Σωτήρης Καρκαλέμης

Ονειρεύομαι ευτυχείς συναντήσεις & όμορφες συνεργασίες με ωραίους ανθρώπους – καλλιτέχνες.

Πως ξεκίνησες την πορεία σου στο θέατρο;

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήρθε στην έκτη Δημοτικού. Αποφάσισαν στο σχολείο μου να ανεβάσουν Ρωμαίο κι Ιουλιέτα και αντανακλαστικά, χωρίς να ξέρω τι με ώθησε σ’ αυτήν τη δράση, έσπευσα να διεκδικήσω τον ομώνυμο ρόλο . Προφανώς, ένεκα πλήρους θεατρικής απειρίας από εμάς τους μαθητές όλο το project αντιμετωπίστηκε από τη σκηνοθέτιδα με την αναμενόμενη τρυφερότητα , αλλά σε διαβεβαιώ χωρίς καμία έκπτωση στον τρόπο που επέλεξε, να δουλέψουμε ένα τόσο κλασικό και απαι τητικό έργο . Ξαφνικά, λοιπόν, βρέθηκα να πρέπει να αποστηθίσω έναν πολύ μεγάλο όγκο κειμένου, να ακολουθήσω τη σκηνοθεσία ενός έργου με πολυπρόσωπη διανομή κι έντονη κινησιολογία, αλλά το κυριότερο, να εκτεθώ για πρώτη φορά επί σκηνής μπροστά σε γονείς και δασκάλους, υπηρετώντας τα όλα αυτά σε μία και μοναδική παράσταση. Η εμπειρία ενός τέτοιου εγχειρήματ ος και δη σε τόσο νεαρή ηλικία , υπήρξε μεγάλο μάθημα για μένα του τι εστί εργατι κότητα και πειθαρχία στο θέατρο. Στη συνέχεια, όντας πια έφηβος εντάχθηκα στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του δήμου της περιοχής μου και τελειώνοντας το Λύκειο, ήξερα συνειδητά ότι ήθελα να σπουδάσω υποκριτική. Κάπως έτσι ολοκληρώνοντας και τις σπουδές μου στη δραματική σχολή, εισήλθα επίσημα και στην επαγγελματική αρένα του θεάτρου.

Τι είναι το πιο όμορφο και τι το πιο δύσκολο στη δουλειά του ηθοποιού;

Το πιο όμορφο πράγμα στη δουλειά μας, συμβαίνει παράλληλα να είναι και το πιο δύσκολο. Είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και δεν είναι άλλο παρά η υποκριτική εξέλιξη, που φυσιολογικά επιζητά κάθε ηθοποιός. Να ανανεώνεις συνεχώς την «εργαλε ιοθήκη» σου και να βρίσκεις σε κάθε ρόλο πατήματα για νέους υποκριτικούς ορίζοντες. Αφενός να κάνεις γεωτρήσεις στον ψυχικό σου πυρήνα, εξερευνώντας έναν ρόλο και αφετέρου, με αφορμή αυτό, να ανασκάπτεις μέσα σου για εύρεση νέων υποκριτικών ποιοτήτων και κατά συνέπεια, να μην εφησυχάζεις στις ήδη κεκτημένες. Όπως είχε πει η Λαμπέτη κάποτε, το όργανο του ηθοποιού είναι το νευρικό του σύστημα. Με αυτό αναμετριέται ο ηθοποιός σ’ όλη του τη ζωή, σε κάθε ρόλο, κάθε πρόβα, κάθε παράσταση.

Πώς προετοιμάστηκες για τον ρόλο σου στην παράσταση Sherlock Holmes και ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σε εντυπωσίασε περισσότερο;

Η προετοιμασία μου, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ανδρονίκης, ξεκίνησε με μια κοινή ματιά ως προς την κατεύθυνση του ρόλου, στην οποία συμφωνήσαμε ήδη από τις πρώτες αναγνώσεις. Ο ήρωας που καλούμαι να ερμηνεύσω είναι ο γιατρός Μόρτιμερ, ένας χαρακτήρας που φλερτάρει ιδιοσυγκρασιακά με την υπερβολή, αλλά που σίγουρα, δεν παύει να είναι αναγνωρίσιμος στον καθένα μας. Είναι αναγνωρίσιμος στον καθένα μας. Είναι ένας ιδιαίτερος τύπος της διπλανής πόρτας και γενικά ένας ρόλος, που αποτελεί χαρά για έναν ηθοποιό, καθώς από την πρώτη του εμφάνιση στην παράσταση μέχρι την τελευταία, αποκαλύπτονται συνεχώς ετερόκλητες πτυχές της προσωπικότητάς του. Αυτό ήταν καλλιτεχνικά για μένα απόλυτα ερεθιστικό. Με μια λέξη θα τον χαρακτήριζα χείμαρο! Αυτό, άραγε, κρύβει κάτι, σε σχέση με την εμπλοκή του στο μυστήριο του βάλτου; Ή όχι; Η απάντηση δίνεται κάθε Σάββατο στις 18:30 και κάθε Κυριακή στις 21:00 στο θέατρο Αλκμήνη.

Τι ελπίζεις να πάρει το κοινό από την εμπειρία της παράστασης και τι σε συγκινεί περισσότερο όταν βλέπετε την αντίδραση των θεατών;

Φέτος, καλούμαστε να υπηρετήσουμε ένα απαιτητικό είδος θεάτρου. Ένα αστυνομικό έργο, όπως ο Σέρλοκ Χολμς, μπορεί φαινομενικά φαινομενικά να δείχνει εύκολο είδος, απαιτεί, ωστόσο, χειρουργική ακρίβεια από την πλευρά των ηθοποιών στις αντιδράσεις, στα βλέμματα, στις σιωπές, ώστε να χτιστεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και σασπένς. Είναι ένα παιχνίδι παρατήρησης κι εξεύρεσης του θύτη από το κοινό, οργανωμένο από μας με τέτοιο τρόπο, με αποτέλεσμα, μέχρι την τελευταία στιγμή, οι θεατές να ψάχνουν τη λύση του μυστηρίου. Φυσικά, όλη η παράσταση είναι εμπλουτισμένη με μπόλικες πινελιές χιούμορ, με τελικό ζητούμενο ο κόσμος, άλλοτε να γελάει κι άλλοτε να βουτά στο μυστήριο. Τι θα με συγκινούσε λοιπόν; Η πρόθεση μας και η πρόταση μας πάνω στο έργο να κουμπώσουν με τις προσδοκίες των θεατών. Και όταν αυτό συμβαίνει, , οι ηθοποιοί το εισπράττουμε στο μέγιστο βαθμό. Όχι απαραίτητα από το χειροκρότημα της υπόκλισης, αλλά κυρίως από τα βλέμματα ικανοποίησης στα μάτια του κόσμου. Όταν κάτι αγγίζει τους θεατές φαίνεται κι επιστρέφει σ’ εμάς με δεκαπλάσια δύναμη. Τι πιο όμορφο και συγκινητικό απ’ αυτό!!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου ως καλλιτέχνης;

Θα έλεγα, σίγουρα, ότι δεν ονειρεύομαι ρόλους ή χώρους, τους οποίους αγωνιώ να «επισκεφτώ» σαν ηθοποιός. Ό, τι είναι να έρθει, καλώς να έρθει. Σίγουρα, μια σχετική αναγνωρισιμότητα είναι καλοδεχούμενη και απαραίτητη για το επάγγελμά μας, όχι λόγω ψώνιου, αλλά κυρίως γιατί, όταν καταφέρνεις να χτίσεις ένα καλλιτεχνικό brand, αποκτάς άλλη αξία στο χώρο. Κοινώς, άλλο να είσαι ένας ηθοποιός, που απλώς ταιριάζεις, για έναν συγκεκριμένο ρόλο και άλλο να επιθυμούν εσένα συγκεκριμένα, γι’ αυτόν τον ρόλο. Γενικότερα, θα έλεγα ότι ονειρεύομαι ευτυχείς συναντήσεις και όμορφες συνεργασίες με ωραίους ανθρώπους – καλλιτέχνες, που αγαπούν το θέατρο, λειτουργούν με συναδελφικότητα και ασκούν τη δουλειά μας με μεράκι, γνώση και επαγγελματισμό. Αυτήν τη συνθήκη έχω τη χαρά να βιώνω, φέτος, στη συνεργασία μου με την Ανδρονίκη και αυτό θα ήθελα να έχω την τύχη να ζω σε κάθε συνεργασία μου στο μέλλον, όσο το δυνατόν συχνότερα.

Πληροφορίες για την παράσταση: