«Το ρόιδο και το κορόιδο» του Μάριου Λεβέντη

Πολλές φορές σπάμε ρόδια που δεν πρέπει. Κι είναι άδικο. Είναι άδικο που τα πατάμε με το σκαρπίνι  της αγένειας ή με το άλλοθι της παράπλευρης απώλειας. Τα πατάμε μέχρι να λιώσουν, μέχρι ν’ αποσυνθέσουμε τις αρετές τους. Πόσες φορές δεν μας πάτησαν κάτω σα κακότυχα ρόδια για να τελέσουν το έθιμο της ανωτερότητάς τους; Πόσες φορές δεν μας έλιωσαν μονάχα με μια κουβέντα; Γιατί τελικά το χειρότερο τακουνάκι το ‘χει η ειρωνεία των «ανθρώπων». Αυτή που πάντα είναι στη κόψη του ξυραφιού, τα κάνει ρόιδο και περιμένει το κορόιδο να τα μαζέψει. Περιμένει το κορόιδο να κάνει παραδουλεύτρα την ψυχή του για να καθαρίσει την υπόληψη που κάποιοι έπρεπε να μας έχουν.

Αντί να γονατίσουμε όλοι μαζί να καθαρίσουμε την ψυχή μας με το πανάκι της συμπόρευσης, αντί να φάμε απ’ το ίδιο ψωμί στο ίδιο τραπέζι, τρώμε εφτάζυμο με προσβολές και ταπεινώσεις από ισχυρογνώμονες εαυτούς που δεν ήταν ποτέ γνώμονες κανενός. Ήταν απλώς διπρόσωποι πολιτισμένοι. Είχαν αξίες τις καχεξίες που κανείς δεν φανταζόταν. Κι επειδή και η ίδια η εποχή μάς πηγαίνει από μετάλλαξη σε μετάλλαξη, δεν μας εκπλήσσει διόλου το πώς μεταλλάσσεται, από την μια στιγμή στην άλλη, το συναίσθημα τους. Αυτοί που φοβούνται, φοβούνται γιατί είναι και θα παραμείνουν ανεμβολίαστοι της αυτογνωσίας τους.

Μην απορούμε όμως, για τα υψηλά κρούσματα της κατάντιας μας, γιατί ο καθένας τελικά είναι υπεύθυνος για τα εργαστήρια μικροβίων που θρέφει στη ζωή του. Είναι υπεύθυνος αρνητής για την ανεύθυνη προσφορά του. Και δυστυχώς δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να τον συμπονάμε. Γιατί σ’ αυτή τη ζωή κάνουμε χωρατά με όποιον πέφτει στα πατώματα εξαιτίας μας  για να μαζέψει τις ζημιές μας. Σπάμε τα ρόδια για την πλάκα μας λοιπόν. Σπάμε πλάκα με το μαράζι των άλλων γιατί δενέχουμε άλλο λόγο να γελάμε, γι’ αυτό θα ξεγελάμε τον άνθρωπο.  Τόσο ευτυχισμένοι είναι ορισμένοι. Ήταν απλώς διπρόσωποι πολιτισμένοι.