Νάσος Φριγγής

Mέσα από αυτή τη δουλειά διατηρείται η παιδικότητα της ψυχής μας κάτι που για μένα είναι στόχος ζωής

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στην υποκριτική;

Από μικρός ασχολήθηκα με πολλά πράγματα. Μέσα σε αυτά δεν ήταν η υποκριτική. Έκανα αθλητισμό, έπαιζα κιθάρα, τραγουδούσα, μου άρεσε να χορεύω. Έτσι τελειώνοντας το ΤΕΦΑΑ Αθηνών πήρα ειδικότητα ελληνικών παραδοσιακών χορών όπου ασχολήθηκα επαγγελματικά κυρίως ως χορευτής. Το 2016 βγήκε μια ακρόαση για μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού και ζητούσαν ηθοποιούς, χορευτές σύγχρονου αλλά και παραδοσιακού χορού και μια φίλη ηθοποιός μου πρότεινε να στείλω. Έστειλα, επιλέχθηκα, ξεκινήσαμε πρόβες και μπορεί η παράσταση να μην ανέβηκε λόγω παραγωγής αλλά εμένα μου είχε μπει το μικρόβιο. Τότε ήμουν 35 χρονών και αισθανόμουν μεγάλος να δώσω σε δραματική αλλά 3 χρόνια αργότερα και μέσα από συνδυασμό άλλων καταστάσεων έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην δραματική σχολή ΔΗΛΟΣ-ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΟΥΠΗ and here I am..

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θεωρείτε καθοριστικός για εσάς;

Όχι ιδιαίτερα… Κι αυτό γιατί θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε εν δυνάμει τα πάντα. Παλινδρομούμε από το φως στο σκοτάδι ανάλογα με τις συνθήκες οπότε όλοι οι ρόλοι έχουν κάτι από εμάς κι εμείς κατ’ επέκταση κάτι από αυτούς. Για αυτό και όλοι είχαν κάτι σημαντικό να μου πουν.

Τι σας τράβηξε στο κείμενο και στον ρόλο που ερμηνεύετε στη φετινή παράσταση το «Πείραμα Νο.4»;

Το «Πείραμα Νο.4», του Σταμάτη Πακάκη, είναι ένα κείμενο όπου μέσα από έντονη χιουμοριστική διάθεση θίγει χαρακτήρες και καταστάσεις της καθημερινότητας που βιώνουμε οι περισσότεροι. Έχει στοιχεία υπερβολής, σάτυρας αλλά και ρεαλισμού κι αυτό είναι που για μένα το κάνει πολύ ενδιαφέρον. Με τον Σάκη Παπαδόπουλο (ρόλος μου) όπως ανέφερα και στην παραπάνω ερώτηση για τους ρόλους έχουμε κοινά αλλά και μεγάλες αποστάσεις. Αυτές οι αποστάσεις, παρ’ ότι διαφωνώ κάθετα με τον Σάκη σε πολλά και μάλιστα σε σημείο να μου φαίνεται και αποκρουστικός κάποιες στιγμές ωστόσο, με τραβήξανε περισσότερο, γιατί ανέδειξαν πτυχές του χαρακτήρα μου, που υπό άλλες συνθήκες και άλλες επιλογές, θα μπορούσα να είμαι κι εγώ σαν τον Σάκη.

Το έργο έχει έντονα διακρατικό χαρακτήρα. Πώς βιώνετε την άμεση συμμετοχή του κοινού;

Πράγματι καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου υπάρχει έντονο το στοιχείο της διάδρασης. Το κοινό συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί δίνει άλλο χρώμα και ενέργεια στην κάθε παράσταση. Όταν σπάει ο τέταρτος τοίχος, στην προκυμμένη και οι τρεις μιας που το Θέατρο Μικρό Γκλόρια έχει πλέον σκηνή σε σχήμα Πι, και ο θεατής γίνεται ένα με τους ηθοποιούς και την πλοκή του έργου μόνο χαρά φέρνει σ’ έναν ηθοποιό καθώς και αγωνία για το άγνωστο.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο αλλά και το πιο όμορφο κομμάτι της δουλειάς του ηθοποιού για εσάς;

Δυσκολεύομαι να δώσω απάντηση γιατί έχει αρκετές δυσκολίες αλλά και ομορφιές! Ωστόσο επειδή πρέπει να πω το πιο δύσκολο θα εστιάσω στο ότι δεν μπορώ να ζήσω απ’ αυτό και ως εκ τούτου πρέπει να δουλεύω αλλού με αποτέλεσμα να είμαι σε ένα συνεχόμενο άγχος για να συνδυαστούν όλα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην το χαίρομαι όσο θα το ήθελα.

Όσο για την ομορφιά θα πω ότι μέσα από αυτή τη δουλειά διατηρείται η παιδικότητα της ψυχής μας κάτι που για μένα είναι στόχος ζωής, “γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα” που λέει κι ο στίχος και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Πληροφορίες για την παράσταση: