«Τα λέμε αύριο» του Μάριου Λεβέντη

Τα λέμε αύριο στο εφετείο κατά της πραγματικότητας που πλέον έχει αποκτήσει το απάνθρωπο χάρισμα να θάβει το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Κάθε μέρα και λίγο πιο βαθιά στη γη των ιστών μας. Το παιδί εκείνο που οφείλει να ξεπροβάλλει όταν οι καταστάσεις γύρω μας, μας «μεγαλώνουν». Όταν βρισκόμαστε εκτεθειμένοι στην γύμνια της επιβλητικής σοβαρότητας και της δωρικής έλλειψης της ευθυμίας μας. Το παιδί εκείνο  που έμαθε να παίζει με τις πιθανότητες που έχει για να ζήσει. Και παρόλη τη συζήτηση της υπογεννητικότητας στην χώρα που τρώει τα παιδιά της, τι παράξενο που δεν κουνιέται φύλλο για την υπογεννητικότητα της αισιοδοξίας που τρώει τα χρόνια μας, έτσι ξεδιάντροπα!

Τα λέμε αύριο. Άλλωστε αυτό δεν κάνει η ελπίδα; Μας πηγαίνει ερήμην μας από αύριο σ’ αύριο και εμείς πηγαίνουμε τη ζωή μας από έφεση σ’ έφεση, χωρίς να ξέρουμε τι απολύτως φταίει. Χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτό που λείπει. Ίσως το καλό. Το καλό νέο, το καλό χιούμορ, το καλό γενικότερα. Που πολτοποιείται όλο και χειρότερα κάτω απ’ την νταλίκα του κακού που πλακώνει το σώμα, την ψυχή και το νου μας. Τόσο που η  χαρά του παιδιού παύει  να υφίσταται και γίνεται ο βραχνάς του αυριανού πολίτη που κάνει το μέλλον του κομφετί στο πάρτι μιας απέραντης και τοκισμένης αβεβαιότητας.

Τα λέμε αύριο που μπορεί κάτι ν’ αλλάξει. Σήμερα ό, τι και να πει κανείς, δεν ευδοκιμεί. Δεν έχουμε άλλο στοκ από υποθέσεις, απόψεις και ρητορείες όσο κι αν έχουν την τιμητική τους. Το μόνο που έχουμε είναι το ένστικτο πως αυτό το παιδί που κάποτε μας ξελάσπωνε στα δύσκολα, με την έμφυτη ζωηράδα ν’ ανταπεξέρχεται, κλείστηκε στον εαυτό του, κλείστηκε στα σκοτάδια του και μετράει πόσο πάει η κιλοβατώρα για το φως της ζωής. Το παιδί που παλεύει ν’ αλλάξει το ρου της ρωγμής του, αποτελεί απειλή. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας για ν’ αντέχουμε. Αυτό ψάχνουν. Κι αν το βρουν, αν καταφέρουν να το σκοτώσουν, τότε πεθάναμε. Όλοι. Μικροί-μεγάλοι.