Αντίνοος Αλμπάνης: “Εκπαιδευτήκαμε για πολλά χρόνια να κυνηγάμε το ανούσιο!”

Eπιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου

«Το Φινιστρίνι» καθρεφτίζει το ψυχολογικό πορτραίτο ενός ήρωα ή μέσα από τον ήρωά σας ο συγγραφέας του έργου, Βασίλης Ρίσβας, καθρεφτίζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα;

Η αίσθηση μου είναι πως ο ιδιος ο ήρωας εκπροσωπεί μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που έχει καταρρακωθεί από την κρίση και βλέπει τις συνέπειες αυτής να επηρεάζουν καθημερινά την ζωή του. Έχει μεγαλύτερη αξία ένα κείμενο όταν μπορεί στο πρόσωπο ενός ήρωα να συμπυκνώσει τον ψυχισμό του συνόλου μιας κοινωνίας. 

Από που προέρχεται η ρωγμή του ήρωα και πώς βαθαίνει μέσα από τις ρωγμές των άλλων ; Από αυτοπροστασία οδηγείται σε μια ηθελημένη απομόνωση;

Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι που έχουν μάθει να προσδιορίζουν την ευτυχία τους μέσα από υλικά αγαθά ή αξίες που φλερτάρουν με την φαιδρότητα, όταν χάνουν τον παρονομαστή τους, βλέπουν τη ζωή τους να διαλύεται. Από εκεί προκύπτει και η αναθεώρηση όλων αυτών που συνέβαλαν στη δημιουργία των ρωγμών. Όταν μάλιστα περιτριγυρίζονται από ανθρώπους που τους μοιάζουν, αναπόφευκτα μπαίνουν στη διαδικασία να παρασύρονται από την δυστυχία και να φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι αυτό που μας οδηγεί στην αυτοαπομόνωση. Έχουμε την ψευδαίσθηση πως η αποκοπή από το κοινωνικό σύνολο θα μας προστατεύσει από τα δεινά της κοινωνίας που ίδιοι οικοδομήσαμε.

Πού πιστεύετε ότι  οφείλεται ο αυξανόμενος αριθμός ασθενών που πάσχουν από κατάθλιψη στη χώρα μας; Ένας σημαντικός εξωγενής παράγοντας είναι και η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητά μας για το μέλλον;

Μην ξεχνάμε το απόλυτο κλισέ της δεκαετίας: δεν πρόκειται για οικονομική κρίση αλλά για κρίση αξιών. Εκπαιδευτήκαμε για πολλά χρόνια να κυνηγάμε το ανούσιο. Να μοχθούμε για πράγματα που δεν είχαμε στα αλήθεια ανάγκη και να δημιουργούμε μικρόκοσμους/βιτρίνες για να νιώθουμε αποδεκτοι. Όλο αυτό αποδείχτηκε πως έχει τραγικές συνέπειες στον ψυχισμό των ανθρώπων καθώς έφτασε η στιγμή που κοιτάξαμε στον καθρέφτη το μηδέν και συνειδητοποιήσαμε την οδυνηρή έλλειψη ταυτότητας. Όσο δεν αλλάζουμε μέσα μας, τόσο μέλλον θα φαντάζει εφιαλτικό.

 O μονόλογος θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα και απαιτητικά είδη θεάτρου. Πώς βιώσατε αυτή την εμπειρία σαν ηθοποιός;

Δεν μπήκα στη διαδικασία να αντιμετωπίσω τον μονόλογο ως ένα διαφορετικό, δυσκολότερο είδος θεάτρου. Έκανα την ίδια ακριβώς δουλειά που θα έκανα σε κάθε άλλη περίπτωση με την ίδια αφοσίωση και πίστη. Οι δυσκολίες που εγώ αντιμετώπισα είχαν κυρίως να κάνουν με την σκηνική μοναξιά και το γεγονός ότι δεν είχα το περιθώριο να ακουμπάω το βλέμμα μου σε κάποιον συνάδελφο και να παίρνω δύναμη. 

 Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στην ταινία ”Φαντασία” του Αλέξη Καρδαρά, της οποίας τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν πρόσφατα.

Υποδύομαι τον δικηγόρο της πρωταγωνίστριας η οποία βρίσκεται σε αντιδικία με την δισκογραφική της εταιρια. Ένα εκτελεστικό όργανο που απλώς υπερασπίζεται τα δικαιώματα του εντολέα του. 

Πληροφορίες για την παράσταση “Φινιστρίνι” ΕΔΩ