Η Σοφία Παπουτσόγλου μας μιλά για τον μονόλογο “Ο Ουρανός Κατακόκκινος” , κείμενο Λούλας Αναγνωστάκη

Πώς αισθάνεστε που πήρατε το βραβείο του Φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου 2018 που διοργανώνεται από τον Χώρο τέχνης και πολιτισμού ΕύΠολις- art;

Όντας στο 3ο και τελευταίο έτος Δραματικής σχολής, έλαβα μέρος στο διαγωνισμό χωρίς να
έχω στόχο την διάκριση αλλά τη δοκιμασία, το δημιουργικό ταξίδι. Η διάκριση ήρθε
επιπρόσθετα ως μια ευχάριστη έκπληξη, μια ταπεινή αναγνώριση του χρόνου και της
πειθαρχίας, ελάχιστα από τα οποία απαιτούνται να αφιερώσεις όταν μπαίνεις σε μια τέτοια
διαδικασία.
Σαφώς δεν υπάρχει καμία ζώνη ασφαλείας. Το ότι κάτι κατακτήθηκε, αποτελεί έναυσμα κ
ισχυρό κίνητρο να δουλέψω ακόμη πιο σκληρά, να ανεβάζω κάθε φορά τον πήχη και να
ξεπερνάω τον εαυτό μου από την προηγούμενη φορά.
Στόχος μου είναι να υπηρετήσω με σεβασμό και ταπεινότητα αυτό, που λέγεται Θέατρο.
Με μια λέξη νιώθω Δέσμευση.

Με ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να ανεβάσετε τον μονόλογο “Ο Ουρανός Κατακόκκινος”;

Η πρώτη μου επαφή με το έργο της Λ. Αναγνωστάκη ήταν το 2017. Όταν άκουσα την
συγγραφέα στην ομώνυμη ηχογράφηση, συγκλονίστηκα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μας,
καταλήγοντας μέχρι σήμερα να έχω διαβάσει όλη την θεατρική δραματουργία της. Μέσα από
την τολμηρή γραφή της θίγει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, που μόνο ανεπηρέαστος δεν
μπορεί να μείνει κάποιος.
Έναν χρόνο μετά βρίσκομαι στο Αφιέρωμα προς τιμήν της “Δωμάτια Μνήμης” στο Φεστιβάλ
Αθηνών – Επιδαύρου 2018. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό, κατά τον Φρόιντ η Σκέψη είναι
Δράση° όταν πληροφορήθηκα για τον διαγωνισμό Θεατρικού μονολόγου 2018 στο ΕύΠολις-
Art, ήξερα απόλυτα με ποιόν μονόλογο θα πάω.

Μιλήστε μας για το έργο.

“Ο Ουρανός Κατακόκκινος” είναι ο μοναδικός μονόλογος, που έγραψε η Λούλα
Αναγνωστάκη ανάμεσα στα άλλα έργα της. Η Ελληνίδα δραματουργός,με βαθιά
ανθρωποκεντρικό θέατρο, σκύβει με μοναδική ευαισθησία ως το τέλος, πάνω από την
εύθραυστη περιπέτεια του ατόμου. Δείχνει ενδιαφέρον για τις ιδιαιτερότητες και τα βάσανα
της ανθρώπινης ψυχής και αγκαλιάζει το δικαίωμα των ηρώων της να επιλέγουν αυτό, που
θέλουν. Χαρακτήρες όπως η Σοφία Αποστόλου βρίσκονται πέρα από τον μέσο όρο, μακριά
από τις κοινωνικές συμβάσεις. Η μάνα ως πρόσωπο παρουσιάζεται κυρίαρχη ακόμη και στις
πιο ευάλωτες στιγμές της. Άλλοτε σκληρή και άλλοτε εύθραυστη λειτουργεί συχνά ως θύτης,
αλλά και θύμα σα να μη μπορεί να διαχειριστεί την αγάπη, που έχει για το ίδιο της το παιδί.
Ο Ουρανός δύει απέναντι από τις φυλακές σε ένα δώμα,όπου μένει η Σοφία Αποστόλου.
Μετακομίζει για να είναι κοντά στον γιο της. Μέσα από τον απόηχο ενός εμφυλίου ανακαλεί
τον άντρα της, άλλης κοινωνικής τάξης, την θέση της ως καθηγήτρια πριν την απόλυση της,
λόγω αλκοολισμού, και τον γιο της που για χάρη του ωθείται στην παρανομία.
Τώρα, όμως κάνει την δική της επανάσταση.

Ποιες οι δυσκολίες μιας solo παράστασης;

Μα δεν πρόκειται για solo παράσταση!
Ακόμη και στην περίπτωση του μονολόγου πάντα υπάρχει απεύθυνση: είναι ο Θεατής κι
Εσύ. Καλείσαι να χτίσεις μια σχέση, να έχεις επαφή, να του “μιλήσεις” ακόμη και μέσα από

τις σιωπές σου. Αν όχι δυσκολία, αυτή είναι η πρόκληση για μένα : να τον “έχεις” μαζί σου
μέχρι τέλους, να καταφέρεις να τον “χωρέσεις” σε όλο αυτό που μεταφέρεις. Όχι σε καμία
περίπτωση δεν είμαι μόνη μου, πρόκειται για μια σχέση αλληλεπίδρασης, που χτίζεται
διαρκώς.
Ως προς αυτό το χτίσιμο ήταν καταλυτική και η συμβολή – καθοδήγηση του σκηνοθέτη μου,
Θάνου Χατζόπουλου. Μαζί αναλύσαμε πράγματα και στοιχεία του έργου και δώσαμε ο
καθένας μας χωριστά, διαφορετικές ερμηνείες και πτυχές που όμως είχαν κοινή γραμμή και
κατά την διάρκεια “κούμπωσαν”, όπως γίνεται και με τα κομμάτια του παζλ. Πιστεύω πολύ
στην ανθρώπινη επαφή και χημεία και έχω την αίσθηση πως με τον Θάνο, πέρα από την
κοινή άποψη περί αισθητικής, καταφέραμε να συνθέσουμε όμορφα και με σεβασμό τις
όποιες διαφορετικότητες με στόχο την καλύτερη απόδοση όσων θέλαμε και θέλουμε να
πάρει ο θεατής μαζί του. Πρόκειται για κράμα και όταν αυτό πετυχαίνει είναι μαγικό.
Τον ευχαριστώ πολύ, ούτε σε αυτό ήμουν μόνη.

Τι θέλετε να πάρουν οι θεατές μαζί τους φεύγοντας από την παράσταση;

Η Λ. Αναγνωστάκη δημιούργησε έργα ανοιχτών πιθανοτήτων, ήθελε τα έργα της να μένουν
ανοιχτά στις υποκειμενικές ερμηνείες του εκάστοτε αναγνώστη – θεατή. Δεν υπάρχει η μία
και μοναδική αλήθεια καταστάσεων ή προσώπων. ΑΦΥΠΝΙΣΗ αυτός είναι ο στόχος ° η
προσωπική αφύπνιση, η ατομική ευθύνη και βούληση για αλλαγή° ψυχική, ουσιαστική.
Νιώθω ότι έχει χαθεί η δίψα για αγώνα, απελευθέρωση.
Ιδανικά θα ήθελα να τολμήσει να δει μέσα του.
Ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα.
Εγώ, κάθε φορά που ο κόσμος θα γίνεται άγριος θα στρέφω το βλέμμα στον “Ουρανό”.

Πότε θα αρχίσουν οι παραστάσεις;
Ξεκινάμε στις 16 Φεβρουαρίου 2019 στο ζεστό και φιλόξενο χώρο του ΕύΠολις – Art και θα
βρισκόμαστε εκεί για ακόμη 3 παραστάσεις στις 17,23,24 Φεβρουαρίου 2019.
Η Λούλα Αναγνωστάκη, η μεγαλύτερη θεατρική συγγραφέας, παντρεμένη με τον συγγραφέα
και καθηγητή Ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά, υπήρξε μητέρα του συγγραφέα Θανάση
Χειμωνά και αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.
Εφυγε από την ζωή την Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Τι άνθρωποι είμαστε;
Τι κρύβουμε μέσα μας;
Πως πέφτουμε τόσο εύκολα;

Πρωταγωνιστής πάντοτε ο Άλλος, αυτός που βρίσκεται και δεν βρίσκεται
ανάμεσα μας. Πρόσωπα που ακροβατούν ευάλωτα ανάμεσα στην απουσία και
στην παρουσία. Οι ηττημένοι του εμφυλίου, οι κυνηγημένοι και οι
απόκληροι του μετεμφυλιακού κράτους, οι παράνομοι, οι νέοι που
ονειρεύονται να βρεθούν μακριά μα πάντοτε μένουν σε ένα παρόν
εγκλωβισμένο, μια γυναίκα έγκλειστη στους ρόλους και στις κοινωνικές
επιταγές μιας κοινωνίας αυστηρά αντρικής ,πέρα από τον μέσο όρο μακριά
από τις κοινωνικές συμβάσεις, η Σοφία Αποστόλου δεν βολεύεται δεν είναι
μέσος όρος .

Ετυμολογία
επανάσταση: γένος θηλυκό
1.(ιστορία) η εξέγερση κοινωνικών ομάδων ή λαών, με στόχους την
απελευθέρωση από κάποιον δυνάστη, την ένωση με κάποια κρατική οντότητα,
την απόκτηση της εξουσίας και την πραγματοποίηση αλλαγών στον
οικονομικό, πολιτισμικό και άλλους τομείς
2.(κατ’ επέκταση) αντίδραση σε κάποια καταπιεστική κατάσταση.
3. (για την Σοφία Αποστόλου) : Με πτυχία σε ξένες γλώσσες και θέση
καθηγήτριας στο δημόσιο, αλλά έπινε. Και την απέλυσαν.
Με έναν γάμο με άντρα άλλης κοινωνικής τάξης και νεότερο. Που πέθανε.
Με έναν άσχημο γιό και άτυχο. Που φυλακίστηκε.
Με την ίδια να έχει μια ροπή προς το κακό.
Με την ίδια να μένει σε ενα σπίτι απέναντι απ’ τις φυλακές. Για κοιτάζει
τον ήλιο που δύει  και τον ουρανό.
‘Εναν ουρανό κατακόκκινο.
Σκηνοθεσία: Θάνος Χατζόπουλος
Ερμηνεία: Σοφία Παπουτσόγλου
Φωτογραφία/Video: Αθανάσιος Ζερβόπουλος

Ευχαριστούμε θερμά: την Μαρια Ζορμπά για την πολύτιμη βοήθεια της, τον
Θανάση Χειμωνά για την εμπιστοσύνη του και την κριτική επιτροπή του
δεύτερου φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου του χώρου τέχνης και πολιτισμού
ΕύΠολις -art.

16,17,23,24 Φεβρουαρίου 2019
Ωρα 21:00
Διάρκεια: 40’
Είσοδος: 8€
Θέατρο ΕύΠολις
‘Εγγελη 10 – Νέος Κόσμος
τηλ. κρατήσεων :
2155451110 – 6980529535