Στεφανία Δράκου

Το θέατρο είναι μια μορφή θεραπείας και κάθαρσης για τον θεατή.

•Η «Παναγία των Παρισίων» είναι ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς. Πώς προσέγγισες εσωτερικά τον ρόλο σου μέσα σε αυτή την τόσο φορτισμένη ατμόσφαιρα;

Η «Παναγία των Παρισίων» είναι ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς, αντιθέσεις και βαθιά ανθρώπινα μηνύματα. Εσωτερικά, το προσέγγισα σαν μια ευκαιρία να εξερευνήσω δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: από τη μία, η πλούσια Παριζιάνα που εκπροσωπεί την ασφάλεια και την κοινωνική “τάξη”, αλλά έχει μέσα της μια αγνότητα και τη διάθεση να δει το καλό στους ανθρώπους· κι από την άλλη, η Τσιγγάνα, πιο ελεύθερη, πιο επαναστάτρια, που παλεύει να προστατεύσει, να αντιδρά, να υπερασπιστεί το δίκαιο.

Προσπάθησα να βρω τη “γέφυρα” ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο κόσμους — φόβος και αποδοχή, προκατάληψη και κατανόηση, κοινωνική θέση και ελευθερία. Και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, ένιωσα ότι το έργο μας καλεί να δούμε βαθύτερα τον άνθρωπο πίσω από το “διαφορετικό”. Να θυμηθούμε πως όλοι, ανεξαρτήτως ρόλου ή συνθηκών, έχουμε την ίδια ανάγκη: να αγαπάμε και να μας αγαπούν.

•Πώς συνεργάστηκες με τη σκηνοθέτη στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου; Πόσο χώρο αφήνει αυτή η παράσταση στον ηθοποιό για προσωπική ερμηνεία;

Με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη έχουμε πλέον αναπτύξει μια πολύ όμορφη και ουσιαστική συνεργασία. Έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να καθοδηγεί τον ηθοποιό — με ευαισθησία, ακρίβεια και εμπιστοσύνη. Ξέρει να σου δίνει κατεύθυνση, αλλά ταυτόχρονα σε ενθαρρύνει να ψάξεις, να προτείνεις και να εμπλουτίσεις τον ρόλο με τα δικά σου στοιχεία.

Μαζί δουλέψαμε πολύ πάνω στον ρυθμό και την ενέργεια των δύο ρόλων, αλλά και στο πώς θα κρατήσω το κοινό τους νήμα – την ανθρωπιά. Κι αυτό, για μένα, είναι και το πιο συγκινητικό στοιχείο της συνεργασίας μας· ότι μέσα από τη σκηνοθετική της ματιά καταφέρνεις να ανακαλύψεις όχι μόνο τον χαρακτήρα σου, αλλά και κάτι πιο βαθύ για τον ίδιο τον άνθρωπο.

•Στο σημερινό τοπίο, όπου συχνά κυριαρχούν πιο “εύπεπτα” έργα, τι σημαίνει για σένα να υπηρετείς ένα κλασικό, βαθύ κείμενο;

Για μένα, το να υπηρετείς ένα κλασικό, βαθύ κείμενο όπως η «Παναγία των Παρισίων» του Βίκτορ Ουγκό είναι πραγματικά τιμή και ευθύνη. Ζούμε σε μια εποχή που το θέατρο —όπως και η ίδια η ζωή— τείνει συχνά προς το “εύκολο”, το πιο άμεσο και εύπεπτο. Όμως, ένα κλασικό έργο κουβαλάει διαχρονικά νοήματα και σε αναγκάζει να σταθείς λίγο πιο βαθιά απέναντι στα πράγματα· να σκεφτείς, να νιώσεις, να εμβαθύνεις.

Αυτά τα έργα δεν είναι απλώς ιστορίες του παρελθόντος — είναι καθρέφτες του σήμερα. Όταν μέσα από έναν τέτοιο ρόλο μιλάς για την αποδοχή, τη διαφορετικότητα, την καλοσύνη και την ελευθερία, συνειδητοποιείς ότι οι αξίες αυτές παραμένουν το ίδιο επίκαιρες, ίσως και πιο αναγκαίες από ποτέ.

•Πώς νιώθεις για το ελληνικό θεατρικό κοινό — είναι έτοιμο να ακούσει δύσκολες, ουσιαστικές ιστορίες;

Νομίζω ότι σήμερα το κοινό αναζητά ιστορίες που το αγγίζουν πραγματικά — που το βάζουν να σκεφτεί, να νιώσει και να συνδεθεί με ό,τι έχει αξία στη ζωή του. 

Το θέατρο είναι μια μορφή θεραπείας και κάθαρσης για τον θεατή. Μέσα από την ταύτιση με τους ρόλους και τις ιστορίες που βλέπει, ο θεατής ενεργοποιεί τον συναισθηματικό του κόσμο και έχει την ευκαιρία να επεξεργαστεί όσα συναισθήματα συχνά μένουν καταπιεσμένα στην καθημερινότητά του. Στην εποχή που ζούμε, όπου οι γρήγοροι ρυθμοί δεν αφήνουν χώρο για στοχασμό ή σύνδεση με τον εαυτό και τις αξίες μας, το θέατρο λειτουργεί ως σωσίβια λέμβος: ένα καταφύγιο που μας θυμίζει την ανάγκη για συναισθηματική επαφή.

Πληροφορίες για την παράσταση: