Αλέξης Φουσέκης: Ο χορευτής για να εκπληρώσει το όνειρο του πρέπει να σέβεται τον εαυτό του & το σώμα του γνωρίζοντας τα όρια του!

Επιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου

Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στον «Οιδίπους» του Robert Wilson. Πώς είναι η εμπειρία της Επιδαύρου για έναν χορευτή;

    Ο Robert Wilson παρουσιάζοντας για πρώτη φορά έργο του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με την παράσταση «Oedipus» εγκαινίασε το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στις 21 Ιουνίου 2019. Με την παράσταση αυτή είχα την ευκαιρία να χορέψω για τέταρτη φορά στο αρχαίο θέατρο, τώρα όμως με μια διεθνή ομάδα καλλιτεχνών φέροντας μια συγκεκριμένη εικαστική ταυτότητα. Συγκεκριμένα, συμμετείχα στο πρώτο μέρος της παράστασης με τον ρόλο του Οιδίποδα σε νεαρή ηλικία, στο τέλος του έργου σαν Οιδίποδας-αγγελιοφόρος αλλά και σε όλα τα χορικά κατά τη διάρκεια του έργου.

     Προσέγγισα τον ρόλο καθαρά κινησιολογικά με λιτότητα και καθαρότητα έχοντας την απαιτούμενη ακρίβεια στο χρόνο και στο χώρο σύμφωνα με την ιδιαίτερη τεχνική του σκηνοθέτη. Αντίστοιχα ενσωματώθηκα σύντομα και στα χορικά μέρη. Οι προετοιμασίες πολύωρες και εξαντλητικές αλλά εν τέλει η εμπειρία των προβών και της παράστασης μοναδική και ανεπανάληπτη.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Bob Wilson, έναν από τους πιο σημαντικούς  σκηνοθέτες του 20ου αιώνα. Θα υπάρχει και συνέχεια;

     Τον Οκτώβρη του 2017 ταξίδεψα στην Νέα Υόρκη για να συμμετάσχω στην δημιουργία  ενός  «work in progress» έργου με τίτλο «Death»της Μαριάννας Καβαλλιεράτου, χορεύτριας του Bob Wilson για πολλά χρόνια, που θα εργαζόταν στο Watermill Centre ως «artist in residence», εκείνη την περίοδο. Μετά από ένα μήνα εντατικής δουλειάς το έργο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Centre for Performance Research στο Brooklyn. Ο Bob Wilson ζήτησε να δει τη βιντεοσκόπηση της παράστασης και μετά από δύο μήνες περίπου δέχτηκα ένα e-mail από εκείνον για το εάν θα με ενδιέφερε ο ρόλος του νεαρού Οιδίποδα στην επόμενη ομώνυμη παραγωγή του στην Ιταλία. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Μετά απο έναν χρόνο παραστάσεων στα μεγαλύτερα θέατρα της Ιταλίας, σε Επίδαυρο και Αγία Πετρούπολη βρίσκομαι σε επικοινωνία με τον σκηνοθέτη για το επόμενο έργο.

                                                                                         Photo credits: Chloé Bellemère

                                  Πρόβες για το έργο  ‘’Bach 6 Solo’’, Μιχάλης Θεοφάνους και Αλέξης Φουσέκης, Watermill Centre.

 

Έχετε συνεργαστεί  σε μεγάλες παραγωγές με αξιόλογους χορογράφους και σκηνοθέτες. Ποιά θεωρείτε τα highlights της μέχρι τώρα καριέρας σας;

      Δεν υπάρχουν “highlights”στη καριέρα μου. Κάθε συνεργασία με έναν καλλιτέχνη είναι μοναδική, ξεχωριστή και γίνεται σημαντική από την εμπιστοσύνη των συντελεστών της και όχι από τον εάν είναι ακριβή ή μεγάλη η παραγωγή της (εάν υπάρχει). Κάθε μια από αυτές, μικρή ή μεγάλη είναι μια στιγμή συνάντησης ανθρώπων με αποτελέσματα άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά  μέσα από παραγωγικές ή μη διαδικασίες. Σε εκείνες που προηγήθηκαν καθώς και σε όσες θα ακολουθήσουν ήμουν και θα παραμείνω μαθητής στοχεύοντας πρωτίστως στην εξέλιξη μου ως άνθρωπος και εν συνεχεία ως καλλιτέχνης.

     Δεν θα μπορούσα όμως να παραλείψω να αναφέρω κάποιες έντονες στιγμές που είναι χαραγμένες στη μνήμη μου όπως το σόλο του Ελαφιού που μου εμπιστεύτηκε ο Κωνσταντίνος Ρήγος στην «Αρκαδία» το 2014 στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το χειροκρότημα του κοινού στο Ηρώδειο την στιγμή που εκτελούσαμε με τον Άρη Σερβετάλη το ντουέτο του Τήλεφου και του Ευριπίδη αντίστοιχα, στους «Αχαρνής» του Γιάννη Κακλέα το 2015, οι παραστάσεις του «Europium» των Rootlessroot, Λίντα Καπετανέα και Jozef Frucek κατά τη διάρκεια της διεθνούς περιοδείας τους, η παράσταση «Exodus» της Αθανασίας Κανελλοπούλου στην πόλη της Ramallah στην Παλαιστίνη, η πρεμιέρα του Οιδίποδα του Robert Wilson στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας και η παρουσίαση του workshop «Bach 6 solo» που κάναμε στο Watermill center το περασμένο καλοκαίρι χορεύοντας δίπλα στην Lucinda Childs.

                                                                                      Photo credits: Chloé Bellemère

Πρόβες για το έργο  ‘’Bach 6 Solo’’ . Robert Wilson, Lucinda Childs, Jeniffer Koh, Meg Harper and the Watermill team στο Watermill Centre. 

 

Μιλήστε μας λίγο για το Watermill center ;

      Το Watermill center είναι ένα περιβάλλον συνάντησης αναδυόμενων καλλιτεχνών, ένα εργαστήριο πάνω στη σκηνική τέχνη που ιδρύθηκε το 1992 από τον Robert Wilson στην περιοχή του Southampton στο Long Island της Νέας Υόρκης. Διαθέτει μια μεγαλη συλλογή έργων τέχνης από όλο τον κόσμο, επιλεγμένων από τον Robert Wilson, μια αξιόλογη βιβλιοθήκη και ένα μεγάλο αρχειακό υλικό των έργων του σκηνοθέτη. Χορευτές, ηθοποιοί, τραγουδιστές, μουσικοί, συνθέτες, ποιητές, ενδυματολόγοι, σκηνογράφοι, γλύπτες , ζωγράφοι, θεωρητικοί των τεχνών, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, θρησκεύματος και εμπειρίας συνυπάρχουν κάθε χρόνο με στόχο την δημιουργία και την προσωπική εξέλιξη μέσα από την τέχνη τους. Τον περασμένο Ιούλιο ταξίδεψα για δεύτερη φορά στο περιβάλλον αυτό για να δουλέψω πάνω σε δύο νέα projects. Γνώρισα σπουδαίους καλλιτέχνες και εργάστηκα σε εντατικούς ρυθμούς για μια μοναδική παραστασιακή εμπειρία, στο τέλος της συνολικής διαδικασίας.

Χορευτής,  δάσκαλος χορού και χορογράφος, με ποιά ιδιότητα από όλες ταυτίζεστε πιο πολύ;

      Πρόκειται για τρεις ιδιότητες που απαιτούν προσήλωση και διάθεση άπλετου χρόνου. Παρόλο που είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους έχουν ως κοινή συνισταμένη τους την κίνηση ή την μη κίνηση. Η κίνηση είναι κάτι το φυσικό και οικείο σε μένα άρα σχετίζομαι άμεσα και με τις τρεις ιδιότητες με τη διαφορά ότι ταυτίζομαι περισσότερο με εκείνη του χορευτή-performer.

     Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ παραδίδω μαθήματα σύγχρονου χορού και αυτοσχεδιασμού (μέσα από την τεχνική μου που προσπαθώ να εξελίσσω παράλληλα) από το 2011, σε όσους ενδιαφέρονται ανεξαρτήτως ηλικίας και επαγγέλματος, νομίζω ότι μπορώ να λέγομαι «δάσκαλος» στα εξήντα μου χρόνια, πρώτα ο Θεός!

     Σαν χορογράφος έχω ήδη επιμεληθεί δύο έργα για την χοροθεατρική ομάδα ΝΑΑΝ της Φρόσως Λύτρα, την «Κυρία της Νύχτας» και τον «Δράκουλα». Η επιμέλεια κίνησης με ενδιαφέρει πολύ στο χώρο του θεάτρου μιας και οι περισσότερες συνεργασίες μου μέχρι τώρα ήταν με σκηνοθέτες παρά με χορογράφους. Η χορογραφία προϋποθέτει, πέρα από την συνθετική ικανότητα και την συνειδητοποίηση της ρυθμικής ή της άρρυθμης αρμονίας, πολλές άλλες δεξιότητες που αποκτώνται με την αυτογνωσία και την ωρίμανση μέσα στο χώρο της σκηνικής τέχνης. Για μένα είναι ένας καθαρός άμεσος στόχος που θα προκύψει μέσα από την ανάγκη για προσωπική έκφραση. Μόνο τότε θα είναι αυθεντική επιλογή.

Ποιό είναι το τίμημα που καλείται να «πληρώσει»  ένας χορευτής για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ακολουθήσει ένα τόσο δύσκολο και αβέβαιο επάγγελμα;

      Η τέχνη του χορού (επαγγελματικού) είναι ίσως η πιο δύσκολη όλων των τεχνών. Πολλές ώρες καθημερινής σκληρής σωματικής άσκησης με ενδυνάμωση και διατάσεις για ένα ευέλικτο, δυνατό, γρήγορο και ευλύγιστο σώμα, τραυματισμοί μικροί ή μεγάλοι κυρίως λόγω υπερκόπωσης, έντονο στρες και άγχος αυτοκριτικής, πειθαρχία στη σωστή διατροφή για ένα σώμα ελαφρύ και υγιές και ελάχιστος χρόνος για προσωπική ζωή. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ιδιαίτερα για τις χορεύτριες σε μια χώρα μικρή σαν τη δίκη μας με λίγες ευκαιρίες. Γιαυτό χρειάζεται επιμονή στη δουλειά, αντοχή στην απόρριψη και παρακολούθηση σεμιναρίων διαφορετικών τεχνικών χορού για ανανέωση του κινητικού λεξιλογίου, θεάτρου, τραγουδιού ή performing για την συνολική εξέλιξη της σκηνικής παρουσίας. Ένας χορευτής για να μπορέσει να εκπληρώσει το όνειρο του πρέπει να σέβεται τον εαυτό του και το σώμα του γνωρίζοντας τα όρια του (μόνο έτσι θα έχει διάρκεια), να πειθαρχεί στην δουλειά έχοντας εσωτερική ηρεμία και ψυχική ισορροπία, να έχει υπομονή μέχρι να πετύχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί και να είναι αισιόδοξος.

Για την πρώτη φωτογραφία του Αλέξη Φουσέκη: