Χρήστος Σωνάκης

Πως μένεις ο εαυτός σου ακόμα & αν δεν συμβαδίζεις με την πλειονότητα.

Για ποιούς λόγους αποδέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Λίγο Ακόμα” της σκηνοθέτη της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη ;

Με την Κωνσταντίνα είναι η τρίτη μας συνεργασία. Είμαστε μια ομάδα πια μαζί με τους συνεργάτες της. Αυτό είναι το σημαντικότερο στην δουλειά μας και δυστυχώς δεν είναι δεδομένο. Η συνύπαρξη ανθρώπων με αφορμή να ειπωθεί μια ιστορία. Αυτή την στιγμή που μιλάω δεν είμαι μόνος μου αλλά μέρος και μέλος ενός συνόλου, άνθρωποι με ξεχωριστές προσωπικότητες που με γνώση και άποψη για το αντικείμενο τους και μαζί συν δημιουργούν. Τι πιο ουσιαστικό από αυτό. Με την συγκεκριμένη ομάδα όπως ανέφερα έχω ξαναδουλέψει, έχουμε περάσει πολλές ώρες δημιουργίας μαζί και ξέρω ότι είμαι ασφαλής και λογικά ότι με εμπιστεύονται και τους εμπιστεύομαι διπλά. Μαζί με την Κωνσταντίνα, την βοηθό της Πάμελα Οικονομάκη, την Χριστίνα Φωτεινάκη στην κίνηση, την Μαρία Φιλίππου στα σκηνικά και κοστούμια, τον Γιάννη Οικονόμου στη μουσική και τον Αργύρη Θέο στους φωτισμούς , και άλλοι σημαντικοί συνεργάτες όπως ο Γιάννης και ο Δημήτρης απο την gridfox, γνωρίζουμε πολύ καλά τι ακριβώς πάμε να πούμε. Επειδή μετά τη σχολή έχω την τύχη η ενασχόλησή μου επαγγελματικά με το θέατρο είναι με την ομάδα αυτή, η αλήθεια είναι ότι θα μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ το μέλλον χωρίς αυτήν, κι ας ακουστεί υπερφίαλό αυτό που λέω, οι συνθήκες στη δουλειά είναι οι ιδανικότερες. Φυσικά με τον παρτενέρ μου πάνω στην σκηνή τον κύριο Χρήστο Βαλαβανίδη έχουμε χτίσει εδώ και μήνες από τις πρώτες πρόβες μια σχέση πολύ όμορφη, είναι πραγματικά φοβερό το πως μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε έναν κοινό πολιτισμό,μια ευγένεια ,εκτίμηση και αγάπη ο ένας για τον άλλον .Είναι τεράστια άσκηση για μένα να βρίσκομαι μαζί στην σκηνή με έναν ηθοποιό με τέτοια εμπειρία και γνώση για την δουλειά αυτή, χρειάζεται πειθαρχία αντοχή και συνέπεια στην σκηνή καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.

Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Δεν ξέρω, ας δείτε ότι θέλετε. (γέλια, γέλια) Το έργο της Κωνσταντίνας είναι ένα ποίημα. Για να είμαι πιο ακριβής ανήκει σε αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ποιητικός ρεαλισμός, αν δει κάποιος την παράσταση θα καταλάβει τι εννοώ. Είναι το πρώτο της θεατρικό έργο που ανεβάζει, και μπορώ να πω ότι σε σχέση με τις χιλιάδες παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Αθήνα φέτος, ξεχωρίζει πάρα πολύ. Με αφορμή το θέατρο θέλει να μιλήσει για θέματα τα οποία ο οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί όπως ο θάνατος, ο έρωτας και εκεί που κυρίως εστιάζει εδώ είναι η ματαιοδοξία, ο εγωισμός. Στην δουλειά μας αυτό κυριαρχεί πολύ, και φυσικά είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Δεν θέλω να πω πολλά σε σχέση με την ιστορία του έργου, μπορεί κάποιος να τα διαβάσει και αλλού αυτά, το θέμα μας εμένα έχει να κάνει και με την αισθητική της ίδιας της ιστορίας. Σκοπός μας ειναι να συγκινήσουμε τον θεατή με την ιστορία που έχουμε να πούμε. Εμένα προσωπικά με συγκινεί και από μόνη της η εικόνα δυο ανθρώπων με πολύ μεγάλη διαφορά γενεών να συνυπάρχουν πάνω στην σκήνη. Είναι πολύ ισχυρό, πολύ ενδιαφέρον έχει τόσα να πει και αλλά τόσα να αφήσει στην καρδία και στο νου του θεατή και του καθένα μας που βρίσκεται σε αυτή τη δουλειά.

Τι ιδιαίτερο έχει ο δικός σου ρόλος;

Ο ρόλος μου είναι αυτός του νεαρού θεατή. Είναι δύσκολο νομίζω να μιλήσω για αυτόν τον ρόλο χωρίς να προδώσω πολλά για εκείνον και για το έργο (και εδώ γέλια γέλια). Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, είπα μέσα μου΄΄ωχ, τώρα πως παίζεται αυτός΄΄ και φυσικά το λέω θετικά. Γιατί είναι ένας ρόλος που ο στόχος του, η δράση του σε σχέση με τον Ηθοποιό (Χρήστο Βαλαβανίδη) πατάει στο μεταφυσικό ,στο τελείος ποητικό, με μια ειρωνία και ένα χιούμορ το οποίο κρύβει και ένα δευτερο κείμενο. Δεν μπορείς να το συσχετίσεις με κάτι το οποίο γίνεται στην καθημερινότητα αλλά μόνο στη φαντασία μας, είναι φοβερό αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν ξέρω πως ακούγονται αυτά που λέω μπορεί να μπερδεύουν και κάποιον το όποιο είνα τέλειο, αλλά και πάλι δεν θα κάνω ανάλυση χαρακτήρα, αν έρθει κάποιος στην παράσταση ΠΙΣΤΕΥΩ να καταλάβει τι λέω (γέλια πολλά γέλια).

Ταυτόχρονα παίζεις στην παράσταση Όλιβερ Τουίστ. Γιατί πιστεύεις ότι έχει νόημα σήμερα να δουν τα παιδιά αυτό το κείμενο του 19ου αιώνα;

Στα κείμενα του Κάρολου Ντίκενς όπως και ο Όλιβερ Τουίστ πρωταγωνιστής είναι η εποχή του, είναι μια εποχή που ναι μεν είναι μακριά από εμάς και πολιτιστικά γιατί μιλάμε και για Αγγλία του 19ου αιώνα, αλλά από μόνη της είναι ένα τεράστιο εμπόδιο, οι συνθήκες που ζούσαν οι άνθρωποι καθόριζαν τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά. Με την παράσταση μας όπως και στο έργο του Ντίκενς θέλουμε να πούμε σε σχέση με το έργο και τους ήρωες του στο τι είναι ηθικό και τι όχι, πως μπορείς να μοιραστείς τη ζωή σου με τον άλλον αγαπόντας τον, έχοντας καλοσύνη, ευγένεια ακόμα και σε πολύ δύσκολους καιρούς. Ο κάθενας μας που κάνει θέατρο δεν πρέπει να ξεχωρίζει το παιδί θεατή απο τον ενήλικα, οι ιστοριες που έχουν κάτι να πουν ειναι για όλους ανεξαρτήτου ηλικίας.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Πως μένεις ο εαυτός σου ακόμα και αν δεν συμβαδίζεις με την πλειονότητα.

Πληροφορίες για τις παραστάσεις που παίζει ο Χρήστος Σωνάκης: