Αντώνης Καραστεργίου

“Εξασκούμε την ελευθερία ζώντας & δρώντας διαφορετικά, είμαστε διαφορετικοί, ακόμα & στον τρόπο, που γελάμε & παίζουμε”.

Πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο έργο “Τα παιδιά του Ήλιου” Του Μαξίμ Γκόρκι αφορά σήμερα την κοινωνία και τους ανθρώπους;

Πιστεύω ότι το έργο του Γκορκι μας αφορά όλους. Όλοι ζούμε σε μια μικρή σφαίρα, στον δικό μας κόσμο, αγαπάμε, συμπαθούμε, αντιπαθουμε, παθιαζομαστε με κάτι και το υποστηριζουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Όλοι μας αισθανόμαστε ότι τα προβλήματα μας είναι τα πιο σημαντικά και αδιαφορούμε για τον κόσμο του διπλανού. Βάζουμε τις ανάγκες μας ψηλα και δυστυχώς μεγαλώνει η αίσθηση του Εγώ και μικραίνει το Εμείς. Καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά είναι τα πράγματα, μόνο αν νιώσουμε την έλλειψη τους.

Επίσης στο έργο υπάρχει σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της επιστήμης από τη μια πλευρά και της τέχνης, από την άλλη. Πόσο μας κάνει να πιστεύουμε σε κάτι ή τέχνη, να καταλαβαίνουμε την ύπαρξη μας με έναν τρόπο ρομαντικό θα έλεγε κανείς, να δημιουργούμε και να καταστρέφουμε. Δεν υπάρχει ταβάνι στην τέχνη, όπως δεν υπάρχει και στην επιστήμη, ερχόμαστε σε αντιπαράθεση συνέχεια με τον εαυτό μας, αυτοαναιρούμαστε και ύστερα ξανά υποστηρίζουμε τα όνειρα μας με θέρμη. Συνέχεια ψάχνουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, ή τη χειρότερη. Κάθε μέρα και μια καινούρια ερώτηση, και ένας νέος γρίφος. Κάποιες φορές βέβαια προσπαθώντας, μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με λάθη μοιραία, που δε γνωρίζαμε τις συνέπειες αυτών και σε μας και στους άλλους. Θεωρώ, λοιπόν ότι το έργο είναι διαχρονικό και μας αφορά, μας δείχνει τους μικρούς κόσμους, που δε μπορούν να επικοινωνήσουν βαθιά, γιατί το χάσμα είναι μεγάλο, με κάποιους βέβαια να προσπαθούν ξανά και ξανά. Το πάθος μας για κατάκτηση μας κάνει εμμονικούς, ακόμα και αν μας καταστρέψει, ακόμα και αν μείνουμε τελείως μόνοι στον πλανήτη.

Τι ιδιαίτερο έχει η δική σας παράσταση σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Στην συγκεκριμένη παράσταση, έχουμε φέρει το έργο στην εποχή μας, με όλα αυτά που έχουμε περάσει, με όλες τις δύσκολες συνθήκες, με την απομάκρυνση μας από την ανθρώπινη επαφή, την τεχνολογία, που κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Με το τι πιστεύουμε τελικά και τι ισχύει. Ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η δικιά μας ματιά για το πως γίνονται τα πράγματα. Για την έννοια του σωστού και του λάθους.

Γεννιούνται πολλά ερωτήματα μέσα μας, που βρίσκεται ο άνθρωπος, ασχολούμαστε με το διπλανό μας; Βοηθάμε τον πλανήτη να εξελιχθεί ή τον οδηγούμε στην καταστροφή του; Μας κάνει η τέχνη αθάνατους; Η επιστήμη και μόνο μας δίνει την απάντηση στα τεράστια ερωτήματα της ύπαρξης μας; Χρειαζόμαστε μια πίστη σε ένα ιδανικό, σε μια ιδέα, σε μια θρησκεία, κάπου; Τι είναι αυτό, που μας καθορίζει τελικά; Η παράσταση θα δημιουργήσει πολλά ερωτήματα, που τα κεντάει με πολύ χρώμα, μέσα σε ένα σπίτι, που δε γνωρίζει κανείς αν τελικά ψάχνουν για έναν καλύτερο κόσμο ή φτιάχνουν τον εφιάλτη τους.

Ο δικός σου ρόλος.

