Συναντήσαμε την Χρυσή Γαλιγαλίδου στην απονομή των βραβείων του Φεστιβάλ Θεατρικού Μονολόγου 2018 και μας μίλησε για το Β’ βραβείο που πήρε.

Πως αισθάνεστε που πήρατε το Β’ βραβείο ανάμεσα σε είκοσι επτά επαγγελματίες
ηθοποιούς;
Για εμένα, το γεγονός και μόνο πως η παράσταση πήρε την μορφή που είχα φανταστεί και άγγιξε
έστω και έναν ή δύο ανθρώπους που την παρακολούθησαν ήταν μεγάλη χαρά και επιβεβαίωση.
Αποφάσισα με πολλή διάθεση να δηλώσω συμμετοχή στο φεστιβάλ αναλαμβάνοντας μόνη όλη την
παραγωγή της παράστασης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ως ηθοποιός, συμμετείχα χωρίς δεύτερες
σκέψεις γνωρίζοντας πως η οποιαδήποτε έκβαση και κριτική θα αποτελούσε για εμένα μεγάλο
μάθημα. Σκηνοθετικά, ήταν κάτι που θα επιχειρούσα για πρώτη φορά έχοντας ως μοναδικό στόχο να
βγω λίγο ακόμη από τη ζώνη ασφαλείας μου, να κάνω ένα βήμα που ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα
που θα έφερνε, θα με εξέλισσε ως ηθοποιό. Η όλη διαδικασία θα μου μείνει αξέχαστη. Έφερα μία
παράσταση με όρεξη να την προσφέρω σε όποιον ήταν διαθέσιμος να ακούσει και αυτό ήταν για
εμένα το πρώτο βραβείο που μου χάρισε αυτό το φεστιβάλ. Το ότι τελικά κέρδισε και άλλους πέρα
από εμένα όλο αυτό, ήταν ένα επιπλέον δώρο.

Με ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να ανεβάσετε τον μονόλογο ’’Αβελάρδος και Ελοΐζα’’;

Σχεδόν αυτόματα, τη στιγμή που αποφάσισα τη συμμετοχή μου στο φεστιβάλ, ήξερα και ποια ήταν η
ιστορία που ήθελα να πω. Το κείμενο «Αβελάρδος και Ελοΐζα» του κυρίου Γιάννη Καλαβριανού είναι
από τα πιο ευαίσθητα και ταυτόχρονα δυνατά, από τα πιο τραγικά και ταυτόχρονα όμορφα έργα που
έχω διαβάσει. Έμεινε ανεξίτηλη η επιρροή που είχε πάνω μου όταν το πρωτογνώρισα και με
συντροφεύει με κάποιο τρόπο από τότε. Η προσαρμογή του σε μονόλογο ήταν από τα πιο
δημιουργικά πράγματα που έχω κάνει και είμαι ευτυχής που με βοήθησε να το γνωρίσω καλύτερα και
να το αγαπήσω περισσότερο.

Λίγα λόγια σας για την υπόθεση της παράστασης . Μιλήστε μας για το έργο;

Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα μοιράστηκαν μια αγάπη που σημάδεψε τους ίδιους αλλά και όσους έμαθαν
για αυτή. Ήταν δυο άνθρωποι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, γεννημένοι σε μια κοινωνία που δεν
μπορούσε να το αντέξει. Ο Αβελάρδος ήταν ένα ευφυές και ανήσυχο πνεύμα, δυνατό και με άγνοια
κινδύνου. Είχε πρωτοποριακές ιδέες που έβγαιναν με ορμή στις διαλέξεις του και δίχαζαν τους
ακολούθους του. Η Ελοΐζα ήταν μια γυναίκα του σήμερα στην εποχή του τότε. Έξυπνη, δυναμική και
ανεξάρτητη, πήγαινε κόντρα στους συντηρητισμούς που της επέβαλαν οι νόρμες της εποχής της.
Αυτά από μόνα τους ήταν αρκετά για να σκανδαλίζουν αυτοί οι δύο τους “δυνατούς” της εκκλησίας
του 12 ου αιώνα. Όταν ερωτεύτηκαν, ο υπόλοιπος κόσμος χάθηκε για αυτούς μα για τον υπόλοιπο
κόσμο έγιναν πιο ορατοί από ποτέ. Τους τιμώρησαν με τρόπο που σοκάρει ακόμη και σήμερα και
έζησαν χωριστά σχεδόν ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους επικοινωνώντας μόνο με επιστολές. Δεν
είναι η εξέλιξη μιας απαγορευμένης αγάπης αλλά οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν που κάνει την
ιστορία τους μοναδική.

Ποιες είναι οι δυσκολίες μίας σόλο παράστασης;

Είναι πολλά αυτά που μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ως τα δύσκολα κομμάτια μιας σόλο παράστασης,
ταυτόχρονα όμως αυτά είναι και τα πιο όμορφα. Το να “σηκώνεις” μία παράσταση μόνος μπορεί να
φαντάζει τρομακτικό, στην πραγματικότητα όμως είναι απελευθερωτικό. Σε οποιαδήποτε μορφή
performance, είτε με τη συνοδεία ολόκληρου θιάσου είτε όχι, η αφοσίωση και η συνέπεια σε αυτό
που εξιστορείς αποτελεί μια κατάθεση ψυχής. Σε μια σόλο παράσταση, η κατάθεση αυτή αφήνει
μάλλον μεγαλύτερο απόηχο. Είσαι εσύ, αυτό που δημιούργησες και αυτοί με τους οποίους το
μοιράζεσαι. Έχει μια μαγεία αυτό. Μια ένταση και μια ηρεμία ταυτόχρονα, μια ειλικρίνεια που σε
απογυμνώνει και σε ελαφραίνει.

Πού επικεντρώθηκε η σκηνοθετική σας ματιά;

Κυρίαρχο μέλημά μου σκηνοθετικά ήταν μέσω της παρουσίας ενός μόνο ανθρώπου στη σκηνή, να
δίνεται η αίσθηση των πολλών, να περνούν πολλοί χαρακτήρες μπροστά από τα μάτια των θεατών
χωρίς αυτό να μπερδεύει. Είναι όλοι αυτοί μαζί που συνέθεσαν αυτή την ιστορία και δεν ήθελα να
λείψουν στα πλαίσια ενός μονολόγου. Επίσης μεγάλο στοίχημα ήταν και η διορατική σκηνογραφία
που μέσω της σκηνοθεσίας θα έδινε ανά πάσα στιγμή την αίσθηση των διαφορετικών χώρων, χρόνων
και επιπέδων. Απώτερος στόχος όλων τελικά είναι να ξεχάσουμε οι θεατές και εγώ ότι είμαι μόνη στη
σκηνή. Να γίνουμε όλοι κομμάτι μιας ιστορίας που διαδραματίζεται 9 αιώνες πριν μα και αυτή τη
στιγμή.

Πόσο δυσεύρετη είναι,  αλήθεια, η αληθινή αγάπη;

Δεν πιστεύω ότι είναι δυσεύρετη η αληθινή αγάπη, αλλά η υπομονή και η διάθεση να παλέψεις για
αυτή. Αυτό την κάνει να φαίνεται δυσεύρετη. Το τι είναι αληθινό και το τι είναι αγάπη είναι πολύ
προσωπικά για τον καθένα, αυτό που είναι κοινό όμως και μας συγκινεί στις μεγάλες αγάπες που
μένουν χαραγμένες στο χρόνο είναι η αφοσίωση των πρωταγωνιστών ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Όσο εύκολες ή δύσκολες. Η επιλογή να παλέψεις για κάτι που αγαπάς, ξεχνώντας ό,τι άλλο σε
χαρακτηρίζει, πάντα θα τρομάζει και πάντα θα εμπνέει.

Τι θέλετε να πάρουν οι θεατές μαζί τους φεύγοντας από την παράσταση;

Μια σκέψη και μια ευχή. Η σκέψη είναι η προτελευταία πρόταση της παράστασης : «Όλα στην ώρα
τους γίνονται, μα και τόσο λάθος…». Είναι ωραίο να αφηνόμαστε καμιά φορά στο «όλα στην ώρα
τους θα γίνουν» είναι όμως οι επιλογές και οι πράξεις μας αυτά που τελικά διαμορφώνουν τα πάντα.
Η ευχή είναι η τελευταία πρόταση της παράστασης αλλά δε θέλω να την πω! Την αγαπώ και αγαπώ
να τη μοιράζομαι με το κοινό την κατάλληλη στιγμή.

Πότε θα αρχίσουν οι παραστάσεις στο θέατρο του  Χώρου Τέχνης και πολιτισμού ΕύΠολις –art;

Οι παραστάσεις θα γίνουν το Σαββατοκύριακο 9 και 10 Φεβρουαρίου στις 21:00 και ανυπομονώ να
επιστρέψω στο χώρο που μου χάρισε τόσες ευχάριστες συγκινήσεις!
“Την έλεγαν Ελοΐζα Φυλμπέρ.
Και η γιαγιά της, της τραγουδούσε πως η αγάπη πέφτει στον κόσμο, μαζί με το χιόνι!
Τον έλεγαν Πέτρο Αβελάρδο.
Και γεννήθηκε πολύ νωρίς. Ή πολύ αργά.
Πριν από 900 περίπου χρόνια, ερωτεύτηκαν!
Άρα ο Θεός τους ήταν περιττός.”
Παρίσι, 12ος αιώνας.
Ο Αβελάρδος, σκεπτόμενος θεολόγος, χειμαρρώδης φιλόσοφος, κήρυκας της διαλεκτικής και η
μαθήτριά του Ελοΐζα, νέα, καλλιεργημένη, ασυμβίβαστη, ερωτεύονται.
Αψηφούν ολοκληρωτικά μια κοινωνία συντηρητική και σκανδαλίζουν την Εκκλησία.
“Γιατί, οι άνθρωποι γίνονται ζώα όταν ερωτεύονται. Και θηρία, όταν ερωτεύονται οι άλλοι…”
Το τίμημα το πληρώνουν και οι δύο. Και ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του…χωριστά…
Το μοναδικό, πρωτότυπο κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού διασκευάζεται από τη Χρυσή Γαλιγαλίδου η οποία ερμηνεύει και σκηνοθετεί. Κατέκτησε το δεύτερο βραβείο στο 2ο Φεστιβάλ Θεατρικού
Μονολόγου 2018 και συνεχίζει με δύο παραστάσεις στο Θέατρο ΕύΠολις-art.

Παραστάσεις: Σάββατο 9 και Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμή εισιτηρίου: 8 euro
Τηλ. Κρατήσεων: 215-5451110 κιν. 6980529535