Φίλιππος Κοντογιώργης

Το να ανήκεις σε ένα σύνολο είναι πολύ σημαντικό, η φωνή σου ακούγεται μέσα από το σύνολο αυτό πολύ πιο δυνατά.

Τι σκέφτηκες, όταν σου πρότεινε ο Παναγιώτης Λιαρόπουλος να παίξεις στη νέα του παράσταση “Τα ψυχοσωματικά μου μέσα”;

Είπα “Μέσα” κατευθείαν.Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Με τον Παναγιώτη και τους υπόλοιπους  ηθοποιούς σπουδάσαμε μαζί στην δραματική σχολή. Από το 2020 που τελειώσα μέχρι τώρα δεν είχα ιδιαίτερη τριβή και επαφή με το θέατρο. Έψαχνα και ψάχνω ακόμα τι θέλω από τον χώρο αυτόν. Με ποιον τρόπο να υπαρξω και εγώ μέσα σε αυτόν, τι θέλω να δώσω και να πάρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η τέχνη του θεάτρου με μαγεύει ειδικά όταν δημιουργείται από ένα τέτοιο σύνολο όπως αυτή η ομάδα. Γνωριζοντας τα περισσότερα άτομα από την ομάδα δεν είχα καμία αμφιβολία ότι η διαδικασία αυτή θα είναι δημιουργική, μαγική και ιδανική για μένα για να έρθω πάλι σε άμεση επαφή με την υποκριτική. Όταν ακούσα τον τίτλο και την ιδέα του έργου τότε ο ενθουσιασμός μεγάλωσε γνωρίζοντας πάλι ότι το περιβάλλον θα είναι κατάλληλο για να πέσουμε με τα μούτρα σε ένα τέτοιο θέμα.

Γιατί πιστεύεις ότι θα έπρεπε το κοινό να έρθει να σας δει;

Πιστεύω υπάρχουν διάφοροι λόγοι να δει κάποιος την παράσταση και να ταυτιστεί.
Σατυρίζει τις στρεσσογόνες καταστάσεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον, τις σχέσεις εξουσίας, την καταπιεση, τον ανταγωνισμό. Αυτά τυχαίνει να είναι στο έργο στο χώρο του θέατρου αλλά συμβαίνουν γενικα στους εργασιακούς χώρους.
Ενας ακόμη λόγος είναι ότι είναι ένα έργο κωμικό και το γέλιο αποφορτίζει.
Επίσης θίγεται το ζήτημα της πατριαρχείας με την μορφή της έμμεσης βίας, μια μορφή που είναι δύσκολο να αναγνωριστεί μέχρι και από τα ίδια τα θύματα πολλές φορές.
Τέλος τα ψυχοσωματικα είναι κάτι το οποίο μας απασχολεί όλους πια νομίζω, πολλοί άνθρωποι έχουν σχετική διάγνωση.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Ο Θάνος είναι ένας σκηνοθέτης που πιστεύει πάρα πολύ στην δουλειά του και στις μεθόδους του τις οποίες έχει ανακαλύψει μετά από πολλά χρόνια εμπειρίας. Ανήλθε πολύ νωρίς κοινωνικά και καλλιτεχνικά και δεν έτυχε να βιώσει εμπειρίες που θα ήταν πλήγμα για το εγώ του. Αυτο έχει ως αποτέλεσμα να μην δείχνει καμία ενσυναίσθηση απέναντι στους μαθητές του και να τους θεωρεί πιόνια στην σκακιέρα του που δεν έχουν καμία αξία για αυτόν πάρα μόνο να εκτελούν τις εντολές του έτσι ώστε να δημιουργήσει το φαντασιακό του σύμπαν. Θέλει να επιβάλει το στάτους του με κάθε τρόπο, ενώ μέσα του παλεύει με ζητήματα αυτοεικόνας.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Ειδικα σήμερα στην κοινωνία μας το βλέμμα των ανθρώπων είναι στραμμένο προς τα μέσα όλο και πιο πολύ. Κάτι το οποίο έχει ως αποτέλεσμα κυρίως να μας αδρανοποιεί ανάμεσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, να μην υπάρχει ουσιαστική ανάπτυξη ανθρωπίνων σχέσεων, να νιώθουμε ότι δεν ακουγόμαστε και να έχουμε αρκετά χαμηλή αυτοεκτίμηση πολλές φορές. Επισης το να βλέπεις μόνο μέσα σου και μόνο το εγώ σου μπορεί να σε οδηγήσει στο αφήγημα ότι μπροστά θα πας μόνο αν κοιτάς την παρτάρα σου και να προχωράς επί πτωμάτων.
Η “ρότα”  η δικιά μου λοιπόν απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα είναι το “εμείς”. Το να ανήκεις σε ένα σύνολο είναι πολύ σημαντικό, η φωνή σου ακούγεται μέσα από το σύνολο αυτό πολύ πιο δυνατά. Αν δεν μπορούμε να υπάρξουμε σαν ατομικότητες μπορούμε να δοκιμάσουμε να υπάρξουμε μέσα σε ένα σύνολο. Να στρέψουμε το βλέμμα προς τα έξω. Να μην ξυπνάμε το πρωί με το εγώ μας απέναντι σε όλα και κυρίως απέναντι στο ίδιο μας τον εαυτό. Είναι περιττή και χαμένη αυτή η μάχη. Ας αφουγκραστούμε τις ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας αυτής και να σκεφτούμε το “ανήκειν” και όχι άλλο πια το εγώ μας. 

Πληροφορίες για την παράσταση: