Ευγενία Δημητροπούλου

Μέσα από την απλότητα λέγονται τα πιο σημαντικά πράγματα.

Συνέντευξη στον Θάνο Ζαχαράκη.

Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές της γενιάς της στο ελληνικό θέατρο και την τηλεόραση. Με ευαισθησία, δύναμη και αφοσίωση, δίνει ζωή σε ρόλους γεμάτους μυστήριο, συναίσθημα και ένταση. Τη φετινή σεζόν τη συναντάμε σε τρεις σπουδαίες δουλειές: στην παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας» της Αγκάθα Κρίστι, όπου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ενσαρκώνει τη μυστηριώδη Ρομέιν, στο συγκλονιστικό μονόλογο «Κοιμούνται τα ψάρια;» του Jens Raschke, αλλά και στη νέα μίνι σειρά της ΕΡΤ «Απαραίτητο Φως», που μας ταξιδεύει από την Κατοχή έως τη δεκαετία του 2000. Με αφορμή τις καλλιτεχνικές της διαδρομές, μιλήσαμε μαζί της για τους ρόλους που αγαπά, τις προκλήσεις της υποκριτικής και τα κίνητρα που την οδήγησαν να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας» της Αγκάθα Κρίστι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας.

Αρχικά, είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετέχω σε αυτή την παράσταση. Πρόκειται για ένα έργο που έχουμε αγαπήσει όλοι μας, όπως και το κοινό, κάτι που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι συνεχίζουμε για τρίτη χρονιά. Ο σκηνοθέτης μας, ο Νικορέστης Χανιωτάκης, έχει κάνει μια εξαιρετική ανάγνωση του έργου, δημιουργώντας μια παράσταση που αγαπήσαμε βαθιά όλοι οι συντελεστές. Εγώ υποδύομαι τη Ρομέιν Βόουλ, τη σύζυγο του κατηγορούμενου Λέοναρντ Βόουλ — και, θα έλεγα, “κλέβω” κάτι από τον τίτλο του έργου (γελάει)! Είναι μια αινιγματική και πολυσύνθετη γυναίκα, Γερμανίδα, που έρχεται να ανατρέψει πολλά δεδομένα.

Ο ρόλος της Ρομέιν είναι γεμάτος μυστήριο και ανατροπές. Πώς προσεγγίσατε μια τόσο αινιγματική ηρωίδα;

Είναι ένας ρόλος που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Διαβάζοντας ξανά και ξανά το έργο, προσπάθησα να κατανοήσω σε βάθος τον τρόπο που σκέφτεται, αισθάνεται και κινείται αυτή η τόσο αινιγματική γυναίκα. Η Ρομέιν είναι μια προσωπικότητα γεμάτη αντιφάσεις και μυστήριο, και αυτό ήταν μια πρόκληση που με ενθουσίασε. Η καθοδήγηση του Νικορέστη Χανιωτάκη και η εξαιρετική συνεργασία με όλη την ομάδα συνέβαλαν καθοριστικά στο να “ξεκλειδώσω” τα διαφορετικά πρόσωπα και τα μυστικά της ηρωίδας.

Ο «Μάρτυρας Κατηγορίας» είναι ένα έργο με τεράστια ιστορία και διεθνείς επιτυχίες. Πόσο «βάρος» αλλά και πόση έμπνευση σάς δίνει αυτό ως ηθοποιό; 

Σίγουρα πρόκειται για ένα έργο που έχει αγαπηθεί πολύ, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, και έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία όπου κι αν έχει παρουσιαστεί. Αναμφίβολα, αισθάνεσαι μια μεγάλη ευθύνη όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις έναν ρόλο σε μια τόσο εμβληματική παράσταση. Ωστόσο, όταν ξεκινά η δημιουργική διαδικασία της πρόβας και της παράστασης, προσπαθώ να αφήνω αυτό το “βάρος” στην άκρη και να εστιάζω απόλυτα στον ρόλο μου, προσπαθώντας κάθε φορά να τον ζωντανέψω με αυθεντικότητα και συναίσθημα.

Παράλληλα, σας βλέπουμε στην παράσταση “Κοιμούνται τα ψάρια;” του Jens Raschke, όπου ερμηνεύετε έναν απαιτητικό μονόλογο. Τι σας τράβηξε σε αυτόν τον ρόλο και πώς πήρατε την απόφαση να δοκιμαστείτε σε μια τόσο ιδιαίτερη θεατρική συνθήκη;

Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο. Όταν μου το έστειλε αρχικά ο Μάνος Κρατσογιάννης και το διάβασα, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Μόλις το τελείωσα, είπα μέσα μου πως αυτή την ιστορία θέλω να τη διηγηθώ. Το γεγονός ότι συνεργάζομαι με τη Ζωή Ξανθοπούλου, μια εξαιρετικά ταλαντούχα σκηνοθέτιδα με την οποία ταιριάζουμε απόλυτα στον τρόπο προσέγγισης της παράστασης, κάνει την εμπειρία ακόμη πιο όμορφη. Συμπληρώνουμε η μία την άλλη.

Ο συγκεκριμένος μονόλογος καταπιάνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο και πρωτότυπο θέμα: το παιδικό πένθος. Πρόκειται για ένα γερμανικό έργο του Jens Raschke που έχει ήδη γνωρίσει διεθνή επιτυχία και έχει αποσπάσει βραβεία, σε εξαιρετική μετάφραση της Κατερίνας Θεοδωράτου. Παρότι το θέμα ακούγεται βαρύ, το έργο —τόσο στο κείμενο όσο και στη σκηνική του απόδοση— αποπνέει αισιοδοξία και φως. Η ηρωίδα, ένα πολύ νεαρό κορίτσι, αφηγείται την ιστορία με έναν τρόπο που ελαφραίνει και ανακουφίζει. Μέσα από τη ματιά ενός παιδιού, βλέπουμε πώς αντιλαμβάνεται και απαλύνει τα δύσκολα συναισθήματα. Νομίζω πως όλοι όσοι ερχόμαστε σε επαφή με αυτό το έργο, βγαίνουμε κερδισμένοι. Μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς σκέφτονται τα παιδιά, πώς αντιμετωπίζουν τις απώλειες και πόσο λυτρωτικά μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος για τον θεατή.

Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό κείμενο ειπωμένο μέσα από το πρίσμα ενός παιδιού, με χιούμορ, απλότητα και αλήθεια. Και, όπως συχνά συμβαίνει, μέσα από την απλότητα λέγονται τα πιο σημαντικά πράγματα.

Σας απολαμβάνουμε επίσης στη σειρά “Απαραίτητο Φως” της ΕΡΤ. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτήν τη συμμετοχή σας.

Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ντορίνας Παπαλιού, σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και της Κάτιας Κισσονέργη, και σε σκηνοθεσία του Λάμπη Ζαρουτιάδη. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο που εκτυλίσσεται σε δύο χρονικές περιόδους, συνδυάζοντας μυστήριο, σασπένς και πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες. Ο δικός μου ρόλος είναι της Δάφνης Νομικού, φίλης της Λουίζ, η οποία ζει στην εποχή της Κατοχής. Είναι ένας χαρακτήρας υποστηρικτικός, λογικός αλλά και βαθιά ευαίσθητος, που εκφράζει με όμορφο τρόπο τη δύναμη της φιλίας. Χάρηκα πολύ που ήμουν μέρος αυτής της δουλειάς!

Ξεκινήσατε από τη Νομική Σχολή και καταλήξατε στη Δραματική Τέχνη. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε τελικά στην υποκριτική;

Αυτό που με οδήγησε τελικά στην υποκριτική ήταν η μεγάλη μου αγάπη για το θέατρο και για τη δύναμη της αφήγησης. Μου αρέσει να διηγούμαι ιστορίες, να ψυχαγωγώ τον κόσμο, να προσφέρω στιγμές συναισθήματος και σκέψης. Στη δικηγορία, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι, συχνά ασχολείσαι με καταστάσεις που εμπεριέχουν πόνο και δυσκολία. Αντίθετα, το θέατρο μού δίνει τη δυνατότητα να μοιράζομαι ιστορίες που μπορεί να αγγίξουν, να συγκινήσουν ή και να φωτίσουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό ήταν καθοριστικό για την απόφασή μου να ακολουθήσω τη Δραματική Τέχνη.

Ως κόρη φιλολόγων, μεγαλώσατε σε ένα περιβάλλον με έμφαση στη γλώσσα και τη λογοτεχνία. Πώς αυτό διαμόρφωσε την αγάπη σας για το θέατρο;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η γλώσσα και η λογοτεχνία είχαν κεντρική θέση. Από πολύ μικρή ηλικία πηγαίναμε οικογενειακώς στο θέατρο — θυμάμαι να βλέπω αρχαίες τραγωδίες από παιδί. Παράλληλα διάβαζα πολύ, κάτι που με βοήθησε ουσιαστικά στην πορεία μου ως ηθοποιό. Η επαφή με τη λογοτεχνία και τα μεγάλα κείμενα με έκανε να αγαπήσω τον λόγο και την ερμηνεία του. Στο θέατρο, άλλωστε, καλούμαστε να μεταφράσουμε τα λόγια σε ζωή, να τα φέρουμε στη σκηνή με αλήθεια. Νομίζω πως αυτά τα δύο —η αγάπη για τη γλώσσα και το θέατρο— συνδέθηκαν μέσα μου με φυσικό τρόπο.

Τι σας ελκύει περισσότερο: οι ρόλοι εποχής με ιστορικό πλαίσιο ή οι σύγχρονοι χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν τη σημερινή κοινωνία;

Αγαπώ πολύ τους ρόλους εποχής — έχουν μια ιδιαίτερη γοητεία, έναν ρυθμό και μια αισθητική που με συναρπάζει. Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνω εξίσου τους σύγχρονους χαρακτήρες, γιατί νιώθω ότι βρίσκομαι στο «εδώ και τώρα».

Η αλήθεια είναι πως όταν παίζω τον έναν τύπο ρόλου, μου λείπει ο άλλος (γελάει). 

Πληροφορίες για τις δυο παραστάσεις που παίρνει μέρος η Ευγενία Δημητροπούλου: