«Υπέρβαση» του Μάριου Λεβέντη

Για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, 27 Μαρτίου 

Tα θεατρικά στο υπόγειο, ποτέ στο απόγειο. Μέσα στις κούτες της ανεκμετάλλευτης φθοράς, μέσα στην ακαταστασία των αχρείαστων. Μέσα στο μπαούλο της συγχυσμένης πνευματικότητάς μας. Μέσα στην φορτωτική της μετριότητας που απεντομώνει τα ουσιαστικά, γεμίζοντας τον χώρο και τον χρόνο της από πρόσκαιρα, ανούσια και χαρωπά  ντεκόρ που ναι μεν μπορεί να περνάνε καλά στο χωροχρόνο, αλλά δεν γίνονται καλύτερα. Δεν γίνονται καλύτερα μέσα μας. Παρασημοφορούνται “βαρύγδουπα” και τυπώνονται ως “ψιλά γράμματα” στην εφημερίδα της λήθης μας. Μα αν η τέχνη δεν κάνει τον γδούπο απέναντι στο χαμηλόφωνο νάζι της καθημερινότητας που προσπερνάει ακόμα και τις μεγαλύτερες αφορμές για σκέψη, με τί κουράγιο περιμένουμε θαύματα κοινωνίας και επικοινωνίας μεταξύ μας;

Διότι αν ο πολιτισμός είναι ακόμα το κακό Φενγκ-σούι που καταχράται την ενέργεια που θα έπρεπε να δείχνουμε στη ζωή, αν είναι ακόμα το περιττό στο «δωμάτιο», ίσως να πρέπει να μιλήσουμε για τις οφειλές μας απέναντί του κι όχι για τα οφέλη του απέναντί μας. Κι αν τελικά η μόνη σπουδαιότητα είναι η μετριότητα, ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να αποστραφούμε τις διπλωματίες, τις ανωτερότητες, τις ιστορικές φάτσες που το παίζουν εύθικτες και να μυηθούμε στην μυσταγωγία της συστολής μας. Να σταθούμε στο ύψος  των περιστάσεων και των παραστάσεών μας ως “μέλη του χορού”, του κοινωνικού ιστού μας.

Κι επειδή το χύμα παραμένει χύμα και μάλιστα χωρίς διαβαθμίσεις, αν δεν κάνουμε οι ίδιοι πρώτο τον τελευταίο τροχό της αμάξης, αν δεν κάνουμε την υπέρβαση, θα στριφογυρίζουμε μαζοχιστικά στο γύρο του θανάτου. Του πνευματικού μας θανάτου. Γιατί η εποχή μπορεί να προσάπτει, μπορεί να στερείται, αλλά κι εμείς παραμένουμε ακόμα νομάδες και μετακινούμαστε ασκόπως από το κακό στο χειρότερο. Το θέατρο όμως, δεν μπορεί να ενδίδει αλλού, παρά μόνο στη μέθεξη της αξιοπρέπειάς του. Μεταφερόμενοι στα φλέγοντα και επείγοντα θεατρικά λοιπόν. Μήπως προλάβουμε τις προτροπές, τις ανατροπές και τις υποτροπές μας.