ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΑΔΑΣ – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ

Κώστας Γάκης – Κωνσταντίνος Μπίμπης – Αθηνά Μουστάκα

Τι είναι αυτό που σας εμπνέει και ταυτόχρονα σας κινητοποιεί τα αισθητήρια σας ως καλλιτέχνες;

Μας εμπνέει το γαλάζιο του ουρανού, αλλά και τα γρίζα σύννεφα που ρίχνουν τη βροχή, οι φυλλωσιές των δέντρων κάτω από το σπίτι μου, ο Σεφέρης , ο Χορν όταν τραγουδάει το τραγούδι του ηθοποιού, η ομάδα μας η «Ιδέα», ο Κώστας όταν συνθέτει στο πιάνο κι ο Κωνσταντίνος όταν χορεύει με τη καρδιά του και μας παρασέρνει στους ρυθμούς των κορυβάντων, οι τοιχοφιλοσοφίες στις γωνίες της Αθήνας, οι βόλτες στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, τα πολυφωνικά τραγούδια που ακούσαμε τυχαία ένα απόγευμα στο λόφο του πλανητάριου, ο Άρης που είναι τόσο κόκκινος κάθε βράδυ, το μέρος που πάμε στην πλατεία νερού και βλέπουμε από μακριά τις συναυλίες, τα ρητά των φιλοσόφων, η Πεντέλη, η καλοσύνη του παππού μου, το υπερβολικό νοιάξιμο των μαμάδων μας, που καμιά φορά γίνεται εκνευριστικό, η γενναιοδωρία των ανθρώπων -ιδίως εκείνων που δεν είναι εύποροι- η ταινία του Μπενίνι που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι τελικά οι δυνάστες απλώς αλλάζουν μορφή και επιστρέφουν, τα τραγούδια της φίλης μας της Αθηνάς, τα ευγενικά πρόσωπα των Πακιστανών στα φανάρια, το πραξικόπημα στην Τουρκία,  η αγενής συμπεριφορά της κυρίας στην γραμματεία της σχολής μας, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μέχρι να τελειώσουμε ένα έργο, όλα αυτά μας εμπνέουν και μας κινητοποιούν ταυτόχρονα ως καλλιτέχνες και μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε μια ολότητα. Γιατί όλα αυτά συνυπάρχουν και μόνο όταν συνυπάρχει το καλό με το κακό, η ομορφιά με την ασχήμια, η αγάπη με το μίσος, το δεξί με το αριστερό μπορείς να αισθάνεσαι ολοκληρωμένος.

Τι σας ιντριγκάρει στον Αριστοφάνη;

Το θάρρος και το θράσος που είχε να δείξει απροκάλυπτα την αλήθεια. Να φωτίσει δημόσια τα αίσχη που γίνονταν στην Αθηναϊκή δημοκρατία κι όλο αυτό με μια βαθύτατη βουτιά στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Πολιτικός διάλογος με τους θεατές;

Προφανώς γίνεται ένας πολιτικός διάλογος αφού ο καλλιτέχνης εξ’ ορισμού παίρνει θέση στα πράγματα με τη στάση, το έργο και τις επιλογές του και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτική.  Όμως αν η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να φωτίσει μια όψη των πραγμάτων αυτό δεν πρέπει να γίνεται μ’ έναν από καθέδρας δασκαλίστικο και απωθητικό τρόπο, αλλά να αφήσει χώρο στο θεατή να “συνδημιουργήσει” και να προβληματιστεί για αυτό που του παρουσιάζεται.

Καλλιτέχνης είναι αυτός που φέρνει την αλλαγή, αυτός που αναθεωρεί και επανατοποθετεί τις αξίες;

Είναι και αυτό μια σημαντική πλευρά του καλλιτέχνη χωρίς να σημαίνει ότι η αλλαγή έχει πάντοτε θετικό πρόσημο.  Πολλές φορές πρέπει να επιβεβαιώνουμε τα αυτονόητα, για παράδειγμα η έννοια της ευθύνης του πολίτη ενώ θεωρείται αυτονόητη δυστυχώς πολλές φορές λησμονείται.  Από την άλλη αν υπάρχει κάτι καινούριο να ειπωθή ή να επαναπροσδιοριστούν αξίες φυσικά ο καλλιτέχνης καλείται με τις ευαίσθητες κεραίες του να το πράξει με το έργο του.

https://www.youtube.com/watch?v=Txn4mm-bTlg