Ο Γιάννης Φίλιας & ο Δημήτρης Σταματελόπουλος μιλούν για την παράστασή τους “1900”

Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον «Θρύλο του 1900»;

Γιάννης: Αν ασχολείσαι με την τέχνη, ο «1900» είναι ένα κείμενο που σου μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Στις σελίδες του καθρεφτίζεται πεντακάθαρα η ανάγκη του καλλιτέχνη για ρευστότητα και μαγεία, προκειμένου να δημιουργήσει. 

Δημήτρης: Στην πραγματικότητα ο Γιάννης είχε παππού τρομπετίστα που τον έλεγαν Δημήτρη και έπαιζε τζαζ σε κρουαζιερόπλοια και γω είχα παππού πιανίστα που τον έλεγαν Γιάννη και πέθανε στη θάλασσα. Είναι καρμικό, θα το νιώσετε και εσείς.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον ρόλο σας Χιλιαεννιακόσια και Τιμ Τιούνυ;

Γιάννης: Χίλιαεννιακόσια. Απόκοσμος, αλλά ζεστός. Ιδιοφυής, αλλά παιδί. Απλός, αλλά τεράστιος. 

Δημήτρης: Τιμ Τιούνι. Κάποιος που ξέρει να θαυμάσει έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Κάποιος που δεν ξόφλησε ακόμα αφού έχει να μοιραστεί μια καλή ιστορία. Κάποιος που αξίζει τη φιλία του Χίλιαεννιακόσια.

Τι θα θέλατε να πάρουν μαζί τους οι θεατές μαζί τους φεύγοντας από την παράσταση;

Γιάννης: Φεύγοντας ο θεατής θα προτιμούσα να είναι σιωπηλός και σκεπτικός, παρά συγκινημένος, ή ενθουσιώδης. Θα το θεωρούσα μεγάλη επιτυχία για μας, να έχει νιώσει τον παραλληλισμό με τη δική του ζωή και πορεία. Και το επόμενο πρωί, να σηκωθεί και να πάρει μια απόφαση που από καιρό ανέβαλλε. 

Δημήτρης: Να σκεφτεί ο καθένας το “καράβι του”. Ό,τι του δίνει νόημα στη ζωή και τον λόγο που βρίσκεται εκεί.

Πόσο σημαντική είναι η φιλία τους;

Γιάννης: Η φιλία τους είναι η απόδειξη ότι δυο χαρακτήρες τόσο διαφορετικοί, δυο πνεύματα τόσο αντίθετα, έρχονται σα δυο αντίπαλα ζώα να βοσκήσουν στο ίδιο λειβάδι, αυτό της μουσικής. Ο Τιμ και ο Ντάνυ έχουν βρει τον τρόπο να γίνονται ένα, κάθε φορά που παίζουν μαζί jazz. Πέρα από φιλία, είναι μια συμμαχία ζωής. 

Δημήτρης:  Ο ένας πνευστός, μονοφωνικός, αυθόρμητος, εξωστρεφής. Ο άλλος έγχορδος, πολυφωνικός, εγκεφαλικός, εσωστρεφής. Αλληλοσυμπληρώνονται και ανακαλύπτει ο καθένας την ύπαρξή του. Η φιλία τους είναι σταθμός στη ζωή τους.

Ποια είναι τα καινοτομικά στοιχεία που προσφέρει η σκηνοθετική σας οπτική;

Γιάννης: Το πιάνο, χωρίς το οποίο δε μπορεί να ζήσει ο Χίλιαεννιακόσια, γίνεται το καράβι από το οποίο δε μπορεί να κατέβει. Η τρομπέτα που αρνείται ο Τιμ να πουλήσει, γίνεται η ψυχή του, την οποία αρνείται να προδώσει. Θεωρώ ότι η παράσταση παρουσιάζει με ανατομικές λεπτομέρειες και σκηνικές αναφορές την εσωτερική αλλαγή και τις συγκρούσεις των χαρακτήρων, γυρνώντας τους ανάποδα, σα γάντι. Θέλαμε από την αρχή μια παράσταση που να μυρίζει τρικυμία και αρμύρα. Το λίκνισμα της θάλασσας ξεκινά με την πρώτη νότα του έργου. Και ήταν αρκετοί οι θεατές που μας εκμυστηρεύτηκαν ότι το ένιωσαν – χωρίς να τους «ταρακουνήσουμε». 

Δημήτρης: Το βασικό στοιχείο που θέτουμε ως καινοτόμο σ’ αυτή την παράσταση είναι η παρουσίαση του έργου από δύο ηθοποιούς και μουσικούς ταυτόχρονα στα συγκεκριμένα μουσικά όργανα. Είναι κάτι που μας καθιστά αυθεντικούς πάνω στη σκηνή. Και με βάση τις εμπειρίες μας και τις ικανότητές μας, είμαστε οι αυθεντικοί ήρωες της ιστορίας.

Τι θα θέλατε να αλλάξει στην ζωή μας σε συσχετισμό με το έργο;

Γιάννης: Να μάθουμε να πραγματοποιούμε τα βήματα που μας φοβίζουν, όμως να μη ντρεπόμαστε για εκείνα που τελικά δεν καταφέραμε να κάνουμε. Να αγκαλιάζουμε το θάρρος και τη δειλία μας, σα δυο παιδιά από τα οποία έχουμε κάτι ξεχωριστό να μάθουμε. Πάντα χαρούμενοι για τα «ναι» μας, πάντα περήφανοι για τα «όχι».

Δημήτρης: Δεν θέλουμε να αλλάξει κάτι στη ζωή σας. Εμείς λέμε απλώς μια ιστορία. Ο καθένας βαθειά μέσα του γνωρίζει τι να κάνει για να βρεί τον δρόμο του και την μουσική του. 

Τι πιστεύετε για την Ελλάδα του 2019;

Γιάννης: Η Ελλάδα του 2019 έχει ακόμα τεράστια προβλήματα οπτικής και ταυτότητας. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται έναν καλό οφθαλμίατρο, ή να αλλάξει τη θέση από την οποία βλέπει και ζυγίζει τα πράγματα. Μόνη ελπίδα για μένα, η αυτογνωσία και ο αυτοσαρκασμός. Νιώθω βαθιά έλληνας, με όσα υπέροχα και όσα ανάποδα μου προσδίδει αυτή η ταυτότητα. Τα ανάποδα, απλώς προσπαθώ να τα ισιώσω. Αν πεις «όλα είναι τέλεια», ή «όλα είναι σκάρτα», απομακρύνεσαι από το θέμα

Δημήτρης: Η Ελλαδα του 2019… Η Ελλάδα του ποτέ και του πάντα…

Δεν εθελοτυφλώ αλλά τείνω προς μια αισιόδοξη θέση να βλέπω τα πράγματα. Μας αγαπώ τόσο ώστε να θέλω να μας βελτιώσω… Ας αρχίσω λοιπόν με μένα.

ΠΛηροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