Νίκος Κουρής: “Eίμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κουνιέται η γη, μου αρέσουν πάρα πολύ οι σεισμοί by the way!»

Tι σκέφθηκες όταν σου πρότεινε η Κατερίνα Ευαγγελάτου να πρωταγωνιστήσεις στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων;

Απλά κωμωδία. Για εμένα είναι αρκετό ότι είναι κωμωδία, ότι είναι Σαίξπηρ και γουστάρω την κωμωδία. Ποτέ ως τώρα δεν είχα παίξει σε κωμωδία. Ούτε το καλοκαίρι, ούτε πέρσι το χειμώνα και αν ανατρέξω στο παρελθόν, δεν έχω παίξει κωμωδία. Η Κατερίνα και η κωμωδία έπαιξαν ρόλο και το διάλεξα με την ψυχή μου, χωρίς πολλή σκέψη. Η κωμωδία για μένα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα περιοχή, γιατί στο κάτω-κάτω ο καθένας  κάνει αυτό που του αρέσει, αυτό που του λείπει, ή αυτό που δεν έχει δοκιμάσει. Και παίζω κωμωδία, επειδή δεν πιστεύω ότι οι ταμπέλες υπάρχουν για να μας οδηγούν και τις θεωρώ το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο.

Δεν πιστεύω στο κατά πόσον ένα έργο έχει να μας πει κάτι σήμερα.  Όταν ένα κείμενο είναι καλλιτεχνικά, και ως σύλληψη και ως τεχνική και ως φτιαξιά, ως δραματουργία και ως κατασκευή εντελές, αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί του.

Τα θέματα του Σαίξπηρ υπάρχουν παντού και πάντα. Το θέμα της ταυτότητας, το θέμα του διπλού εαυτού, παίζει με τρόπο συγκλονιστικό.  Το θέμα δεν είναι αν μας λέει κάτι το θέμα, αλλά αν οι παραστάσεις μπορούν να μας πουν κάτι, αν δηλαδή σήμερα η παράσταση βρίσκει ένα τρόπο να φέρει το έργο σε ένα βάδισμα, συμβάδισμα με την εποχή. Αν δηλαδή έχει το ίδιο βήμα με την εποχή ή είναι λίγο πιο πριν, λίγο πιο μετά  από αυτήν.  Αυτό είναι το θέμα για μένα.

Τα θέματα του Σαίξπηρ υπάρχουν παντού και πάντα. Το θέμα της ταυτότητας, το θέμα του διπλού εαυτού, παίζει με τρόπο συγκλονιστικό.  Το θέμα δεν είναι αν μας λέει κάτι το θέμα, αλλά αν οι παραστάσεις μπορούν να μας πουν κάτι, αν δηλαδή σήμερα η παράσταση βρίσκει ένα τρόπο να φέρει το έργο σε ένα βάδισμα, συμβάδισμα με την εποχή. Αν δηλαδή έχει το ίδιο βήμα με την εποχή ή είναι λίγο πιο πριν, λίγο πιο μετά  από αυτήν.  Αυτό είναι το θέμα για μένα.

Τι μας λέει ένα κλασικό έργο σήμερα;

Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ κατά πόσον κλασικά έργα έχουν να πουν κάτι σήμερα. Βέβαια, τα πράγματα για να σου αποκαλυφθούν, πρέπει να τα φωτίσεις με ένα δικό σου υποκειμενικό, προσωπικό βλέμμα, και μόνο με μια αληθινή δική σου περιέργεια, αλλιώς μένουν ακαδημαϊκά. Στο ακαδημαϊκό κομμάτι, λοιπόν, υπάρχουν κάποια έργα που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Αλλά στο επίπεδο της κωμωδίας, η στιχουργική δεινότητα του Σαίξπηρ, αυτού του μεγαλειώδους πνεύματος, αποτυπωμένο στη γραφή του, στο παιχνίδι, στην θεατρική του αντίληψη είναι αυτό που κάνει το κείμενο θεατρικό. Το μεγαλείο φαίνεται  όταν το ανεβάζεις στη σκηνή και όχι όταν το διαβάζεις. Είναι πολύτιμα στοιχεία αυτά, που τα  συναντάς και στον Μολιέρο με άλλο τρόπο και γενικά σε πολύ μεγάλους συγγραφείς.

Ήταν δύσκολο το εγχείρημα;

Στις πρόβες με την Κατερίνα Ευαγγελάτου κάναμε πάρα πολλούς αυτοσχεδιασμούς, πάρα πολλή δουλειά με διάφορα θεατρικά είδη και με τεχνικές, όπως η φάρσα, όπως ο βωβός κινηματογράφος. Εμπνευστήκαμε από ό,τι υπάρχει. Ερευνήσαμε τα πάντα, δοκιμάσαμε τα πάντα και καταλήξαμε σε όλα μαζί με την Πατρίσια Απέργη, την οποία πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε γιατί δεν είναι μόνο μία χορογράφος, είναι μία συνδημιουργός.

Και όλοι μαζί με την Κατερίνα  και με την Πατρίσια, εργαστήκαμε με μια όρεξη, σπάνια.

Θέλω να δώσω έμφαση σε αυτό γιατί είναι οι επιλογές της Κατερίνας που βοήθησαν να δημιουργηθεί αυτό το υλικό, αυτή η χημεία.  Δηλαδή οι άνθρωποι που αποτελούν αυτήν την παράσταση, που μπορεί για  τον θεατή να μην λέει τίποτα, αν και νομίζω ότι του λέει πολλά, είναι σπάνιος συνδυασμός. Το γεγονός να λειτουργούν οι άνθρωποι με έναν ομαδικό τρόπο για ένα αποτέλεσμα το οποίο είναι παρά πολύ δύσκολο να το πετύχεις, είναι για μένα το πρώτο πράγμα που λείπει από το ελληνικό θέατρο. 

Πώς λειτουργούν οι ομάδες σήμερα;

Δεν υπάρχουν ομάδες και δεν πιστεύω στις ομάδες με την έννοια ότι είμαστε πάντα μαζί.  Πιστεύω στην ομάδα με την έννοια ότι έχουμε ένα κοινό στόχο και δουλεύουμε για αυτόν ανιδιοτελώς. Ομάδα δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ίδιοι.

Λέγοντας ομάδα, εγώ αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος σε εκτιμά, όπως συμβαίνει εδώ, εκτιμά την αξία του καθενός, την δουλειά και τον κοινό στόχο. Αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ομαδικής προσπάθειας. Είναι σα να θέλεις να παίξεις ένα παιχνίδι με ένα μπαλάκι,  με πέντε, δέκα, δώδεκα παίχτες, θα πρέπει όλοι να στήνουν σωστά το μπαλάκι.  Άμα είναι να το πετάξει κάποιος κάτω, δεν παίζεται το παιχνίδι. Είναι τόσο απλό, αλλά  αυτό   συμβαίνει  συνεχώς.  Υπάρχει πάντα κάποιος που πετάει το μπαλάκι στις κερκίδες. Δεν γίνεται έτσι, δεν λειτουργεί σωστά.

Πως είναι να συνεργάζεσαι, πρώτη φορά με τον Ορφέα Αυγουστίδη;

Δεν θέλω να πω για την αξία του  Oρφέα, θέλω να πω ότι είναι σπάνιο παιδί. Αυτό θέλω να το πω γιατί δεν είναι  καθόλου αυτονόητο. Εννοώ ότι η τιμιότητα του, ο τρόπος που δουλεύει, ο τρόπος που είναι cool με τους άλλους, το πόσο καλό υλικό είναι για το θέατρο και  τους γύρω του, το πόσο δοτικός είναι συνιστούν πολύ σημαντικά στοιχεία. Η δυάδα του υπηρέτη και του αφέντη λειτούργησε μέσα από την διαδικασία των αυτοσχεδιασμών, μια διαδικασία πάρα πολύ δημιουργική. Πήραμε ο καθένας ένα ρόλο, θα μπορούσα να έχω πάρει εγώ τον ρόλο του υπηρέτη και ο Ορφέας τον ρόλο του αφέντη, αυτά είναι προσχηματικά στο θέατρο. Δεν τα πιστεύω έτσι κι αλλιώς, όπως δεν τα πιστεύει ούτε και η Κατερίνα.

 Αλλά  θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να αλλάζαμε ρόλους συνέχεια. Αυτό είναι μία ονειρεμένη περιοχή που θα ήθελα να δουλέψω. Τον έναν ρόλο την μια μέρα και τον άλλον την άλλη και τούμπαλιν και όποιος το δει.  Εναλλαγή ρόλων!  Top super, Τop απλό.  Δεν είναι δύσκολο, είναι η δουλειά μας. Ίσως το βλέπουμε έτσι στην Ελλάδα που τα πράγματα είναι τόσο συμβατικά. Αν σκεφτούμε τι παίζουν στην  Αγγλία! Διαφορετικές μέρες, διαφορετικούς ρόλους. Δεν το κάνουν ούτε εύκολα, ούτε δύσκολα. Δουλεύουν και το κάνουν με τεχνική.  Μακάρι να ανοίξει  και το δικό μας το μυαλό κάποια στιγμή και να μην είμαστε 50 χρόνια πίσω στο θέατρο. Καλό θα ήταν να σταματήσει αυτό το «μία σεζόν πάει καλά» και τελικά να αποσυνδεθεί το θέατρο από το κέρδος.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που λειτουργεί με το καθεστώς της απόλυτης απαξίωσης. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ζήσω από μία παράσταση. Δεν μπορεί το ελληνικό θέατρο –  και ειδικά το Εθνικό Θέατρο  – που απαιτεί από όλους αποκλειστικότητα να μη δίνει, αν μη τι άλλο, τα προς το ζην.

Τι περιμένεις από το θέατρο;

Τα πάντα και τίποτα. Όλα τα περιμένω και μου αρέσει η ζωή αυτής της ανασφάλειας, είναι η φύση μου. Παραπονιέμαι αλλά μου αρέσει πιο πολύ να είμαι ανασφαλής. Ποτέ στην ζωή μου δεν προσπάθησα να είμαι ασφαλισμένος σε κάτι, ούτε στην προσωπική μου ζωή ούτε στην επαγγελματική μου. Είναι ο χαρακτήρας μου και  είναι δυσβάσταχτο πολλές φορές. Μερικές φορές μετανιώνω, κατηγορώ τον εαυτό μου, όμως τελικά αυτό είμαι «είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κουνιέται η γη, μου αρέσουν πάρα πολύ οι σεισμοί by the way».

Πληροφορίες για την παράσταση Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου  ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παράσταση “Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;” Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ  ΕΔΩ