Συμμετέχεις στο σήριαλ “Σασμός”. Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι έχει τόση μεγάλη επιτυχία η σειρά;
Θεωρώ καταρχάς ότι η απήχηση της σειράς στον κόσμο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πρώτη ύλη της ιστορίας της σειράς, στο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη. Είναι σημαντικό ότι μιλάμε για μια εμπλουτισμένη διασκευή ενός βιβλίου, και μάλιστα ενός βιβλίου που με κάποιον τρόπο συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο με το δράμα και όλα αυτά με τον έρωτα, ως την κεντρική δύναμη που κινεί την πλοκή. Ως αναπόσπαστο στοιχείο της επιτυχίας όμως θεωρώ την εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που αποδίδουν τους ήρωες και τα συμβάντα με τρόπο τόσο πειστικό, που εμπνέει αλήθεια στους θεατές, τους κάνει να ταυτίζονται και να συγκινούνται.
Ποιές είναι οι αντιδράσεις του τηλεοπτικού κοινού προς το πρόσωπο σου, που ενσαρκώνεις ένα ρόλο – κλειδί για την βεντέτα;
Ο Μανώλης που ενσαρκώνω στη σειρά είναι ένα παιδί με έναν πολύ ιδιαίτερο ψυχισμό. Είναι ένας νέος άνθρωπος με πληγές που του συμβαίνουν πράγματα που τον πληγώνουν ακόμα περισσότερο, τον εγκλωβίζουν και δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί. Αντιδρά σπασμωδικά κι έτσι η αντιμετώπιση των θεατών ποικίλλει ανάλογα με το βαθμό που μπορεί να αντιληφθεί κανείς την ιδιοσυγκρασία του Μανώλη. Έχει πολύ ενδιαφέρον το πώς διχάζεται ο κόσμος με τέτοιους χαρακτήρες, που δεν είναι ιδανικά δυνατοί, δεν είναι ήρωες, δεν είναι καλοί ή κακοί, αλλά απλά άνθρωποι που τους κινούν ο φόβος, οι προσωπικές τους αδυναμίες και κάποτε η αγάπη. Πάντως δεν παύουν ποτέ να έχουν την πλάκα τους μηνύματα που λαμβάνω ή σχόλια που τυχαίνει να διαβάσω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και κάποιες αντιδράσεις του κόσμου στο δρόμο, που δείχνουν ότι κάνουμε μια σειρά που πείθει πολύ τον κόσμο.
Πως είναι να παίζεις σε τόσο νεαρή ηλικία, με σημαντικούς ηθοποιούς, όπως η Όλγα Δαμάνη, η Μαρία Τζομπανάκη, η Μαρία Πρωτόπαπα, ο Δημήτρης Λάλος, ο Ορφέας Αυγουστίδης, η Μαριλίτα Λαμπροπούλου κ.λ.π.;
Είναι απίστευτο συναίσθημα και ένα διαρκές μάθημα να παίζεις με ανθρώπους που θαύμαζες και συνεχίζεις να θαυμάζεις, και τώρα που βλέπεις από κοντά την ποιότητα και το βάθος της δουλειάς τους.
Υπάρχουν ρόλοι στο θέατρο που θα ήθελες να παίξεις;
Ένα σωρό. Δεν επικεντρώνομαι πάντως τόσο στους ρόλους όσο στις ιστορίες που θα ήθελα να αφηγηθώ μέσα από αυτούς. Ονειρεύομαι να συμμετέχω σε δουλειές με ανθρώπους που θα αφηγούμαστε όλοι μαζί από σκηνής ιστορίες που θα συγκινούν τις ψυχές μας και τις ψυχές των ανθρώπων που θα έρθουν να μας δουν. Όχι βέβαια ότι δε θα τρελαινόμουν να έπαιζα το Συρανό από το Συρανό ντε Μπερζεράκ ή τον Τούζενμπαχ από τις Τρεις Αδερφές, αλλά θα περιόριζα πολύ το πώς αντιλαμβάνομαι το θέατρο, γιατί αν υπάρχουν τα στοιχεία που προανέφερα τότε θέλω να παίξω όλους τους ρόλους που έχουν γραφτεί και όσους δεν έχουν γραφτεί ακόμα.
Πως νοιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;
Δε θεωρώ ότι τα φαινόμενα ρατσισμού εντάθηκαν τα τελευταία χρόνια, εντάθηκε ο βαθμός στον όποίο αρχίσαμε να τα παρατηρούμε. Η προσφυγική κρίση και το γεγονός ότι μπήκαν οι φασίστες στη Βουλή δε δημιούργησαν το ρατσισμό, αλλά ανέδειξαν ότι σίγουρα το 10% του λαού μας ενστερνίζεται τέτοιες ιδέες. Κάτι μάλλον απέτυχε θεσμικά και κοινωνικά για να έχει συμβεί αυτό. Προσωπικά πάντως, επειδή θεωρώ ότι ο ρατσισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά τρόπος ζωής, εντοπίζω την αποτυχία στους θεσμούς της οικογένειας – που είναι πάντα όμως αστάθμητος παράγοντας- και του σχολείου, στους επιδραστικότερους στη ζωή και στη σκέψη ενός ανθρώπου. Έχουν αποτύχει να εμπνεύσουν τον ορθολογισμό, τη συλλογικότητα, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, το διάλογο, το άνοιγμα στους άλλους και αντίθετα επικεντρώνονται στο κλείσιμο, στην άμυνα, στη χρησιμοθηρία, στο πώς να γίνεις ανταγωνιστικός και όχι στο πώς να γίνεις καλός άνθρωπος. Από πού περιμένουμε λοιπόν να πολεμηθεί ο ρατσισμός, όχι μόνο σα φαινόμενο, αλλά και σα modus vivendi;
Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Σίγουρα δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις ίδιες. Δε συνδέω δηλαδή απαραίτητα την εξουσία με την καταπάτηση δικαιωμάτων. Για μένα έχει πάντα σημασία από ποιες ιδέες εμφορούνται. Η κυρίαρχη ιδεολογία αυτή τη στιγμή όχι στη χώρα μας συγκεκριμένα, παγκοσμίως, είναι αυτή της συρρίκνωσης του κόστους της παραγωγής, με υποβαθμισμένη και φθηνότερη εργασία. Όσες κυβερνήσεις λοιπόν εξυπηρετούν αυτή την ιδέα της “ανταγωνιστικότερης” παραγωγής δε γίνεται να χάσουν την ευκαιρία που τους δίνεται μέσα από μια κρίση, είτε αυτή είναι οικονομική είτε υγειονομική. Αυτό βλέπω να συμβαίνει και σήμερα με αφορμή την υγειονομική κρίση, που σίγουρα απαιτεί εν πρώτοις υποχωρήσεις στα δικαιώματα των πολιτών για να ξεπεραστεί. Προκαλεί όμως και έναν ανασχηματισμό εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κάποιους συμφέρει να κανονικοποιηθεί.
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.