«Εκπνοή» του Μάριου Λεβέντη

Εκπνέει ακόμα μια χρονιά ονειροκλέφτρα και ψυχοβγάλτρα. Μια χρονιά που εισέβαλε στα όρια μας, τα πέρασε, τα ξαναπέρασε και τα ποδοπάτησε. Γιατί δεν ζήτησε, δεν συζήτησε, αλλά επέβαλε. Γιατί δεν είχε ήθος, αλλά ύφος. Γιατί δεν είχε λυγμό, αλλά θυμό. Γιατί  όχι απλώς δεν έχτισε διάλογο, αλλά απαίτησε κάθε είδους παραλήρημα οδηγώντας την ανθρώπινη ματιά στη μέγιστη κοινωνική μυωπία. Και αντί να μας βάλει τα γυαλιά, να δούμε επιτέλους καθαρά που βαδίζουμε, μας έβγαλε τα μάτια.

Εκπνέει ακόμα μια χρονιά και παίρνει μαζί της το μηδέν εις το πηλίκο από τις μεγάλες πράξεις που υποσχεθήκαμε ότι θα κάναμε αλλά δεν τις τολμήσαμε καν γιατί φοβηθήκαμε την επαλήθευση. Δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί δεν στρέψαμε πουθενά αλλού το βλέμμα παρά μονάχα στον ορίζοντα που μας αφορούσε. Παρέα μ’ αυτές τις αγαπημένες παρωπίδες που φοράμε όχι για να μην λοξοδρομούμε, όχι για να μην διασπάται η προσοχή μας, αλλά για να καμωνόμαστε ότι πράγματι κοιτάμε μπροστά, ότι πράγματι είμαστε μπροστάρηδες, ετοιμοπόλεμοι και προετοιμασμένοι για κάθε διεκδίκηση.

Μα πως; Πώς γίνεται να κοιτάμε μπροστά και ν’ αγνοούμε τι γίνεται ακριβώς δίπλα μας; Αν η αγάπη δεν πολλαπλασιάζεται, αν η μοναξιά δεν αφαιρείται, τί νόημα έχουν οι γιορτές; Τι νόημα έχουν οι προσδοκίες τους; Οι συμβολισμοί τους; Που είναι το μαζί; Που είναι η αγάπη; Που είναι η κατανόηση; Που είναι η καλοσύνη; Που είναι η πρόθεση του ανθρώπινου ενδιαφέροντος; Που είναι το ρίσκο των ανθρώπινων σχέσεων;  Που είναι η σύσφιξη των αξιών; Που είναι η πίστη μας; Που είναι όλα αυτά που βλέπαμε όταν πρωτοκοιτάξαμε τον κόσμο;  Μόνο κακία, μίσος, φθόνος και αλληλοσπαραγμός. Αυτά χαρακτηρίζουν την πρόοδό μας! Φαίνεται πως θέλαμε να πάμε τόσο μπροστά που τελικά μείναμε πίσω και γίναμε οπισθοδρομικοί με το μέσα μας, με την απλοχεριά του συναισθήματος και της προσφοράς.

Εκπνοή με την ελπίδα τη νέα χρονιά να είμαστε λιγότερο οι «εαυτοί» μας και περισσότερο άνθρωποι. Να μην είμαστε το τυχοδιωκτικό εγώ μας, να μην είμαστε τα τεντωμένα νεύρα μας, αλλά η κοινή ηρεμία που όλοι αποζητούμε χωρίς να μας φταίει κανείς. Εισπνοή για τα καλύτερα που δεν θα έρθουν, αν εμείς οι ίδιοι δεν φτιάξουμε τον δρόμο για να περπατήσουν.