Ανδρέας Κάτσενος

Στην ζωή, αυτό που μας βασανίζει δεν είναι αυτά που είπαμε, αλλά όσα δεν εκφράσαμε ποτέ.

Για  ποιούς λόγους αποφάσισες να ανεβάσεις το κείμενο “Η Απόλαυσις στη Γειτονιά” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη;

Η πρώτη μου επαφή με αυτό το κείμενο ήταν στην δραματική σχολή στο μάθημα της αγωγής του λόγου. Τότε, ήταν μια άσκηση απλή πάνω στον σπουδαίο λόγο του Παπαδιαμάντη που όμως παρατήρησα ότι ένωσε αρκετά το έτος μου και όλοι γρήγορα βρήκαμε τρόπο να μπούμε μέσα στην λογική του. Μετά από την σχολή, όσες φορές κλήθηκα να πω απέξω κάποιο κείμενο από όλα όσα δούλεψα αυτό μου ερχόταν πάντα πρώτο, μα δεν έβρισκα το γιατί. Όταν μετέπειτα μετακόμισα στην Αθήνα για να δουλέψω ως ηθοποιός, κατάλαβα. Το κείμενο αυτό αν και ολιγοσέλιδο έχει κάτι μαγικό που σε συνεπαίρνει, που σε καλεί να δεις πως μπορείς να ανοίξεις μέσα σου έναν  άλλο  κόσμο, μια διαφορετική Αθήνα του τότε που ενέχει μέσα της βαθιά ανθρωπιά, γείτονες  με τα καλά και τα κακά τους. Έπειτα, ήθελα πολύ να αναμετρηθώ με αυτήν την γλώσσα του Παπαδιαμάντη όπου στο συγκεκριμένο συνδυάζεται η δημοτική με την καθαρεύουσα (ενδεικτικό μιας Αθήνας που άλλαζε). Τέλος, η σπίθα μέσα στα μάτια των ηθοποιών που διαβάζαμε μαζί το κείμενο αλλά και άλλων ανθρώπων που έτυχε να τους «κυνηγώ» από πίσω για να τους το διαβάσω όπως και τα θέματα αυτού του κειμένου, το εγώ σε αντιδιαστολή με το μαζί, είναι κάτι που με απασχολεί βαθιά και ήθελα να διερευνήσω.

Αθήνα, 1900. Γειτονιά. ….

Οι σιωπές γίνονται ακόμα πιο αβάσταχτες και η ανάγκη για σύνδεση γίνεται λύσσα. Τι νιώθεις διαβάζοντας αυτή τη φράση;

Αυτή η φράση κουβαλάει μια έντονη αίσθηση υπαρξιακής αγωνίας. Μιλάει για τη μοναξιά που βαραίνει, για σιωπές που δεν είναι απλώς απουσία ήχου, αλλά φορτίζονται με αυτά που θα θέλαμε να ειπωθούν μα δεν λέγονται. Και μέσα σε αυτό το κενό, η θέληση για σύνδεση δεν είναι πια απλή επιθυμία – γίνεται λύσσα, επιτακτική ανάγκη, λύτρωση που δεν έρχεται. 

Θα έλεγα, μάλιστα, πως λειτουργεί για μένα σαν πυξίδα. Είναι το εσωτερικό ζητούμενο της παράστασης. Όπως και στην ζωή, αυτό που μας βασανίζει συχνά δεν είναι αυτά που είπαμε, αλλά όσα δεν εκφράσαμε ποτέ.

Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να έρθει ο κόσμος να δει την παράστασή σας;

Με κάθε ειλικρίνεια θεωρώ πως οποιοδήποτε εγχείρημα γίνεται με μεράκι και στόχευση την συνολική δουλειά είναι κάτι που αναζητώ πλέον εγώ προσωπικά στην τέχνη αλλά και το κοινό όπως είναι φυσικό. Πιστεύω πως προς αυτήν την κατεύθυνση κινηθήκαμε και εμείς σαν ομάδα.

Συγκεκριμένα, ένα από τα βασικά θέματα της παράστασής μας είναι πώς ο άνθρωπος από την μοναξιά του πηγαίνει προς το μαζί, στην ένωση όχι μόνο παρά τις δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες αλλά ακριβώς μέσα από αυτές. Με χιούμορ, με ανθρωπιά να αναβλύζει, με κουτσομπολιό και την ανάλογη ελαφράδα έως την πιο εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να συσχετίζεται με τους διπλανούς του και αναπάντεχα, καμία φορά όντως να καταφέρνει να ενωθεί, να γίνουν ένα. Δεν ξέρω λοιπόν αν ο κόσμος πρέπει να έρθει αλλά σίγουρα θεωρώ ότι αν κάποιος έχει κοινά ερωτήματα με εμάς, και θέλει να συναντηθεί με αυτά τα θέματα αλλά και με την γειτονιά της Αθήνας του 1900 που συνομιλεί με την δική μας σύγχρονη γειτονιά, μέσω της ομορφιάς που κρύβει η γλώσσα του Παπαδιαμάντη αξίζει να κλείσει εισιτήριο! 

Πληροφορίες για την παράσταση: