«Φαρισαϊσμός» του Μάριου Λεβέντη

Ο φαρισαϊσμός είναι πάντα νομοταγής. Γιατί η υποκρισία είναι πλέον νόμος. Είναι η επικρατούσα νομοθεσία των επιεικώς εξαθλιωμένων διαπροσωπικών μας σχέσεων και όχι μόνον. Οι «Φαρισαίοι» νικούν κατά κράτος και αποτελούν το παρακράτος. Το παρακράτος που κρύβεται πίσω απ’ την φρεναπάτη της αποθέωσης της γνώμης μας, πίσω απ’ τα πληκτρολόγια της παράλυτης επικοινωνίας μας, πίσω απ’ την πλάτη της εποχής μας. Βάζουν το προσωπείο των αδικημένων, των επαναστατών, των ευσεβών, των παντογνωστών και συντάσσουν το άρθρο του βολέματός τους στην εφημερίδα της κατάντιας μας.

Ο φαρισαϊσμός είναι, ίσως, η πανδημία των αιώνων και δη με τις περισσότερες μεταλλάξεις. Βλέπετε, η ψευτιά μεταξύ μας μόνο μονοποικιλιακή δεν είναι. Βγαίνει και σ’ άλλες παραλλαγές, ανάλογα τα «καλά και συμφέροντα». Κρατούν τους τύπους με ψεύτικο επίχρισμα και συνεχίζουν να ντύνονται κι άλλα ψεύδη. Ντύνονται φίλοι, συγγενείς, έμπιστοι, ευγενείς αλλά στην ουσία τους είναι κάλπικοι. Και το κακό νέο που έφερε ο σκοταδισμός, που κυριαρχεί το δίχως άλλο στη ζωή μας, είναι πως πλέον νοσεί η αυθεντικότητα και δυστυχώς, για όλους όσοι απορούν, οι καθαρές εξηγήσεις είναι στην καραντίνα της ιστορίας, μέχρι νεωτέρας.

Ο φαρισαϊσμός είναι το δύστυχο φρεάτιο των μασκοφόρων που ανακόπτουν την πορεία της ταπεινοσύνης μας στα δρομάκια του ανθρώπινου καθήκοντος: την ειλικρίνεια. Φταίει όμως ο νόμος που τους προστατεύει. Ο νόμος που δεν μιλάει. Που συγκαλύπτει. Που μεροληπτεί. Ο νόμος που μας θέλει άδικους, άξεστους και αχάριστους. Φταίει η υποκρισία μας που σπάει ρεκόρ ως άγραφος νόμος –κι ασφαλώς τηρητέος–, για όσους παρέλειψαν όλα όσα τους προσφέραμε: από την εμπιστοσύνη ως την καλοσύνη μας. Από την ελπίδα μας ως την πατρίδα μας.  Ένας νόμος-υπόνομος που τελικά έγινε άρωμα. Γι’ αυτό και η τόσο έντονη δυσοσμία σήμερα· γιατί ντύσαμε με κοπριά τις χρυσές καρδιές. Γιατί αντί να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γινόμαστε όλο και καλύτεροι ψεύτες. «Ουαί» και «αλίμονο». Αλίμονό μας.