Please enable JS

ΝΕΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Ο Γιώργος Μάρτος μελοποιεί και ερμηνεύει Κώστα Καρυωτάκη – “Νοσταλγία”

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζουμε το νέο τραγούδι «Νοσταλγία», σε ποίηση Κώστα
Καρυωτάκη. Ενός εκ των σπουδαιότερων Ελλήνων ποιητών διαχρονικά και σίγουρα του
σημαντικότερου εκπροσώπου της «πολύπαθης» ποιητικής γενιάς του ’20. Για την αξία της
ποίησής του δεν θα σχολιάσω κάτι. Εξάλλου το έργο του είναι καταγεγραμμένο και διαθέσιμο,
ενώ οι μελέτες και οι αναφορές σχετικά με αυτό πολλές στο πέρασμα των χρόνων.
Αυτό που θέλω μονάχα να υπογραμμίσω, αφορά τους αλληγορικούς συμβολισμούς της
χρονικής συγκυρίας της συγκεκριμένης έκδοσης. Στις 21 Ιουλίου του 1928 – έξι χρόνια μετά
την πλέον δραματική και καθοριστική καταστροφή του σύγχρονου ελληνισμού, τη
Μικρασιατική Καταστροφή – ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτονεί στην Πρέβεζα, σε ηλικία 32
ετών, αφήνοντας πίσω του ένα σπάνιας αξίας ποιητικό έργο και όλους εμάς με την
«αχαλίνωτη περιέργεια» για το τι θα μπορούσε να επακολουθήσει εάν συνέχιζε να δημιουργεί

ζώντας μία γεμάτη από χρόνια ζωή.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί:

“Αν ο Καρυωτάκης μέχρι τα 32 του και με τον «ίλιγγο του κινδύνου» που τον διακατείχε,
έγραψε όσα έγραψε, εξέφρασε όσα εξέφρασε, τη στιγμή που άλλοι άξιοι ποιητές στην
αντίστοιχη ηλικία δεν είχαν ακόμα διαμορφώσει πλήρως τα εκφραστικά τους χαρακτηριστικά,
μέχρι πού θα μπορούσε να είχε φτάσει δημιουργικά αν συνέχιζε να ζει και δεν αυτοκτονούσε;”
Προφανώς με τα «αν» δεν γράφεται η Ιστορία, όμως πλέον μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω
πως ο Κώστας Καρυωτάκης υπήρξε το μεγαλύτερο ποιητικό ταλέντο που γέννησε ποτέ αυτός
ο τόπος. Και πως η τραγική αυτοχειρία – αυτοθυσία του, πέρα και έξω από επιφανειακές και
στερεοτυπικές ερμηνείες, προσδίδει αλήθεια, ουσία και νόημα στο – ούτως ή άλλως μοναδικό

και πολυσήμαντο – ποιητικό του έργο.

Εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, το νέο αυτό τραγούδι να σας συγκινήσει αληθινά
και ιδανικά, με το αναπόφευκτο πέρασμα του άκαμπτου Χρόνου, να το νοσταλγήσετε όσο

εγώ.

ΥΓ. «Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς…»

Γιώργος Μάρτος
Πρέβεζα, 21 Ιουλίου 2022

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Μεσ᾿ ἀπ’ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε.

Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲ θυμᾶσαι, λές.
κι ἂν φούσκωσαν τὰ στήθη κι ἂν δακρύζεις
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλάψεις ὅπως πρῶτα,
δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς.
Ξάφνου θὰ ἰδεῖς δυὸ μάτια γαλανὰ
— πόσος καιρός! — τὰ χάιδεψες μιὰ νύχτα·
καὶ σὰ ν᾿ ἀκοῦς ἐντός σου νὰ σαλεύει
μιὰ συφορὰ παλιὰ καὶ νὰ ξυπνᾷ.
Θὰ στήσουνε μακάβριο τὸ χορὸ
οἱ θύμησες στὰ περασμένα γύρω·
καὶ θ᾿ ἀνθίσει στὸ βλέφαρο σὰν τότε
καὶ θὰ πέσει τὸ δάκρυ σου πικρό.
Τὰ μάτια ποὺ κρεμοῦν — ἥλιοι χλωμοί —
τὸ φῶς στὸ χιόνι της καρδιὰς καὶ λιώνει,
οἱ ἀγάπες ποὺ σαλεύουν πεθαμένες
οἱ πρῶτοι ξανὰ ποὺ ἄναψαν καημοί…

Από την πρώτη ποιητική συλλογή του Κώστα Καρυωτάκη
με τίτλο «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων» (1919)