Φιλίππα Κουτούπα

Είναι απογοητευτικό, εν έτει 2022, κάποιοι να απορρίπτουν άλλους ανθρώπους με γνώμονα όχι τις πράξεις τους, αλλά με βάση την καταγωγή, τις προτιμήσεις ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο έργο του Ρώσου Ιβάν Τουργκένιεφ είναι ακόμη ζωντανό μετά από 150 χρόνια;

Το έργο αυτό μιλάει για την αγάπη και τον ψυχισμό του ανθρώπου, οπότε θεωρώ ότι είναι και θα είναι πάντα διαχρονικό. Ίσα ίσα, σε μια εποχή που είναι καμιά φορά κενή νοήματος, με τον υπερκαταναλωτισμό και την εξάρτηση από κινητά και οθόνες, η ιστορία ενός ανθρώπου που έχει αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο μα βρίσκει σιγά σιγά το θάρρος να ανοιχτεί σε κάτι νέο που τον τρομάζει, αλλά ταυτόχρονα τον γεμίζει, είναι μια πολύ επίκαιρη υπενθύμιση.

Τι ιδιαίτερο έχει η δική σας παράσταση σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Η ιστορία που έχει γράψει ο Τουργκένιεφ είναι, από μόνη της, μια ωδή στον έρωτα. Επειδή είναι εμπνευσμένη κατά κύριο λόγο απο την ίδια του τη ζωή και από τα πολύ βαθιά του συναισθήματα για τη γυναίκα που αγάπησε, πρόκειται ένα απο τα πιο αγνά και ρομαντικά έργα που έχω διαβάσει. Όλη μας η ομάδα -ηθοποιοί και συντελεστές- το έχουμε προσεγγίσει με πολύ σεβασμό -όπως του αξίζει- και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που αναδεικνύει τον έρωτα ως κύριο πυλώνα της ανθρώπινης ύπαρξης με τρόπο μοναδικό.

Ο δικός σου ρόλος.

Η ανερχόμενη νεαρή καλλιτέχνης από το Καζάν της Ρωσίας, Κλάρα Μίλιτς! Η Κλάρα είναι ολόκληρη μια αντίφαση, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο κείμενο. Εγωίστρια μα και συμπονετική, ακολουθεί την καρδιά και το ενστικτό της και δρα δίχως να προσπαθεί να αρέσει στους άλλους. Είναι τόσο παρορμητική όσο είναι ένα ανθρώπινο μυαλό απαλλαγμένο απο το ψέμα και την επιτήδευση, και αυτή είναι για μένα η γοητεία της ως ρόλος.

Πως νοιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Νιώθω στεναχώρια και απογοήτευση. Κι αυτό διότι εν έτει 2022, που υποτίθεται ότιείμαστε πολιτισμένοι και δικτυωμένοι, και παρά τα όσα μας έχει μάθει η ιστορία μέσα από πολέμους και τραγωδίες, κάποιοι επιμένουν, μάλλον λόγω προσωπικής ανασφάλειας, να απορρίπτουν άλλους ανθρώπους, όχι με γνώμονα τις πράξεις τους, αλλά με βάση την καταγωγή τους, τις προτιμήσεις τους ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι μόνο στις ρατσιστικές επιθέσεις και στη βία, αλλά στη γενικότερη τάση παραγκωνισμού κάποιων ομάδων, που μπορεί να μην είναι τόσο εξόφθαλμη, αλλά διαφαίνεται, εν τέλει, στα ποσοστά ανεργίας, στα, δήθεν αθώα, υποτιμητικά ή στερεοτυπικά σχόλια, στις συνθήκες διαβίωσης κλπ.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Πιστεύω ότι βρίσκουν κυρίως δικαιολογίες. Οι τρόποι υπήρχαν και από πριν. Δεν θεωρώ ότι κάθε κυβέρνηση ή κάθε χώρα ακόμα, το κάνει με τον ίδιο τρόπο, και στον ίδιο βαθμό. Πάντως βασικό κομμάτι του προβλήματος της καταπάτησης των δικαιωμάτων, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, είναι η απροθυμία ή ο φόβος των περισσότερων από εμάς να τα υπερασπιστούμε.

Πληροφορίες για την παράσταση “Ανάμεσα σε δύο κόσμους” ΕΔΩ