Μικαέλα Δανά

“Στο χέρι μας είναι λοιπόν να φάμε κι εμείς ένα μεγάλο ψάρι…”

Παίζεις στην παράσταση «Πολλή φασαρία για το τίποτα» του Κωνσταντίνου Κυριακού. Πόσο σύγχρονο πιστεύεις ότι είναι το συγκεκριμένο κείμενο;

Το κείμενο του Σαίξπηρ αν και παλιό -είναι μια κωμωδία με δραματικά στοιχεία- ανθίζει μέσα από τις ευρυματικές σκηνοθετικές οδηγίες και την μουσική που συμπληρώνει το παιχνίδισμα ανάμεσα στον έρωτα των δυο βασικών ζευγαριών του έργου.

Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να έρθει ο κόσμος να δει την παράσταση σας;

Είναι ένα φρέσκο ανέβασμα με αρκετή δόση παιχνιδιού όπως προείπα και αθωότητας… Αθωότητας μιας και ο λυρισμός του ίδιου του έργου προεκτείνεται για να μας εντάξει σε κάτι νέο, που μπορεί να γίνει αρκετά διασκεδαστικό και απολαυστικό.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Φρήντριχ Νίτσε “Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι”; 
Πρέπει να είσαι εσύ πάντα , αν και ”τι είναι ο εαυτός;” είναι τα χρόνια σου οι αναμνήσεις σου, οι φωτεινές και σκοτεινές στιγμές σου, είναι τα ανοίγματα τα ”φτερά” σου όταν πετάς κι όταν πέφτεις. Είναι οι γνώσεις, οι εμπειρίες και οι άνθρωποι που σε πλαισίωσαν, σε πλαισιώνουν και θα σε πλαισιώσουν, καθώς δεν είμαστε αποκομμένοι από την κοινωνία όπου ζούμε, είμαστε μέρος της πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε.

Πως πιστεύεις ότι πρέπει να λειτουργήσει ο καλλιτεχνικός χώρος, αλλά και γενικά όλοι οι εργασιακοί χώροι, μετά την πανδημία; Πρέπει να αλλάξει σκεπτικό;

Πιστεύω πως η πανδημία έφερε στην επιφάνεια τα τραύματα που για αρκετό διάστημα μέναν ανοιχτά σε επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας. Η υγεία ήταν μια τρύπα κι αυτή του συστήματος που για αρκετά χρόνια έμενε ανοιχτή ή μισο-μπαλωμένη μιας και είναι κάτι που τους κοστίζει. Τα περισσότερα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο μην μπορώντας να επιβιώσουν σε μια τέτοια περίοδο και χωρίς την στήριξη της πολιτείας , το ίδιο λοιπόν που συμβαίνει σε όλη την κοινωνία συμβαίνει και στον καλλιτεχνικό χώρο , οι περισσότεροι συνάδελφοι καλλιτέχνες αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες τους στα βασικά . Η πανδημία μετά από μια σειρά κρίσεις έκανε το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό. Αν με ρωτάτε τι πρέπει να αλλάξει θα σας απαντήσω πως ”στο χέρι μας είναι λοιπόν να φάμε κι εμείς ένα μεγάλο ψάρι”…

Πληροφορίες για την παράσταση «Πολλή φασαρία για το τίποτα» ΕΔΩ