Ο Δημήτρης Παγώνης ετοιμάζεται να απογειωθεί με τον “Ίκαρο”!

Γιατί αποφάσισες να συνδυάσεις την ηθοποιία με τα ακροβατικά;

Νομίζω ότι μου αρέσουν και τα δύο κι έτσι μπορώ να τα  συνδυάζω. Mαζεύω γνώσεις. Ψαχνω τροπους να συνδιαζω τα ακροβατικά καi το θέατρο

Μίλησέ μας για την παράσταση σου “’Ικαρος”;

Ο Κωνσταντίνος Παράσης είναι ο Ίκαρος, ο Περικλής Σιούντας είναι Ήλιος, ο  Βασίλης Σιδερόπουλος είναι  ο Δαίδαλος και ο Γιώργος Ομηρίδης είναι ο Φοίνικας. Τι  σημαίνει  όλο αυτό; Έχουμε πάρει αυτόν τον μύθο και τον έχουμε  παραλληλίσει με ένα πάρτι γενεθλίων.  Αυτή η ιστορία του παιδικού πάρτι είναι από διάφορες ιστορίες από πάρτι γενεθλίων στη ζωή μου που με έχουν συγκινήσει. Ταυτόχρονα έχω παρατηρήσει ότι αυτή η συνθήκη του  παιδικού πάρτυ είναι και λίγο βίαιη. Στα παιδικά μας χρόνια είναι ανάγκη να έρθουν οι φίλοι μας και να περάσουμε καλά. Οπότε διαβάζω τον μύθο με την θεματική των παιδικών τραυμάτων.  Συνεπώς το θέμα είναι η ενηλικίωση. Ήρθε και το ποίημα Τα Κεριά του Καβάφη κι αυτά τα δύο δέθηκαν όμορφα. Στην ουσία το ποίημα αυτό είναι ξεκάθαρα η σκηνογραφία της παράστασης. Και έτσι ο μύθος έγινε η βάρκα, το  πεδίο, το σπίτι  για να βάλουμε δικές μας ιστορίες πάνω.

Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις παράσταση τον χειμώνα που έρχεται (λόγω της υγειονομικής κρίσης);

Εγώ καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνω τώρα, και όχι μόνο εγώ αλλά και πάρα πολλοί συνάδελφοι, είναι λίγο βουτιά στο κενό. Ό,τι έχει ανακοινωθεί είναι μέχρι 30 Οκτωβρίου και μετά δεν ξέρουμε τι μέτρα θα πάρουν,περιμένουμε με αγωνία τι θα γίνει,αν αύριο θα πάμε στην πρόβα κλπ. Από την άλλη όμως με χαροποιεί γιατί βλέπω πολλούς τρελούς να πηδάνε στο κενό μαζί με μένα,  πράγμα που δείχνει ότι όχι μόνο μας έχει λείψει αυτό πού κάνουμε αλλά και ότι το αγαπάμε πάρα πολύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή αγαπάμε το επάγγελμά μας είμαστε αυτοί που θα μας εκμεταλλεύονται .

Την τελευταία δεκαετία ο ρατσισμός και φασισμός πήραν πάλι την ανιούσα. Πως το επεξεργάζεσαι όλο αυτό;

Όταν άρχισα να φτιάχνω αυτό το έργο  δεν  είχα καθόλου στο μυαλό μου την λέξη φασισμός. Το  άκουσα  να το λέει ένα μέλος από τους Χαΐνηδες σε μία συνέντευξη –  ρατσισμός είναι να πιστεύεις ότι το κράτος σου είναι καλύτερο από ένα άλλο και μέσα στο κράτος,  ότι η πόλη σου είναι καλύτερη από την  άλλη,  ή το χωριό σου καλύτερο από το άλλο, ή η  οικογένεια  σου είναι καλύτερη από την άλλη και τελικά εγώ είμαι καλύτερος από σένα. Στην ουσία είναι μία ανάγκη  να προστατευτείς από κάτι που δεν ξέρεις τι είναι.  Είναι επίθεση στο εγώ. Αυτό είναι κάτι που το κληρονομείς αλλά μπορείς να το αποβάλεις αν θες. Αυτό που τελικά παρατηρώ είναι το πόσο εύκολα η κοινωνία μας βασίζεται στο μίσος. Πολύ εύκολο να μισήσεις,είνα πια είναι σαν τσίχλα και το παρατηρώ και πάνω μου, δεν παίρνω την πλευρά του καλού.  Άμα έχω νεύρα μπορώ να βρίζω μέσα στη μέρα πολλές φορές και να  εκτονώνομαι σε κάτι  άκυρο. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να  πώς ερχόμαστε στην παράσταση. Μας έχουν μάθει να είμαστε καλύτεροι μαθητές,πιο  δυνατό  αγόρι,πιο όμορφο κορίτσι,να τρέχεις πιο γρήγορα,να είσαι ο καλύτερος. Αυτός  ο ανταγωνισμός που μας βάζουν από μικρά ,από το σχολείο και πρέπει να βαθμολογηθείς ή στην δραματική σχολή πρέπει να γίνεις καλύτερος ηθοποιός και να αμειφθείς καλύτερα και να πας στο Εθνικό και να κάνεις καλές γνωριμίες. Όλο αυτό το ‘καλύτερο’ για μένα είναι η αρχή του καπιταλισμού  μέσα μας . Μας αγγίζει δηλαδή σε υπαρξιακό επίπεδο αλλά αν μπουστάρεις στο συναίσθημα γίνεται πολύ φασιστικό.

Η έλλειψη των λέξεων  είναι  πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τις ίδιες τις λέξεις. Πολλές φορές προσπαθούμε να φτιάξουμε δραματουργία με τη σχέση με τα αντικείμενα.
Έρχομαι ως καλλιτέχνης με τις εικόνες μου και ξέρω ότι ένα αντικείμενο λειτουργεί έτσι και αυτό το δουλεύω ξανά και ξανά. Ερχόμαστε στις  πρόβες  να  βρούμε το πώς  ενώνονται όλα αυτά. Και τελικά η ένωση παράγει μία δραματουργία και μία νοηματοδότηση. Και με αυτό τον τρόπο επικοινωνεί  το έργο με τον θεατή.

Πως έπεισες έναν ακροβάτη, τον Γιώργο Ομηρίδη, να πάρει μέρος σε μία θεατρική παράσταση;

Mε τον Γιώργο, όντας πολλά χρόνια φίλοι, έχω καταλάβει ότι είναι ένας άνθρωπος, που έχει πολλή μεγάλη ανάγκη να εκφραστεί. Δηλαδή είναι ένας καλλιτέχνης – εκτός του ότι είναι ένας  εκπληκτικός ακροβάτης – και το καταλαβαίνω πολύ περισσότερο στις πρόβες. Είναι  ένα πολύ πειθαρχημένο  άτομο, με πολύ καλή αντίληψη  και ταυτόχρονα ταιριάζουν πολύ τα μυαλά μας και η αισθητική μας.Νομίζω ότι χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η παράσταση. Ουσιαστικά όταν το δεις είναι ένα έργο βασισμένο στις ικανότητές του.
Καταρχήν ταιριάζουν όλοι φυσιογνωμικά στους ρόλους που έχω φανταστεί. Με τον Κωνσταντίνο ταιριάζουμε στον τρόπο σκέψης μιας κι έχουμε τελειώσει την ίδια σχολή και κυρίως θα έλεγα με τη Λένα Φιλίποβα. Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Ήθελα να βγάλει κάτι πιο πατρικό. Έχει πολύ καλή αύρα και είναι πολύ βοηθητικός στην πρόβα. Εγώ θέλω πιο πολύ ανθρώπους που να είναι άνετοι κι ευέλικτοι στο να δοκιμάζουν πράγματα από το να  είναι μόνο ταλαντούχοι. Η διαθεσιμότητα θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο προσόν για έναν ηθοποιό.

Πληροφορίες για την παράσταση  “Ίκαρος”   ΕΔΩ