Έλενα Αρβανίτη: Το θέατρο & ό,τι καλλιτεχνικό έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.

Φέτος σας συναντάμε στο θέατρο OLVIO να παίζετε σε δύο διαφορετικού ύφους παραστάσεις. Μιλήστε μας γι’ αυτές τις συνεργασίες.

Eίναι μια ευτυχής συγκυρία θα έλεγα και μετά τα όσα έχουν συμβεί στο χώρο του θεάτρου, καλό είναι να υπογραμμίζουμε τους συνεργάτες που αντιμετωπίζουν με κατανόηση, ήθος, καλλιτεχνικό όραμα, υγιή επαγγελματισμό και υποστήριξη, τα θεατρικά σχήματα και τον ηθοποιό.

Το Ξεκατίνιασμα του Ολύμπου, της ΑβγίΠαπ, που θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, είναι μια χυμώδης πολιτική σάτιρα για τα διαχρονικά ελλείμματα της πολιτικής ζωή και της εξουσίας στην Ελλάδα, με αφορμή τον Τρωικό πόλεμο. Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Κανέλλου ο οποίος, με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο και τους ηθοποιούς του, κατάφερε να αξιοποιήσει τόσο το ταλέντο και την φαντασία του καθενός, όσο και τις πλούσιες αναφορές του κειμένου, έτσι ώστε να αναδυθεί ανάγλυφο το πολιτικό παρόν μέσα από το παρελθόν.

Το έργο Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα, του Γιάννη Σκαραγκά, που θα παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή, είναι μια ποιητική προσωπογραφία του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, μέσα από τους ανθρώπους που τον γνώρισαν, τον αγάπησαν ή τον ζήλεψαν. Η σκηνοθεσία είναι της Νατάσας Παπαμιχαήλ, που έχει σκύψει με απόλυτη ευαισθησία στο έργο, για να έχουμε ένα χοροθεατρικό αποτέλεσμα που να καθρεφτίζει τον λυρισμό της ποίησης του Ρούπερτ.

Τι ακριβώς είναι το «Ξεκατίνιασμα του Ολύμπου»; Κωμωδία, σάτιρα και ποιος είναι ο ρόλος σας.

Το Ξεκατίνιασμα του Ολύμπου είναι πρώτα απ’όλα αυτό που λέει ο τίτλος του! Μία τρελή συνθήκη όπου όλα βγαίνουν στη φόρα. Τα προσχήματα πέφτουν, το υπουργικό συμβούλιο συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών και όλοι ξεμπροστιάζονται, αφήνοντας ακάλυπτα τα προσωπικά τους συμφέροντα, τα ταπεινά κίνητρα, τις εμμονές και την εξουσιομανία, τη στιγμή που ο απλός κόσμος είναι και πάλι έτοιμος να κυλιστεί στο αίμα για κάποιο….ιδανικό!

Ως εκ τούτου και κωμωδία βλέπω και πολιτική σάτιρα, με έναν ευφάνταστο έμμετρο λόγο που κλείνει το μάτι στον μεγάλο μας Μποστ και με Αριστοφανικά στοιχεία που παρωδούν εύστοχα το πολιτικό γίγνεσθαι κάθε εποχής!

Εγώ έχω τον ρόλο της Εστίας. Αγαπώ πολύ τον αχτύπητο συνδυασμό προοδευτικού πνεύματος και συντηρητικής εμφάνισης που κάνουν την Εστία μου αστεία και συμπαθή.

Η μόνη αντιπολεμική φωνή του κοινοβουλίου, η μόνη ειρηνική παρουσία και δυστυχώς φαντάζει γραφική μπροστά στο μεγαλείο της διαφθοράς.

Αλλά μήπως αυτή δεν είναι και η πραγματικότητα;

Τι πιστεύετε ότι έχει να μας πει το έργο του Γιάννη Σκαραγκά “Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα”; Μιλήστε μας για το ρόλο σας.

Το έργο Αυτοί που περπατούν τα σύννεφα, του Γιάννη Σκαραγκά, έρχεται σ’ αυτή την δύσκολη εποχή των εικόνων, της απομόνωσης και του χαμηλού γούστου, να μας μιλήσει για την ποίηση σαν κινητήρια δύναμη στην ζωή. Γι αυτή την ενέργεια ( ή ανάγκη;) που διέπει τις ζωές ορισμένων ανθρώπων, καθορίζει τους έρωτες και τις αποφάσεις τους, έτσι ώστε να μοιάζουν στα μάτια των υπολοίπων ότι περπατούν στα σύννεφα.

Ο Ρούπερτ Μπρουκ είναι ό,τι πρεσβεύει η ίδια η ποίησή του. Στο σύντομο πέρασμά του από τον κόσμο, έζησε με ποιητική συνέπεια, όλες τις εσωτερικές ποιότητες της ζωής. Τον έρωτα, την συναισθηματική υπερβολή, την απουσία νοήματος και την ανάγκη για υπέρβαση. Το έργο του Σκαραγκά τα υπαινίσσεται υπέροχα όλα αυτά, με αφορμή τα πρόσωπα που τον γνώρισαν. Έχω διαφορετικούς ρόλους που βοηθάνε τον θεατή να φτιάξει μόνος του παζλ της προσωπικότητας του ποιητή, των φίλων του, της εποχής. Ενσαρκώνω μια παντρεμένη γυναίκα που διατηρεί έναν ερωτικό θαυμασμό για τον Ρούπερτ. Μια φίλη του ζωγράφο, που τα αισθήματά της μεταξύ φθόνου και έρωτα για τον νεαρό ποιητή αφήνουν μια κωμική νότα στο έργο. Και τέλος τη μητέρα του Ρούπερτ, αυτό το τραγικό πρόσωπο που δεν πενθεί πια αλλά θυμάται την αγάπη…κι «αυτή είναι η μόνη διαμαρτυρία που έχει απομείνει» όπως λέει. Ένα ψηφιδωτό σχέσεων, εσωτερικών καταστάσεων, υψηλού λογοτεχνικού ύφους και φυσικά εκπληκτικών συναδέλφων επί σκηνής που υπηρετούν με πάθος κάτι τόσο απαιτητικό.

Πως νοιώθετε απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Θλίψη και οργή. Είμαι απέναντι σε κάθε εκδήλωση ρατσιστικής συμπεριφοράς, είτε αφορά σε μετανάστη, άνθρωπο ταλαιπωρημένο από φτώχεια και πολέμους, άνθρωπο σε ανάγκη, είτε σε άτομα με αναπηρία. Είμαι η ίδια μητέρα ατόμου με αναπηρία/ιδιαιτερότητα και καταλαβαίνω τι θα πει περιθώριο. Η παιδεία μας δυστυχώς, φτωχή από τέχνη και όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, επιβραβεύει διαρκώς τον ανταγωνισμό και όχι τη συνεργασία, τη συνύπαρξη, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη. Κυριευμένη από ιδεοληψίες περί απειλής από το ξένο και το διαφορετικό, την ισλαμοφοβία, το «κατώτερο», από αυτό που δεν κατανοεί, η κοινωνία μας συντηρητικοποιείται. Τα φαινόμενα ρατσιστικής και φασιστικής βίας όπως βλέπετε αυξάνονται. Έναν χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, βγαίνουν ακόμα οι δηλητηριώδεις παραφυάδες της ενώ τα ΜΜΕ συνεχίζουν την παραπλανητική θεωρία των «δύο άκρων».

Απαράδεκτα πράγματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και νομιμοποιούν αυτή την κατάσταση. Οι καλλιτέχνες πρέπει να σταθούμε απέναντι σ’ αυτό.

Πιστεύετε ότι οι περίοδοι κρίσης προσφέρονται για να καταπατούνται τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Ούτε συζήτηση. Οι κρίσεις δημιουργούν πάντα και ευκαιρίες. Είναι η πρόβλεψη και η ζώνη ασφαλείας του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο βασίζεται η οικονομία μας με όλες τις αντιφάσεις της.

Δύο λέξεις μόνο: τηλεργασία και απολύσεις (λόγω χαμηλού τζίρου σε τομείς εμπορίου, τουρισμού, θεάματος, εκπαίδευσης).

Από την άλλη ο στενός υγειονομικός έλεγχος και η υποχρεωτικότητα (εμβόλια, πιστοποιητικά κλπ) κάνει την καθημερινότητα εφιαλτική και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται (επιλογής, διατήρησης προσωπικών δεδομένων, σωστής ενημέρωσης κλπ) καπνός. Θέλω να είμαι, και είμαι με την επιστήμη, αλλά καταλαβαίνω και τον κόσμο που αντιδρά στον τρόπο που οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί και οι πολυεθνικές προπαγανδίζουν τα διάφορα συμφέροντα. Δε μιλάω βέβαια για τις σκοταδιστικές υπερβολές των αντιεμβολιαστών που κατακλύζουν τα social media.

Ποιά είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια, μετά (;) την εποχή του Κορωνοϊού.

Δεν είμαι σε θέση να κάνω σχέδια και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό! Δυστυχώς η δουλειά μας είναι όλο εκπλήξεις και αγωνία για το αύριο. Μακάρι να βρισκόμαστε στην μετά –κορωνοιού εποχή, αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Το θέατρο, το ζωντανό θέαμα, ό,τι καλλιτεχνικό απαιτεί την συνύπαρξη με το ζωντανό κοινό έχει πληγεί και θα αργήσει να συνέλθει παρόλη τη δίψα που υπάρχει για επιστροφή στην καθημερινότητα.

Παρόλα αυτά, έχω μια ακόμα συνεργασία με το Θέατρο Σημείο για ένα βίντεο – πρότζεκτ που σχετίζεται με την αναπηρία και την συμπερίληψη και στο πλαίσιο αυτής της δράσης θα συμμετάσχω σε μια περφόρμανς στο Μέγαρο Μουσικής με κείμενα του Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή.

Το καλοκαίρι ελπίζω να με βρει ξανά στις αμμουδιές της αγαπημένης μου Κορώνης…

Πληροφορίες για:

την παράσταση “Το ξεκατίνιασμα του Ολύμπου”

την παράσταση “Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα”