίησα ποσό επίκαιρα, πρωτοποριακά και ελπιδοφόρα είναι τα μηνύματα που υπάρχουν μέσα στο έργο. Όμως, αξίζει να σημειωθεί ότι για να πάρουν ζωή όλες αυτές οι έννοιες που πραγματεύεται το έργο χρειάστηκε να δημιουργηθεί  μια ομάδα που να αντιλαμβάνεται την ουσία τους. Με αγάπη και σεβασμό έγινε η διασκευή και η σκηνοθεσία από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, οι χορογραφίες δημιουργήθηκαν από  τη Χριστίνα Φωτεινάκη με βοηθό της τη Δέσποινα Τριάντου, τα σκηνικά-κοστούμια από τη Μαρία Φιλίππου με τη βοηθό της Κατερίνα Σβορώνου, η μουσική του Γιάννη Οικονόμου, οι στίχοι της Μαγδαληνής Παλιούρα, οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, το Video Art της Βικτώριας Βελοπούλου και το μακιγιάζ της Ράνιας Γιαννάκη. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τους ηθοποιούς που έχω τη χαρά να συνεργάζομαι αλλά αυτό που θα ήθελα να κρατήσετε είναι ότι σε αυτό το έργο υπάρχει πολλή αγάπη για αυτό που κάνουμε από όλους τους συντελεστές με αποτέλεσμα να παρασέρνουμε θετικά το κοινό σε αυτό το ταξίδι. Η παράστασή μας  παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε ένα από πιο όμορφα θέατρα της χώρας μας. Στους καιρούς που ζούμε έχει ύψιστη σημασία να ανεβαίνουν τέτοια θεατρικά έργα, για να θυμίζουν στους ανθρώπους αξίες που ίσως έχουν παραμερίσει.

       Μίλησέ μας για τους ρόλους σου.

Στο πρώτο μέρος του έργου εμφανίζομαι επί σκηνής ως μια ηλικιωμένη γυναίκα  όπου συνομιλεί με τον Γιάννη Αγιάννη και τον καθοδηγεί στην πόρτα του πάτερ Μυριήλ. Κατά τη διάρκεια του έργου ο Γιάννης Αγιάννης παλεύει με τις σκέψεις του όπου εγώ είμαι μέρος των κακών του σκέψεων. Στο δεύτερο μέρος εμφανίζομαι ως η αρχιεπαναστάτρια Μαρί, ένας δυναμικός χαρακτήρας που προσπαθεί να ενθαρρύνει τους επαναστάτες να βρουν το πάθος και το θάρρος για την επανάσταση.

      Τι πιστεύεις ότι έχει να πει σήμερα το 2024 ένα κείμενο, που αναφέρεται στην επανάσταση του 1789;

Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Είναι ένα έργο το οποίο αναφέρεται στη γαλλική επανάσταση, από τις σημαντικότερες επαναστάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας και ίσως με το μεγαλύτερο αντίκτυπο. Στοιχεία όπως η αγάπη, η συγχώρεση, η δικαιοσύνη, το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και η εξέλιξη του ανθρώπου είναι βασικά συστατικά του έργου και λείπουν από την κοινωνία του σήμερα. Σε έναν κόσμο που επικρατεί η βία, το άγχος, η ανασφάλεια, ο μη υγιής ανταγωνισμός και ο ατομικισμός δεν υπάρχει το απαραίτητο έδαφος για να αναπτυχθούν. «Είμαστε η γενιά της εικονικής επιτυχίας με ένα κενό να τρώει τα μέσα μας», η κοινωνία και εμείς οι ίδιοι έχουμε επικεντρωθεί εμμονικά στο «φαίνεσθαι» αντί να εστιάσουμε στο «είναι». Από τη δίκη μου οπτική το έργο δίνει ζωή σε αυτές τις έννοιες τις όποιες εάν εντάξουμε στην καθημερινότητά μας πολλά από τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ίσως και να μην υπήρχαν. Φανταστείτε να βλέπατε τους επαναστάτες πάνω στο οδόφραγμα να τραγουδούν τους στίχους του τελευταίου μας τραγουδιού «και αν κόσμος σκοτεινιάσει μες τα χρόνια που θα ´ρθουν η αγάπη θα φωτίσει όσους την ακολουθούν» τι συναίσθημα θα σας δημιουργούσε;  

      Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη «Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη»;

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να εκφράσω την πορεία που έχω χαράξει σε αυτή τη ζωή καλύτερα από αυτή τη φράση του Ελύτη. Σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το πρέπει και ορίζει το τι είναι σωστό και τι το λάθος, το να αντιληφθείς και να ακούσεις τον εαυτό σου είναι από μόνο του αντισυμβατικό! Δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος αναζητά τρόπους που θα τον οδηγήσουν στην αναγνώριση του εαυτού του, πράγμα το οποίο εγώ το επικροτώ. Πραγματικά μέσα σε αυτό το χαοτικό περιβάλλον που ζούμε αυτό που μας κρατά υγιείς τόσο σωματικά όσο και πνευματικά είναι το να έρθουμε σε επαφή και σύνδεση με τον πραγματικό μας εαυτό και έτσι θα καταφέρουμε να χαράξουμε την δίκη μας πορεία αγνοώντας τα στερεότυπα και τα πρέπει που μας επιβάλλονται.

Πληροφορίες για την παράσταση: