Στρατής Χατζησταματίου

Το θέατρο για μένα είναι μια βαθιά ανάγκη για ελευθερία.

Ποιο ήταν το πρώτο σου κίνητρο να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Νομίζω ότι το πρώτο αίσθημα που με επισκέφτηκε απ’ όταν ήμουν ακόμα έφηβος σε σχέση με το θέατρο ήταν μια βαθιά ανάγκη για παιχνίδι, ένα παιχνίδι που σου δίνει ελευθερία κι εκτονώνει τη φαντασία σου. Κι είναι κάτι που ακόμα με κινητοποιεί μαζί με άλλα σημαντικά που ανακάλυψα στην πορεία όπως είναι η αξία της ομάδας, της επικοινωνίας, του βάθους κάτω από την επιφάνεια και κυρίως η ελευθερία που προσφέρει αυτό το παιχνίδι, έχοντας και κανόνες.

Πώς επηρέασαν οι σπουδές σου στη Νομική τη ζωή και την καριέρα σου;

Σίγουρα μου έδωσαν την ευκαιρία να διαβάσω και να μάθω για το πώς λειτουργεί η ζωή ως σύστημα, πράγμα πολύ χρήσιμο και για τη ζωή και για τη δουλειά. Άλλωστε αν πούμε ότι και το θέατρο μελετά κάπως τη ζωή και την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα της ως φαινόμενο, τότε θέατρο και νομική – αν και υπό διαφορετικό πρίσμα- δεν έχουν και τόσο διαφορετικό αντικείμενο.

Τι μπορείς να μας πείς για τον φετινό σου ρόλο στην παράσταση Τζόνι Μπλε;

Στο Τζόνι Μπλε, είμαι ο Τόνι G. Είμαι φοιτητής στο ΟΠΑ. Ασχολούμαι με τη μουσική. Conscious Rap, G Funk και λίγο drill στα χαλαρά μου. Ετοιμάζομαι να βγάλω το πρώτο μου κλιπ. Οδηγώ BMW X5 , αλλά του χρόνου θα το αλλάξω και θα πάρω Tesla.

Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο στον χαρακτήρα που υποδύεσαι στην παράσταση Τζόνι Μπλε;

Αυτό που με σοκάρει σε όλα τα πρόσωπα του έργου είναι η αγριότητα στον τρόπο με τον οποίο ζουν, σκέφτονται και πράττουν. Η αγριότητα που είναι η εξιλέωση και η φυλακή τους ταυτόχρονα.

Πώς διαφοροποιείται η προετοιμασία σου για έναν ρόλο στο θέατρο σε σχέση με την τηλεόραση;

Νομίζω ότι η βασική διαφορά έγκειται στο ότι στο θέατρο ο χρόνος προετοιμασίας είναι δεδομένο κομμάτι της διαδικασίας. Λέγεται πρόβα και εκεί σε συνεργασία με τους άλλους συντελεστές αλλά κυρίως με τους συμπαίκτες σου καλείσαι να φτιάξεις έναν κόσμο από το μηδέν. Στην τηλεόραση η δουλειά έχει περισσότερα πόστα και περισσότερο καλείσαι να ενταχθείς σε έναν κόσμο ήδη διαμορφωμένο την ώρα του γυρίσματος. Εννοείται πως και αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει τρομερά δημιουργική, αλλά η συμμετοχή του ηθοποιού στο τελικό αποτέλεσμα και αποτύπωμα της δουλειάς του είναι περιορισμένη.

Ποιο μήνυμα ή συναίσθημα ελπίζεις να πάρει το κοινό από την παράσταση φέτος;

Νομίζω ότι το βασικό ερώτημα που σου προκαλεί το έργο είναι “Εγώ τι θα έκανα;”. Σε κάνει δηλαδή να αναλογιστείς την ευθύνη σου: Τι πατέρας είμαι, τι μάνα είμαι, τι φίλος είμαι, τι άντρας είμαι, τι έχω γίνει ή τι πάω να γίνω;

Πληροφορίες για την παράσταση: