Φαίδρα Παπανικολάου

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση Ψυχών Λύτρωσις σε σκηνοθεσία Νίκου Κρίκα;

Αρχικά να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία. Η απόφασή μου να παίξω στην παράσταση πηγάζει από την μακροχρόνια και βαθειά σχέση που έχω και με τον Νίκο Κρίκα αλλά και με την Δήμητρα Μπάσιου . Επίσης εκτιμώ πολύ την συγγραφική δουλειά της Καίτης Αναστασίου. Δεν είναι άλλωστε το πρώτο έργο που κάνουμε μαζί. Έχουμε δημιουργήσει τον τρόπο να συνεργαζόμαστε, να εξελισσόμαστε , να θαυμάζουμε ο ένας τον άλλο, να βελτιωνόμαστε και να ωριμάζουμε στις πολύ δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στη δουλειά μας. Το ήθος , η θετική στάση , το θάρρος και η εμπιστοσύνη είναι βασικά συστατικά αυτής της συνεργασίας που φυσικά χαρακτηρίζουν κι όλους τους συναδέλφους μας και στις προηγούμενες και σ’ αυτή τη δουλειά. Και νομίζω πως αυτά τα χαρακτηριστικά τα εισπράττουν κι οι θεατές μας. Θα τους ευχαριστήσω κι από δω για την ανταπόδοση της εμπιστοσύνης τους.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Η Μέλπω. Μια γυναίκα με λίγες γνώσεις , με μια απλοϊκότητα που καταλήγει στην νωθρότητα και την αδιαφορία, χωρίς επιδιώξεις και προσδοκίες. Χήρα ενός δικαστικού , αγορασμένη όπως την χαρακτηρίζει η κόρη της, που δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει υπόσταση ούτε στη χηρεία της. Μια αποδεκατισμένη προσωπικότητα. Είναι η πολύ συνηθισμένη περίπτωση ,που δεν καταφέρνει να ενηλικιωθεί και να αλλάξει τη ζωή, που άλλοι προδιαγράψανε για εκείνη.

Τι πιστέυεις ότι έχεις να μας πει σήμερα ένα κείμενο της Γαλάτειας Καζαντζάκη;

Νομίζω πως κάθε έργο που βλέπει το μέλλον, δείχνοντάς μας τρόπους για να το κατακτήσουμε , έχει κάτι να μας πει . Η Καζαντζάκη μιλάει για τη γυναίκα , τον ψυχισμό και τις επιδιώξεις της , όχι σαν μια ιδιάζουσα περίπτωση , αλλά για τον άνθρωπο . Διεκδικεί τη θέση μας στην κοινωνία όχι γιατί την αξίζουμε αλλά γιατί δεν την έχουμε. Δεν μας ξεχωρίζει από το ανθρώπινο είδος , δεν ξέρω αλήθεια πώς αλλιώς να το εκφράσω. Αυτό βάζει το μυαλό σε τάξη. Είναι ο τρόπος που θέτει τα ζητήματα που την κάνει επίκαιρη και απαραίτητη. Η σήψη της κοινωνίας είναι πραγματικότητα και συγγραφείς όπως η Καζαντζάκη καταφέρνουν να μας κρατάνε υγιείς .

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;

Σκέφτομαι ότι η κοινωνία ετούτη δεν καταφέρνει να καλύψει καμμιά μας ανάγκη πλέον , ούτε για τα πιο στοιχειώδη. Η ζωή δεν έχει πια καμία αξία . Ο πόλεμος έχει αρχίσει και μεις παρακολουθούμε φριχτά εγκλήματα σαν να μην φτάνουν τα κρίματα των προηγούμενων ολοκαυτωμάτων και γενοκτονιών. Κατά τη γνώμη μου κάθε θηριωδία δεν βαραίνει μόνο το κράτος ή έθνος που τη διαπράττει. Βαραίνει όλη την ανθρωπότητα . Και μόνη αυτή έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει τη ρότα προς τον αφανισμό της.

Πληροφορίες για την παράσταση: