Πως είναι η συνεργασία σου με τον Χάρη Ρώμα και την Άννα Χατζησοφιά;
Μιλώντας για τον Χάρη Ρώμα και την Άννα Χατζησοφιά, θέλω να πω καταρχάς ότι τους αγαπώ πολύ! Δεν το λέω απλά για να το πω. Είναι δύο σημαντικοί καλλιτέχνες της χώρας μας που αντιμετωπίζουν τη δουλειά και τους συνεργάτες τους με ύψιστο σεβασμό. Σπάνιο στο χώρο αλλά τόσο απαραίτητο για την ψυχική υγεία της καλλιτεχνικής ομάδας που υπηρετεί ένα πρότζεκτ. Με τον Χάρη Ρώμα γνωριζόμαστε περισσότερο καιρό απ’ ότι με την Άννα Χατζησοφιά αλλά υπάρχει ένας πολύ κοινός παρονομαστής για να αγαπάω εξίσου και τους δύο. Κι αυτός ο παρονομαστής είναι η κοινή σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τη δουλειά και η τόσο απροσδόκητα κοινή τρέλα που τους διακατέχει. Είναι άνθρωποι που έχουν ένα χιούμορ εντελώς απρόσμενο και σουρεαλιστικό. Ατάκα και πεθαίνεις. Δεν μπορείς να φανταστείς. Όταν βρισκόμαστε δεν σταματάμε να γελάμε από την ώρα που θα βρεθούμε ως την ώρα που θα φύγουμε. Ενώ είναι σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι έχουν το χιούμορ, την τρέλα, τον τόσο ανθρώπινο τρόπο σκέψης να τους ενώνει, που δε γίνεται να μην τους αγαπήσεις. Εγώ είμαι πρώτα φαν και μετά συνάδελφός τους.

Ο Χάρης Ρώμας είναι αυστηρός σκηνοθέτης;
Είναι πολύ αυστηρός, με την έννοια ότι είναι πολύ συγκεκριμένος και θα κάνει τα πάντα ώστε να καταλάβεις ακριβώς αυτό που οραματίζεται για το έργο του. Η ύψιστη ποιότητά του είναι το πόσο συγκεκριμένος είναι. Ξέρει να βγάζει το καλύτερό σου. Αυτό είναι ίδιον ενός σπουδαίου σκηνοθέτη. Όντας ο ίδιος ηθοποιός καταλαβαίνει απόλυτα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός στη δημιουργία του χαρακτήρα που του ζητείται. Είναι πάντα δίπλα σου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσεις ασφαλής δουλεύοντας μαζί του.

Μίλησε μας για τον “Βαφτιστικό της κυρίας”.
Ο κόσμος ήξερε μέχρι στιγμής τον «Βαφτιστικό» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Η οπερέτα αυτή είναι στηριγμένη στη γαλλική φάρσα των Πιέρ Βεμπέρ, Χένρι ντε Γκορς και Μορίς Ενεκέν “ο βαφτιστικός”. Σ’ αυτή την φάρσα στηρίζεται αυτή η εξαιρετική διασκευή του Ρώμα που πραγματικά είναι σαν ένα καινούριο έργο. Στημένη καλαίσθητα και με γρήγορους ρυθμούς. Όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί! Ο κόσμος ξεσαλώνει κάθε βράδυ.

Τηλεόραση ή Θέατρο;
Να τα τα δύσκολα! Τα αγαπάω πολύ και τα δύο. Άλλες ποιότητες έχει το ένα άλλες το άλλο.
Νομίζω όμως ότι το θέατρο μ’ αρέσει περισσότερο. Γιατί υπάρχει ένα “εδώ και τώρα”, η δουλειά σου εξαργυρώνεται άμεσα από τις αντιδράσεις του κοινού. Έχει μεγάλο γόητρο να ξέρεις επί τόπου ότι λειτουργεί αυτό που κάνεις.
Η τηλεόραση έχει άλλο τρόπο. Την αγαπάω πολύ κι αυτή τη διαδικασία. Έχει ένα άλλο ψάξιμο. Και άλλες συνθήκες.

