Το άθροισμα του Μάριου Λεβέντη

Οι άνθρωποι, πάνω στην απεγνωσμένη τους αναζήτηση να κερδίζουν όλο και περισσότερα, παγιδεύονται σε μια ανώφελη και αδιάκοπη πορεία προς το επιπλέον, το παραπάνω, το περιττό. Πάντα κάτι καινούργιο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο, κάτι εντυπωσιακό. Κάθε τους ενέργεια στοχεύει όχι μόνο στην απόκτηση, αλλά στην υπεροχή και στην επιβολή των εαυτών τους απέναντι στο τίποτα.

Από τις πράξεις, η αγαπημένη μας είναι η πρόσθεση. Αποφεύγουμε την αφαίρεση, γιατί μας αναγκάζει ν’ αντιμετωπίσουμε το κενό. Αποφεύγουμε τη διαίρεση, γιατί δεν θέλουμε να μοιραστούμε με τους άλλους. Κι αν κάπως μας κεντρίζει το ενδιαφέρον ο πολλαπλασιασμός, είναι γιατί μόνο έτσι αυγατίζουμε την παρακμή μας. Είμαστε εθισμένοι στο ν’ αυξάνουμε, να προσθέτουμε, συνεχώς να προσθέτουμε. Κι αυτή η πράξη έχει καταστεί σύμβολο της επιτυχίας μας. Τρέχουμε να γεμίσουμε τις τσέπες μας με όσα δεν μας χρειάζονται, με όσα δεν μπορούμε να απορροφήσουμε. Στο επιχειρείν της λογικής μας, μόνο το άθροισμα αξίζει.

Κι αν το κέρδος είναι μια βουλιμική μάχη για το «παραπάνω», τότε ο πραγματικός αγώνας βρίσκεται στο να καταλάβουμε ότι και το ν’ αφαιρούμε κάτι απ’ την απληστία μας για να το μοιραστούμε, θα μας αποφέρει τα περισσότερα μέσα μας. Αλλά, μάλλον, τα λεπτά αισθήματα, έγιναν λεφτά αισθήματα. Μισό λεπτό να βεβαιωθούμε ότι τα μετρήσαμε καλά. Α! Και μην ξεχάσουμε να κόψουμε απόδειξη, διότι πώς αλλιώς θα δηλώσουμε ότι υπάρχουμε; Αυτό δεν είναι το νόημα; Και τώρα που γίναμε «πλούσιοι», σίγουρα θα μπορούμε ν’ απαντήσουμε: Πόσο «παραπάνω» είναι τελικά αρκετό, για να καλύψει το «τίποτα» που πάντα απομένει να μας περιμένει; Έχουμε τη δύναμη; Ή μήπως γίναμε φτωχοί σε λέξεις;