Φαίη Φραγκαλιώτη

Η δική μου ρότα, κόντρα στην κοινωνία. 

Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση «Τo μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας», σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, που παρουσιάζεται στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»;

Είχα την τύχη να είμαι  μαθήτρια του κυρίου Ζούλια στη σχολή, και έπειτα από μια αρκετά δύσκολη και απαιτητική χρόνια, το καλοκαίρι χτύπησε το τηλέφωνό μου από εκείνον και ήταν μονόδρομος για εμένα. Είναι πολύ συγκινητικό και τιμητικό ταυτόχρονα να σε εμπιστεύεται ο δάσκαλός σου για να κανείς το πρώτο σου βήμα στο θέατρό μαζί του. Ένιωσα ότι μου άπλωσε το χέρι για να με πάει στην επόμενη πίστα. 

Φυσικά, στο άκουσμα των ονομάτων που αποτελούν τον θίασο μας η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ένιωσα ευλογημένη που θα υπήρχα  δίπλα στη Νένα Μεντή. 

Tι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το κείμενο;

Το έργο το ήξερα και ομολογώ πως μου αρέσει ο Ξενοπουλος γενικά. Το ξαναδιάβασα λοιπόν για την παράστασή μας και το πρώτο πρώτο πράγμα που μου συνέβη ήταν ότι μου ξύπνησε μνήμες από τη γιαγιά μου. Έχω συνδέσει την ίδια με μια αγνή εποχή, απαλλαγμένη από τη σημερινή θολούρα που επικρατεί τώρα. Ξέρετε αυτή η ιερότητα των πραγμάτων και η ηθική που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, κόντρα στη νέα τάξη και την ευκολία ότι όλα πωλούνται. Για αυτό και με συγκινεί βαθιά αυτό το έργο. Και όχι μόνο με την έννοια της συγκίνησης αλλά και με τη σύνδεση που μου δημιουργεί λόγω βιωμάτων ότι όντως υπάρχουν άνθρωποι που δεν φθείρονται οι αξίες τους με τον χρόνο, όπως ήταν η γιαγιά μου, και μου υπενθυμίζει το έργο να διαλέγω να συμπεριλαμβάνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους. 

Μίλησέ μας για τον δικό σου ρόλο.

Εμφανίζομαι 3 φορές, πρώτα ως γυναίκα της εποχής που δουλεύει στα χωράφια, έπειτα ως παιδάκι που φέρνει τα σύκα και ξανά ως δουλεύτρα ενός διάσημου για την περιοχή γιατρού που νοσεί στα μάτια και ο γιατρός επιλέγει να τη στείλει στην Κοντέσσα Βαλέραινα να γιατρευτεί. Ο αγαπημένος μου είναι το μικρό αγοράκι. Είναι μεταμόρφωση για εμένα. Έψαξα τη σωματικότητά του και επένδυσα πολύ σε αυτή. Δημιούργησα μια ιστορία ολόκληρη για να εξυπηρετήσω όσο καλύτερα μπορώ τη δυσκολία του ηθοποιού που δεν εκφράζεται επί σκηνής με λόγια, αλλά με το σώμα. 

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει ένα κείμενο του 19ου αιώνα, σήμερα στον 21ο;

Λοιπόν, διαβάζοντας το έργο προσπάθησα να κατανοήσω πώς το κεντρικό θέμα «μιλάει» στη σημερινή εποχή. Και όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα και κλασικά έργα η κεντρική ιδέα είναι κάτι που ταλανίζει διαχρονικά τον άνθρωπο.  Έτσι και εδώ μου ήταν από την αρχή ευδιάκριτο το δίλλημα μεταξύ ηθικής και συμφέροντος και πώς η νέα τάξη πραγμάτων και η νέα γενιά είναι ισοπεδωτική πολλές φορές απέναντι στην παλιά. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε την αφετηρία μας, ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να εξελιχθούμε μέσα στην αλλαγή μας. Αυτά πιστεύω ότι είναι τα πιο καίρια ζητήματα που μεταφέρει το κείμενο του Ξενόπουλου που είναι μεν του 19ου αλλά επικοινωνεί τόσο άμεσα με τον 21ο αιώνα κ ειδικά με τη σημερινή Ελλάδα που περνά μια κρίση αξιών.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη «Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη»; 

Χαμογελάω τώρα  που διαβάζω την ερώτηση, γιατί πέρυσι το καλοκαίρι αποφάσισα να κάνω τατουάζ τη φράση “segui il tuo corso, e lascia dir le genti” που σημαίνει ακολούθησε τον δικό σου δρόμο και άσε τον κόσμο να λέει. Σκέφτομαι λοιπόν ότι και με τη φράση αυτή του Ελύτη, μου δημιουργείται έντονα η σκέψη ότι όλο και περισσότερο χανόμαστε στον δικό μας μικρόκοσμο και ξεχνάμε να απλώσουμε το βλέμμα στους γύρω μας. Προσπαθώ να πάω κόντρα σε αυτό και τελικά τα καταφέρνω, να μην γίνω φτωχή δηλαδή. Όχι από οικονομικής άποψης αλλά συναισθηματικής. Να μην έχω έλλειμα στην ενσυναίσθηση δηλαδή και στην πλευρά της φροντίδας και αυτή είναι η δική μου ρότα, κόντρα στην κοινωνία. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις! 

Πληροφορίες για την παράσταση: