Φώτης Λαζάρου

Να διεκδικούμε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Αποστόλη Ψαρρού να παίξεις στην παράσταση;

Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε εδώ και χρόνια να κάνουμε κάτι με τον Αποστόλη. Είναι ένας άνθρωπος που σέβομαι και εκτιμώ βαθύτατα. Είχαμε βρεθεί επί σκηνής στη ”Διαβολιάδα” πριν από 6 χρόνια περίπου και από τότε γίναμε φίλοι. Κατά καιρούς πέφτανε διάφορα έργα στο τραπέζι, μέχρι που μια μέρα ήρθε και με βρήκε με το ”Σχολείο της ανυπακοής” στα χέρια του. Τότε καταλάβαμε και οι δύο ότι δεν μας παίρνει για άλλη αναβολή. Θα μοιραζόμασταν το κείμενο οι δυο μας και θα μπαίναμε σε γυναικεία παπούτσια. Τεράστια πρόκληση.

Μίλησέ μας για τον δικό σου ρόλο.

Ο δικός μου ο ρόλος είναι η Σουζάν. Η μεγαλύτερη από τις δύο ξαδέρφες και η πιο απελευθερωμένη σεξουαλικά. Έχει ξεκινήσει προ πολλού την προσωπική της επανάσταση, κι αυτό γιατί δεν έχει ούτε γονείς για να την χειραγωγήσουν αλλά ούτε και σύζυγο. «Κάνει πάντα ό,τι της αρέσει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν». Θα ήθελε πολύ να βάλει στον ίδιο δρόμο και τη Φανσόν αλλά ο χρόνος πιέζει. Οπότε την προετοιμάζει για τα χειρότερα, φροντίζοντας όμως πρώτα να της μάθει όλα τα μυστικά του έρωτα.

Τι θα ήθελες να πάρει μαζί του ο θεατής, φεύγοντας από την παράσταση;

Ζούμε σε μια εποχή που ο σεξισμός και ο ρατσισμός βρίσκονται σε έξαρση. Το κείμενο του Μπεθέρα κάνει ένα πολύ έντονο σχόλιο για την Πατριαρχία και για μια κοινωνία ολόκληρη, που ήθελαν πάντα τη γυναίκα σε θέση παθητική, χωρίς καμία εξουσία, χωρίς προνόμια, χωρίς δικαιώματα. Εν τω μεταξύ το κείμενο αναφέρεται στον Μεσαίωνα (ή μήπως όχι;). Επίσης, κάποια στιγμή μέσα στο έργο, οι δύο ηρωίδες μιλούν για την ιδανική ένωση μεταξύ των δύο φύλων. Θα ήθελα, λοιπόν, ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση να πάρει μαζί του ερωτήματα. Να αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά ξεχωριστά κατά πόσο έχει συμβάλει στη διάδοση του σεξισμού ή και του ρατσισμού (ερωτήματα που θέτουμε στους εαυτούς μας και εμείς που παίζουμε στην παράσταση). Έχουμε κάνει τα απαραίτητα βήματα, ο καθένας από τη μεριά του, ώστε να διαχωρίσουμε την εποχή μας από τον μεσαίωνα; Ένας άντρας που κυκλοφορεί στο δρόμο φορώντας μόνο τα απαραίτητα έχει την ίδια αντιμετώπιση με μία γυναίκα που θα κάνει ακριβώς το ίδιο; Κι αν όχι, γιατί; Ποιος θέτει τα ταμπού; Εμείς; Οι γονείς μας; Η κοινωνία; Η εκκλησία; Ο Θεός; Είμαστε ανοιχτοί στη διαφορετικότητα; Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, αν το έργο, αντί για την ένωση μεταξύ γυναίκας και άντρα, μιλούσε για την ένωση μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, θα το δεχόμασταν με το ίδιο χιούμορ; Ας αναρωτηθούμε λοιπόν.

Σε περιόδους κρίσης ο ρατσισμός και ο φασισμός διογκώνεται. Πως πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις καταστάσεις αυτές;

Η λύση είναι μία. Όλοι στους δρόμους. Να διαδηλώνουμε συνεχώς και να διεκδικούμε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν πιστέψουμε ότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των πολλών και όχι των λίγων, τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε και σε κάτι καλύτερο. Κάτι που να μας αξίζει. Κάτι που να μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτό. Να μαζευόμαστε 20.000 κάθε φορά που υπάρχει αδικία και όχι μόνο όταν δολοφονείται κάποιος. Ο Παύλος Φύσσας μας έδειξε το δρόμο. Μας έδειξε πως όταν θέλουμε μπορούμε.

Πληροφορίες για την πάρασταση: