Συνέντευξη με την Μαρία Ξενουδάκη για την «Αυτοκατηγορία» του Πέτερ Χάντκε που ανεβαίνει στο Αντιθέατρο.

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτό το συγκεκριμένο έργο;

Από τότε που δημιουργήθηκε το Αντιθέατρο, το 1978, ήθελα πάντα να παρουσιάζω έργα του πρωτοπόρου Πέτερ Χάντκε. Ο Χάντκε στα έργα του καταλύει όλους τους «νόμους» της τέχνης, αλλά και της ζωής, προτείνοντας κάτι άλλο, πράγμα που συμβαίνει και στην «Αυτοκατηγορία» που παρουσιάζω φέτος.

-Ποια σκηνή θεωρείτε πιο σημαντική στο έργο και γιατί;

Για να είμαστε ακριβείς, δεν υπάρχουν σκηνές στο συγκεκριμένο έργο. Πρόκειται για ένα έργο αγόρευσης που έχει ως επίκεντρο τους θεατές για ό,τι κάνουν ή δεν κάνουν. Είναι ένα έργο συμπαντικό θα έλεγα, καθώς ασχολείται με τον Άνθρωπο.

-Υπάρχει αναφορά και σχέση του έργου με το σήμερα;

Σαφώς. Το έργο γράφτηκε τη δεκαετία του 1970, ωστόσο διαβάζοντάς το, αυτά που λέει είναι ένας καθρέφτης της σημερινής εποχής. Είναι απόλυτα διαχρονικό, καθώς οι άνθρωποι δεν αλλάζουν παρά μόνο τις θέσεις και τις κινήσεις τους, όχι όμως τα αισθήματα, τις αρχές, την τόλμη, τα ήθη και την ομορφιά, που επιζητά ο συγγραφέας, αλλά και η ίδια η αρχέγονη ζωή. Έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ από αυτό. Αυτό επισημαίνει και ο Χάντκε μέσα από την «Αυτοκατηγορία».

-Πώς αισθάνεστε για τη σημερινή Ελλάδα του 2019;

Ζούμε σε μία διαχρονική Βαβέλ. Έχουμε φτάσει στο τέλμα ως κοινωνία. Μόνο ένας επικός θάνατος θα μας έσωζε, αλλά δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Η ίδια η ζωή ξερνάει τέρατα επί τάπητος. Τέτοια καταστροφικά σχέδια, τέτοιες άνομες πράξεις δεν αντιμετωπίζονται εύκολα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα του σήμερα.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Πέτερ Χάντκε γεννήθηκε το 1942 στην Αυστρία. Σπούδασε νομικά στο Γκρατς αλλά διέκοψε τις σπουδές του το 1966, όταν δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα («Σφήκες»). Την ίδια χρονιά ανέβηκε στη Φρανκφούρτη σε σκηνοθεσία Κλάους Πάιμαν το θρυλικό θεατρικό του «Βρίζοντας το κοινό». Ο Χάντκε δημοσίευσε δεκάδες μυθιστορήματα, νουβέλες και θεατρικά έργα και θεωρείται πια ένας από τους κλασικούς μοντέρνους του 20ού αιώνα. Για το έργο του τιμήθηκε με τα βραβεία Μπύχνερ (1973) και Κάφκα (1979) και έχει προταθεί πολλές φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Από το 1985 ζει στη Σαβίλ, έξω από το Παρίσι.

Λίγα λόγια για την «Αυτοκατηγορία»

Η «Αυτοκατηγορία», είναι ένα έργο αγόρευσης, ένα θεατρικό δίχως μύθο. Καμιά ιστορία δεν προβάλλεται, τουλάχιστον καμιά συγκεκριμένη ιστορία ενός συγκεκριμένου ατόμου. Το «Εγώ» στην «Αυτοκατηγορία» δεν είναι το εγώ μιας αφήγησης, αλλά, μονάχα το «εγώ» της δραματικής τέχνης. Εδώ το «Εγώ» καταλύει όλους τους κανόνες, που έχουν προκύψει από την ιστορία της συμβίωσης των ανθρώπων.

Πληροφορίες για την παράσταση «ΑΥΤΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ» στο Αντιθέατρο Μαρίας Ξενουδάκη   ΕΔΩ