ΤΙ κάνεις φέτος στην τηλεόραση;
Ετοιμάζουμε το Καφέ της Χαράς. Υπάρχει τρελή όρεξη και κέφι. Έχω την αίσθηση ότι θα είναι μια εξαιρετική δουλειά. Τα σενάρια που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής έχουν πολύ ενδιαφέρον, έχουν ψάξιμο, υπάρχει πολλή δουλειά από πίσω. Εμείς θα βάλουμε τα δυνατά μας να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Πιστεύω ότι θα είναι μια σειρά που θα συνδεθεί με τη χαρά των τηλεθεατών.
Δεν θα είναι μια επανάληψη της σειράς που έγινε πριν δεκαπέντε χρόνια και άντε ας γίνει τώρα κι ένα σίκουελ. Είναι μια νέα καλλιτεχνική πρόταση. Και το “καλλιτεχνική” το τονίζω. Δεν είναι μια σειρά απλά για να υπάρχει και να γεμίζει το πρόγραμμα του καναλιού. Γίνεται εμπνευσμένα και με σκληρή δουλειά. Δε στηρίζεται σε κάποιο ξένο format. Είναι χειροποίητο και πάρα πολύ ωραίο! Στις αναγνώσεις που κάνουμε δε σταματάμε να γελάμε.
Επίσης προέκυψε να κάνω μία guest συμμετοχή για κάποια επεισόδια στο “Αν ήμουν πλούσιος”

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2019;
Έχω την αίσθηση ότι οι Έλληνες προσπαθούμε να φτιάξουμε, εντός εισαγωγικών, μία με το ζόρι χαρούμενη ατμόσφαιρα. Σαν τους μουσικούς του τιτανικού. Υπάρχει μια πρόθεση να πεταχτεί το εσωτερικό ψάξιμο που ζήσαμε στα ζόρια της κρίσης και να καταπιαστούμε πάλι από την επιφάνεια. Από τη φούσκα. Σα να μας είχε λείψει η ψευτιά, το life style, οι γκλαμουριές. Συζητάω με φίλους και μου λένε ότι όλα αυτά τα ριάλιτι μόδας τα βλέπουν με πολλή χαρά, γιατί απολαμβάνουν να παρακολουθούν ξεκατίνιασμα από κλειδαρότρυπες. Με τρομάζει αυτός ο κανιβαλισμός. Η αίσθηση ότι αυτό είναι κανονικό. Υπάρχει μια ανάγκη να καταπιαστούμε από οτιδήποτε μας δίνει μια εντός πολλών πολλών πολλών εισαγωγικών χαρά και μας παίρνει το μυαλό απ’ τη σκέψη. Να πιστέψουμε σε ένα νέο παραμύθι. Σαν το ουσιαστικό να φαντάζει ασήκωτο φορτίο. Κι έτσι μετατρεπόμαστε εύκολα σε δικαστές σωμάτων, σε κριτές, αυστηροί και αμετακίνητοι, σε απολιτίκ τύπους που δεν ασχολούμαστε με τα κοινά γιατί είναι όλοι πουλημένοι, σε ανθρώπους που τέλος πάντων τα ένστικτά τους τούς κάνουν ό,τι θέλουν. Έχω την εντύπωση ότι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα νέο παραμύθι. Σε ένα παραμύθι που μας βολεύει. Που βολεύει στο να παραμείνουμε αμετακίνητοι, στον εγωισμό μας. Δε μας ενοχλεί τίποτα. Ένα παραμύθι που όλα είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Ζούμε μια υπεραναλυτική εποχή. Αν τα υπεραναλύσεις όλα, όλοι έχουμε δίκιο. Καταργείται η αντικειμενική πραγματικότητα, -όσο υπάρχει τέλος πάντων μια αντικειμενική πραγματικότητα- και υστερικά σχεδόν παλεύουμε να χωρέσουμε όλα τα καρπούζια κάτω απ’ την ίδια μασχάλη.

.