Ο Χρήστος Δασκαλάκης κάποιες φορές γράφει βιβλία και παραμύθια, κάποιες φορές γράφει τραγούδια και θεατρικά έργα και κάποιες άλλες πάλι γράφει απλά τις σκέψεις του στα social βοηθώντας μας να δούμε τη ζωή με άλλα μάτια. Από μικρός ονειρευόταν να ζήσει ανάμεσα σε χαρούμενα πρόσωπα, να ανακαλύψει τι υπάρχει πέρα από το μικρό νησί που μεγάλωσε και να καταφέρει να γράψει ιστορίες με όμορφο τέλος. Τελικά, κατάφερε μαζί με όλα αυτά να «γράψει» και το δικό του παραμύθι. Αν και «μεγάλος» πια, συνεχίζει να ονειρεύεται σαν παιδί και να πιστεύει ότι οι πιο μεγάλες αλλαγές θα έρθουν μέσα από τις πιο μικρές και αθώες πράξεις. Αν μοιραστούμε λοιπόν όσα συζητήσαμε μαζί του με αφορμή το καινούριο, διπλό του παραμύθι!
Τι σημαίνει η λέξη «παραμύθι» για τον «μικρό» Χρήστο;
Νομίζω μου είναι πιο εύκολο να περιγράψω τι σημάνει η λέξη «παραμύθι», για τον μεγάλο Χρήστο. Δεν μεγάλωσα σε ένα σπίτι με βιβλία και παραμύθια κι έτσι, ως παιδί, δεν έχω μνήμες να ανασύρω. «Παραμύθι» για εμένα σημαίνει ξέγνοιασα, όνειρο, ελπίδα. Είναι όλα εκείνα που δεν έζησα, εκείνα που ονειρεύτηκα, εκείνα που θα ήθελα να καταφέρω. Τα τελευταία 10 χρόνια, σε κάθε ταξίδι μου στο εξωτερικό, το δικό μου σουβενίρ είναι ένα παραμύθι στην τοπική γλώσσα της χώρας που επισκέπτομαι. Είναι το δώρο στον «μικρό» εαυτό μου. Γιατί τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία και τα χαρούμενα εξώφυλλά τους μου φτιάχνουν πάντα τη διάθεση και με γεμίζουν τρυφερότητα και αισιοδοξία…
Μήπως τελικά αυτός είναι και ο λόγος που γράφεις παραμύθια;
Σίγουρα είναι και αυτός! Θέλω να γράφω ιστορίες που με αγγίζουν, που βοηθούν εμένα, ως μεγάλο πια, να μην ξεχάσω τη σημασία της καλοσύνης, του σεβασμού, της ευγένειας, της προσφοράς. Μέσα σε κάθε παραμύθι μου θέλω ο αναγνώστης, μικρός ή μεγάλος, να βρίσκει ένα δικό του κομμάτι, κάτι τρυφερό και αθώο, καινούριο ή ξεχασμένο. Τα παραμύθια είχαν πάντα τη δύναμη να μας βοηθούν να ονειρευτούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ζούμε. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη ώθηση για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για ό,τι έχει αξία στη ζωή μας!
«Μια τρίχα, μια γραμμή» το καινούριο σου παραμύθι, με τον υπότιτλο «το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων». Δύο εξώφυλλα, δύο ιστορίες, όλα σε ένα βιβλίο. Πώς το σκέφτηκες;
Υπάρχουν πολλά «μικρά» πράγματα εκεί έξω, που συχνά τα προσπερνάμε και δεν τους δίνουμε σημασία. Είτε λόγω μεγέθους, ηλικίας, εμφάνισης ή δυνατοτήτων. Και αυτό πάντα με προβλημάτιζε. Τι μπορεί να νιώθει μια μικρή γραμμή πάνω σε ένα λευκό χαρτί; Πώς μπορεί να νιώθει μια μικρή τρίχα πάνω στο κεφάλι μας; Μέσα από το χιούμορ και τη φαντασία, ήθελα να μας υπενθυμίσω ότι όσο «μικροί» κι αν είμαστε, ή αν νιώθουμε κάποιες φορές, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε συναισθήματα ή πως δεν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι μεγάλο.
Έχει νιώσει ο Χρήστος «μικρός» με αυτή την έννοια;
Αμέτρητες φορές! Και μικρός και αδύναμος και ανήμπορος και λίγος! Άλλες φορές ήταν δική μου αυτή η αίσθηση, άλλες πάλι ήταν αυτό που με έκαναν να πιστεύω οι άλλοι! Ειδικά στα χρόνια του σχολείου, ένιωθα πως δεν ήμουν ικανός για τίποτα! Το περιβάλλον γύρω μου δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικό και η αυτοπεποίθησή μου ήταν κάτω του μηδενός. Μα όταν τελικά μεγάλωσα και απελευθερώθηκα από την κριτική και τη γνώμη των άλλων, συνειδητοποίησα πώς στη θέση μου τώρα ίσως να είναι ένα άλλο παιδί, ένας άλλος μαθητής, ένας άλλος άνθρωπος. Και αυτό σαν σκέψη με πληγώνει πολύ.
Και έτσι προέκυψε το καινούριο σου βιβλίο!
Πολύ σωστά! Η ιστορία της μικρής Γραμμής, που ονειρεύεται να μεγαλώσει γρήγορα για ζωγραφήσει τον κόσμο πιο όμορφο και η ιστορία της Τρίχας, που αν και λίγο ατίθαση δεν αργεί να εκτιμήσει την αξία της οικογένειας, των ορίων και της αγάπης.
Με ποια από τις δύο ιστορίες ταυτίζεσαι περισσότερο;
Η ιστορία της Τρίχας είναι αστεία, απρόβλεπτη, ανατρεπτική και με πολλές εναλλαγές. Η ιστορία της Γραμμής είναι πιο «συναισθηματική» και κρύβει μέσα της σημαντικές αξίες. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποια, σε αυτή τη φάση της ζωή μου, θα διάλεγα την ιστορία της Γραμμής. Θέλω και εγώ να προσπαθήσω ώστε να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος. Όπως και η γραμμούλα, θέλω να ζωγραφίσω περισσότερα παιδιά που γελάνε, θέλω να φτιάξω αγκαλιές έξω από κάθε σχολείο για όσα παιδιά δεν έχουν φίλους, θέλω να φτιάξω πιο πολλά παγκάκια για να κάθονται οι γιαγιάδες όταν γυρνάνε φορτωμένες από τη λαϊκή, θέλω, θέλω, θέλω. Τη συνέχεια θα την βρείτε στο βιβλίο…
Πιστεύεις ότι ο κόσμος μας μπορεί τελικά να γίνει πιο όμορφος;
Ναι! Το πιστεύω! Γιατί θα υπάρχουν πάντα όμορφες ιστορίες γύρω μας να μας υπενθυμίζουν το καλό, το ευγενικό, το όμορφο και το σπουδαίο! Και γιατί θα υπάρχουν πάντα παιδιά και γονείς που θα διαβάζουν αυτές τις ιστορίες και μαζί θα «ζωγραφίζουν» τον κόσμο μας λίγο πιο όμορφο!
*Το βιβλίο «Μια τρίχα, μια γραμμή – Το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα! Εικονογράφηση, Μαρουσώ Μαρινοπούλου.
Το τραγούδι του παραμυθιού:
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.