Πάνος Παπαδόπουλος: “Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω τελευταία είναι ότι έχω πάψει να σκέφτομαι για την Ελλάδα του 2019!”

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το έργο Λεόντιος και Λένα του Γκέοργκ Μπύχνερ;

Η επιλογή ήταν του Γιώργου του Κατσή. Η λαχτάρα και η αγάπη του για τον συγγραφέα και το έργο πέρασε και σε μας. Έτσι θελήσαμε να επικοινωνήσουμε από κοινού μαζί του. Έχει κάτι σκοιτεινό και καταραμένο ο Μπύχνερ. Είναι ένα ασύλληπτο μυαλό που η εποχή του δεν μπόρεσε να το περιέχει και να το αξιοποιήσει. Έτσι πέθανε νεότατος και αδικημένος. Ήταν απόφαση του Γιώργου να ανέβει το συγκεκριμένο έργο αυτή τη χρονική στιγμή, καθώς ο ίδιος ο συγγραφέας πέθανε μόλις στα 23 του χρόνια. Θεωρήσαμε ότι θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον να σταθούμε απέναντί του, μετά από τόσα χρόνια, κάποιοι άνθρωποι της νέας γενιάς με ειλικρίνια και με τη διάθεση να τον καταλάβουν.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο έργο σήμερα;

Δεν το γνωρίζω. Εμείς αγαπήσαμε το έργο και προσπαθήσαμε με τα μέσα που διαθέτουμε να το αναδείξουμε. Κινητήριος δύναμη λοιπόν είναι η λαχτάρα μας να πούμε την ιστορία και ο κόσμος να την ακούσει. Να συνεχίσουν αυτά τα λόγια να ακούγονται και σήμερα. Αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο. Απαιτεί ισχυρή παρουσία κσι υπομονή από τον θεατή «Ανοιχτή καρδιά». Δεν είναι το έργο που κάθεσαι στο κάθισμά σου και περιμένεις απλώς να περάσεις όμορφα.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από την εποχή που γράφτηκε το έργο κυρίως στον τομέα των κοινωνικών ανισοτήτων;

Από λίγο εώς καθόλου. Απλώς τα όρια είναι πιο δυσδιάκριτα. Το παιχνίδι είναι πιο πολύπλοκο. Δεν είναι μόνο ο βασιλιάς που έχει την εξουσία ή ο υπηρέτης εκείνος που εξουσιάζεται. Ας πούμε ότι παρατηρείται μεγαλύτερη ποικιλομορφία…

Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Η παράσταση αυτή είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο που στοχεύει στο υποσυνείδητο του θεατή. Στις γκρι περιοχές του συναισθήματος που δεν μπορεί κανείς να τις περιγράψει με ευκολία. Ούτε μπορεί ακριβώς με αυτές να γελάσει ή να κλάψει. Σου μένει τελικά μια αίσθηση… Προσπαθούμε όπως συμβαίνει και στο έργο να διαχειριστούμε τον χρόνο και να ανακαλύψουμε γιατί η αδράνεια δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη λύση.

Teλικά μπορούμε να αλλάξουμε την ζωή μας αλλά και την ιστορία;

Το έργο υποστηρίζει ότι η μοίρα είναι προδιαγεγραμένη και ότι όσο και να προσπαθήσει ο άνθρωπος δεν θα είναι ποτέ σε θέση να την ελέγξει. Ο Λεόντιος και η Λένα, το σκάνε από τα βασίλειά τους και περιπλανιώνται στη φύση προκειμένου να μην παντρευτούν ένα πρόσωπο που δεν γνωρίζουν. Στη συνέχεια, θα συναντηθούν μεταξύ τους, θα ερωτευτούν και θα γυρίσουν πίσω ζητώντας να τους παντρεψουν, μη γνωρίζοντας ότι ήταν αυτοί οι ίδιοι. Επιστρέφουν δηλαδή στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Και νοιώθουν εξαπατημένοι. Εγώ δεν μπορώ να δώσω κάποια απάντηση στο ερώτημα αυτό, παρά να καταθέσω συνειρμικά ότι ίσως ο άνθρωπος δεν προορίζεται τελικά για την ευτυχία. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να συναντήσουμε αυτό το συναίσθημα καθολικά. Φυσικά και θα έρθει να μας επισκευτεί μερικές φορές μα πριν προλάβουμε να το γιορτάσουμε θα έχει πια χαθεί.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω τελευταία είναι ότι έχω πάψει να σκέφτομαι για την Ελλάδα του 2019. Αισθάνομαι ότι η κατάσταση χειροτερεύει με τέτοια ταχύτητα που όχι να την ελέγξει κανείς δεν μπρεί, αλλά ούτε και να την παρακολουθήσει. Έτσι απλώς αποχωρεί. Πιάνω τον εαυτό μου και τους γύρω μου να κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους, στις δουλειές τους, στα δικά τους μικροθέματα αδιαφορώντας για το ευρύτερο σύνολο. Είναι ένα φαινόμενο που το παρατηρώ. Σα να βρίσκουμε μια ηδονή στο ρήμαγμα. Ότι αφού όλο είναι χάλια ας βοηθήσουμε κι εμείς να γίνουν λίγο χειρότερα. Είναι τρομακτικό.

Πληροφορίες για την παράσταση Λεόντιος και Λένα στο Θέατρο Σφενδόνη  ΕΔΩ