Χρήστος Σταθούσης: “Θέλω να αφηγηθώ ιστορίες, που δεν ξέρουμε. Θέλω να πειραματιστώ με τον εαυτό μου!”

Μίλησε μας για το  έργο.

Όλοι οι συντελεστές  στήσαμε το Hotel Marina με πολλή αγάπη και πολύ σεβασμό, ο ένας στον άλλο και στο κείμενο. Όλοι μαζί, αλλά με οδηγίες και κατεύθυνση από την ομάδα συγγραφής, τον Ιερώνυμο Πολλάτο, τον Γεράσιμο Μιχελή και την Σέβη Ματσακίδου και φυσικά τον σκηνοθέτη μας τον Χρήστο Σουγάρη. Επειδή είμαι ο νεότερος είχα το άγχος για το πώς θα προσαρμοστώ, πώς θα με δεχτούν, αν θα με δεχτούν. Αλλά ευτυχώς δεν υπήρξε τέτοιο θέμα τελικά. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς στήθηκε τελικά κάτι νέο, σε σχέση με το πρώτο κείμενο που γράφτηκε.   Στην ουσία, είχαμε ως βάση το κείμενο και πάνω σε αυτό αυτοσχεδιάζαμε. Κρατήσαμε κάποια κομμάτια και άλλα τα φτιάξαμε διαφορετικά.  Ήταν σαν ένα μπλέντερ. Ο ρόλος μου είναι διπλός, είμαι  και ο μπάρμαν και το μπαρ (γέλια) 

Γιατί χώρισες τελικά;

Με ρώτησε η κοπέλα μου, αν την αγαπώ και εγώ δεν είπα τίποτα..(γέλια)δεν έδωσα καμία απάντηση. Κι αυτό είναι κάτι που μου έχει τύχει. Προφανώς έχει τύχει σε όλους. Για να το πούμε πρέπει απλά να το νιώσουμε ή  πρέπει να το νοιώσουμε πάρα πολύ, δηλαδή να μας «πνίγει» η αγάπη.. δέν ξέρω και γω να σου πω την αλήθεια.. το ψάχνω.. πάντως εύκολο να το πείς δεν είναι.

Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Η ζωή είναι μικρή ξέρεις.. απο το δημοτικό θυμάμαι ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά πάντα το φοβόμουν. Φοβόμουνα την έκθεση, αλλά κάποια στιγμή έρχετε το πλήρωμα του χρόνου και σου δείχνει τον δρόμο. Πρέπει να κάνουμε αυτό που μας αρέσει να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε. Δεν έχει καμία σημασία αν θα επιτύχεις ή θα αποτύχεις. Αποθημένα όμως δεν πρέπει να έχουμε. 

Πες μου για την Τζίνη.

Η Τζίνη τα συνδυάζει όλα. Χιούμορ, αντίληψη, εμπειρία, ταλέντο, ομορφιά.. στις πρόβες παρατηρούσα πως δούλευε και πώς υπήρχε μέσα στην όλη διαδικασία και πραγματικά θα χαρώ πολύ να ξανασυνεργαστώ μαζί της. 

Η Μαίρη Σαουσοπούλου πώς είναι;

Η Μαίρη είναι πάντα με το χαμόγελο πάντα με θετική ενέργεια και ξέρεις δεν συναντάς εύκολα ηθοποιούς με τέτοια πείρα να είναι τόσο δοτικοί και χωρίς κανένα ίχνος καθωσπρεπισμού  και δήθεν. Είναι υπέροχη.

Ο Διονύσης Μπουλάς, όταν παίζει νομίζεις ότι είναι αληθινή τρανς.  Μίλησε μας γι΄αυτόν.

Ο Διονύσης δουλεύει, είναι άνθρωπος που κάνει έρευνα.  Ερεύνησε πάρα πολύ την πραγματική ιστορία της Βανέσας. Είναι απλός, κουλ, χαλαρώνει, το απολαμβάνει, δεν το κοροϊδεύει και ψάχνει την λεπτομέρεια. Αυτό όμως που πάντα με κάνει χαρούμενο πριν την παράσταση με τον Διονύση είναι το τσιγαράκι που κάνουμε και λέμε τα νέα μας. Φίλος μου πια.

Ο Γεράσιμος Μιχελής;

Ο Γεράσιμος είναι αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω αυτό το υπέροχο ταξίδι. Είναι ένας τρυφερός. υπέροχος ανθρωπος και δείχνει εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του. Θέλει να ακούσει την γνώμη και την πρόταση του άλλου χωρίς καμία έπαρση. Εύχομαι και είμαι βέβαιoς πως στο μέλλον θα ξανασυναντηθούμε επαγγελματικά.

Προσωπικά, στις πρόβες, αν κάτι δεν μου λειτουργούσε, το έλεγα. Σκεφτόμουν, ότι μπορεί να με παρεξηγήσουν, επειδή ήμουν ο μικρότερος, αλλά έτσι είμαι εγώ. Καμιά φορά έλεγαν «α, ο Χρήστος έχει πάλι απορίες, ας κάνουμε ένα  break να μιλήσουμε μαζί του». Αλλά επειδή ξεκινήσαμε τον Ιούνιο είχαμε τον χρόνο να ρωτήσουμε, να μιλήσουμε, να φέρουμε αντιρρήσεις, προβληματισμούς και αυτό μας έδεσε πιο πολύ.

Φεύγοντας από την παράσταση τι θα ήθελες να πάρουν οι θεατές;

Εικόνες. Απλές καθημερινές που είμαι σύγουρος οτι κάπου μέσα εκεί θα συναντήσουμε τους εαυτούς μας ή τους φίλους μας.. με μια γεύση γλυκόπικρη. 

Τι θέλεις να κάνεις στο θέατρο;

Θέλω να αφηγηθώ ιστορίες, που δεν ξέρουμε. Μεγάλους ρόλους δεν με νοιάζει να παίξω. Αν προκύψει καλώς, αν όχι δεν με πειράζει. Πιο πολύ με νοιάζει να κάνω πράγματα σε πειραματικό επίπεδο, να υπάρξει μια   διαδικασια έρευνας να πειραματιστώ με τον εαυτό μου, με κείμενα που δεν τα ξέρει κανείς, που θα γραφτούν από μένα, από σένα, από φίλους.  Μέσα από αυτοσχεδιασμούς, να δουλέψουμε με τα σώματα μας, να κάνουμε πράγματα σημερινά, τωρινά, αυριανά και να δούμε που πάμε γιατί εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές “που πάμε”.   

Η κεντρική φωτογραφία του Χρήστου Σταθούση είναι του Matthew Αllatsatianos.