Ο δικός μου ρόλος είναι ένας καλλιτέχνης, ζωγράφος, που έχει πολλές φιλοδοξίες, παρατηρεί τα πάντα και προσπαθεί να τα αποτυπώσει. Εμπνέεται από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Είναι παθιασμένος, θέλει να καταφέρει τα πάντα με οποιοδήποτε κόστος. Πιστεύει πολύ στον εαυτό του, αγαπάει την τέχνη και βασίζει τα πάντα εκεί. Υποστηρίζει την απόλυτη ελευθερία, είναι λάτρης της βαθύτερης εικόνας των πραγμάτων. Εχει πολλές διαφωνίες με την επιστήμη, αν και έχει περάσει από αυτό τον τομέα, αλλά προτίμησε την τέχνη, γεμάτος με το καθήκον του καλλιτέχνη να αφήσει έναν κόσμο, κατά την δικιά του έστω οπτική, καλύτερο. Πιστεύει στις δυνατότητες του, παρόλα αυτά πολλές φορές δοκιμάζει τον εαυτό του σε συνθήκες, που δεν είναι ευνοϊκές, παίζει με την αντοχή και την ανοχή των άλλων και τη δικιά του. Παρατηρεί τους ανθρώπους και τη φύση και αποτυπώνει κάθε πτυχή, ακόμα και στις πιο κρίσιμες καταστάσεις. Ονειρεύεται για ένα μέλλον φανταστικό και υποστηρίζει τη διαφορετικοτητα. Είναι όμως σίγουρα ιδιοτελης, δεν πιστεύει στην ανιδιοτέλεια ούτε στις ανιδιοτελείς πράξεις. Τέλος, ζει κι εκείνος με τη σειρά του στη δικιά του σφαίρα της δικιάς του αλήθειας. Όπως γράφει και ο Μαξιμ Γκορκι “Όλοι κυνηγάμε την ουρά μας”.

Πως νοιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (σε όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Νιώθω ένα αίσθημα αηδίας, απέχθειας αλλά και θλίψης, που ενώ είναι τελείως τυχαίο για το που θα γεννηθεις, παρόλα αυτά πιστεύει ο καθένας ότι είναι κάτι καλύτερο από κάποιον άλλον, που τυχαία γεννήθηκε αλλού επίσης. Είναι τραγικό να υπονομεύεις τους ανθρώπους, να επιβάλλεις τη δικιά σου γνώμη, να μη δίνεις σημασία στον άνθρωπο.

 Το ότι έχουν ενταθεί τα φαινόμενα ρατσισμού σίγουρα δείχνει τα σαθρά θεμέλια της κοινωνίας, που ζούμε, που βρίσκεται στο βούρκο της υποκρισίας και δεν έχει την κατάλληλη παιδεία. Από μικροί μάθαμε να μετράμε τα πάντα με αριθμούς. Μάθαμε να βαφτίζουμε τα πάντα συναλλαγές, έτσι σίγουρα μικραίνει και η πνευματική μας ανάπτυξη. Η ενσυναίσθηση δεν είναι κυρίαρχη στις ζωές μας, φοβόμαστε να αισθανθούμε, δε μας αρέσει η ζωή, που κάνουμε και κρίνουμε τους άλλους, έτσι φτάνουμε στο ρατσισμό, χωρίς κανένα λόγο, παρά μόνο την αθλιότητα, που έχει αυτή η λέξη μέσα της. Δε ξέρουν οι άνθρωποι, ούτε καν τι πραγματικά θέλουν να αποδείξουν και σε ποιον. Πρέπει να καταλάβουμε βαθιά ότι είμαστε διαφορετικοί, να δώσουμε σημασία στην μοναδικότητα και την διαφορετικότητα των ανθρώπων και ότι όλοι είμαστε εδώ για να ζήσουμε στιγμές όμορφες, να φωτίσουμε τις ζωές μας και να μη δίνουμε άλλο έδαφος στο σκοτάδι. Να διαλύσουμε το κτήνος από τα βάθη των θεμελίων της κοινωνίας μας. Όπως αναφέρει και ο Γκόρκι ” Εξασκούμε την ελευθερία μας ζώντας και δρώντας διαφορετικά, είμαστε διαφορετικοί, ακόμα και στον τρόπο, που γελάμε και παίζουμε”.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Οι κυβερνήσεις βρίσκουν δικαιολογίες για να μην κάνουν αυτά που δε θέλουν τη συγκεκριμένη στιγμή, κοιτάνε τα συμφέροντα τους, καλύπτουν ότι δε θέλουν να φανεί, κάνοντας κάτι καλό, γεμάτο υποκρισία, πατάνε πάνω στις ανάγκες του κόσμου και βλέπουν το λαό απλά και πάλι ως αριθμούς. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σε κάθε περίοδο κρίσης. Μετράνε τα πάντα, βάσει αυτών που θέλουν. Παραπλανουν με κόλπα, σου λένε ευθέως πράγματα, που απλά αν μπεις στη διαδικασία να τα σκεφτείς παραπάνω σοκαρεσαι με την αλήθεια, που είναι μπροστά σου και δεν τη βλέπεις.

 Με το πρόσχημα της κρίσης, δίνουν το ελεύθερο να κάνουν τα πάντα, έτσι καταπατούν τα δικαιώματα του ανθρώπου, διψάνε για όσο μεγαλύτερο κέρδος γίνεται, βρίσκουν λοιπόν τα μέσα να το κάνουν. Κάνουν πολέμους για να πετύχουν, κατά τα λεγόμενα τους, την Ειρήνη, εμπορευματοποιούν τα πάντα, φέρνουν όσο γίνεται στα μέτρα τους το καθετί. Παλεύουν για κυριαρχία και πατάνε επί πτωμάτων. Όπως είπε και η Κατερίνα Γώγου στο μυαλό είναι ο στόχος. Εκεί χτυπάνε λοιπόν. Ακόμα και το παράλογο θα στο μεταφράσουν ως λογικό και είναι χειριστικές, γνωρίζουν τα κόλπα πολύ καλά και ανάλογα συμπεριφέρονται.

Πληροφορίες για την παράσταση ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ του ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΥ ΕΔΩ