Δημοσθένης Ξυλαρδιστός: Όλα τα εθνικιστικά στοιχεία βγαίνουν μετά την (κάθε οικονομική) μπόρα σαν σαλιγκάρια!

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στην Έντα Γκάμπλερ.

 Ο Γιέργκεν Τέσμαν είναι ένας ερευνητής, ένας διανοούμενος. Αλλά δεν είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στην δραματουργία του ρόλου. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η μικροαστική αφετηρία του. Έχοντας «κατακτήσει» την Έντα Γκάμπλερ, αρχίζει έναν αγώνα αναρρίχησης μιας καλύτερης κοινωνικής και ταξικής θέσης. Έχει υπερχρεωθεί για να στηρίξει τις φιλοδοξίες του. Θα κάνει τα πάντα για να σταθεί στα πόδια του και να φτάσει ψηλά. Μοιάζει ακίνδυνος και φαίνεται πως κινείται στον ρυθμό που του δίνει η Έντα. Αλλά είναι πιο επικίνδυνος από αυτό που δείχνει. Ξέρει ποιος είναι ο ρυθμός που τον «βολεύει» να κινείται ανά περίσταση. Είναι ένας άνθρωπος του σήμερα, ένας αναγνωρίσιμος χαρακτήρας από την καθημερινή μας ζωή, με χιούμορ, με πάθη και κυρίως ένας μικροαστός που θα έκανε τα πάντα στο σαπισμένο «ελεύθερο» καπιταλιστικό σύστημα για να κατακτήσει μια καλύτερη θέση, επαγγελματική και κοινωνική.

Αγαπημένη σου σκηνή ή ατάκα από το έργο; 

Υπάρχουν πολλές ατάκες που μου αρέσουν από όλους τους ήρωες του έργου. Όπως και σκηνές. Μια απ’ αυτές είναι η τελευταία σκηνή, όπου ο Δικαστής Μπρακ παγιδεύει την Έντα ενώ παράλληλα ο Τέσμαν και η Τέα βρίσκουν καινούργιο σκοπό στις ζωές τους. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν μετακινηθεί. Οι προσωπικές, ατομικές τους ανάγκες αλλάζουν κι έτσι αλλάζει κι η ισορροπία μεταξύ τους.

Μίλησέ μας για την άλλη παράσταση που παίζεις, τον Γάμο του Μάριου Πόντικα. Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να έρθουμε να δούμε την παράσταση; 

Με τα παιδιά της ομάδας συνεργαζόμαστε περίπου οκτώ χρόνια. Έχουμε ανεβάσει παλιότερα τους «Χαλασοχώρηδες» του Α. Παπαδιαμάντη, την «Μαζώχτρα» του Α. Εφταλιώτη, τον «Βόϋτσεκ» του Γ. Μπύχνερ κ.α. Φέτος είχε σειρά ένα νεοελληνικό έργο. Ο «Γάμος» είναι ένα επίκαιρο έργο. Μιλάει για την έμφυλη βία, την κουλτούρα του βιασμού, την ταξικότητα και την πατριαρχία. Ο Μάριος όπως και σε άλλα έργα του, έτσι κι εδώ, περιγράφει ανάγλυφα την ίδια την κοινωνία. Την οικογένεια και το ρόλο της μέσα στην κοινωνία. Ο στιγματιστικός λόγος που έχει γίνει καθημερινή κανονικότητα μας συναντάει επί σκηνής. Όταν διαβάζαμε το έργο, τα αγοράκια της ομάδας αναγνωρίσαμε ένα σκληρό κείμενο. Τα κορίτσια όμως ανά 5 σελίδες το ξανασκέφτονταν να συνεχίσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους θεατές. Αλλιώς το βλέπουν οι γυναίκες κι αλλιώς οι άντρες. Είναι ένα έργο που αφορά τους πάντες και που ανοίγει λίγο πιο θαρρετά την ανάγκη για συζήτηση και αναζήτηση. Που είναι και το ουσιαστικό στοιχείο του θεάτρου.

Ο ρόλος σου στον “Γάμο”;

Κατά την διάρκεια της παράστασης, έχω αναλάβει διάφορους ρόλους. Το έργο βασίζεται σε δύο παράλληλους άξονες. Την οικογένεια και το δικαστήριο. Βλέπουμε πως αντιμετωπίζεται ο βιασμός μιας κοπέλας σε οικογενειακό, κοινωνικό και νομικό επίπεδο. Εγώ ερμηνεύω δυο μάρτυρες κατηγορίας, έναν μάρτυρα υπερασπίσεως, τον αρραβωνιαστικό και τον βιαστή, οι οποίοι δρουν στα πλαίσια του δικαστηρίου και εκφράζουν τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας στο πατριαρχικό μοντέλο που ζούμε.

Τι σκέφτεσαι για το 2020;

Για το 2020; Σκέφτομαι αυτά που ζούσαμε και αυτά που θα ζούμε. Είναι μάλλον για τα χρόνια τα πριν και για τα χρόνια που έρχονται. Έτσι προσδιορίζω το παρόν. Τα είχαμε όλα, ήρθε και ο κορονοϊός. Μπορεί το οικονομικό πρόβλημα να πάρει καιρό κι όχι μόνο στα θέατρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι πρώτοι που θα υποφέρουν είναι οι εργαζόμενοι. Και οι πρώτοι που θα διευκολυνθούν είναι οι εργοδότες. Θα είναι καλή ευκαιρία και δικαιολογία για τους κακοπληρωτές. Με τις πλάτες κάποιων καλοθελητών εργαζόμενων φυσικά και τις ευλογίες των κυβερνόντων. Είμαι όμως αισιόδοξος όταν γνωρίζω ανθρώπους που αγωνίζονται έχοντας ξεπεράσει την παιδική ασθένεια της ατομικής και προσωπικής φιλοδοξίας. Που αγωνίζονται και για τους άλλους. Όμως το πιο ανησυχητικό και το βλέπουμε αρκετά χρόνια να έρχεται και η πλειοψηφία σφύριζε αδιάφορα (αναφέρομαι και στην «εξευρωπαϊσμένη αριστερά»), είναι η άνοδος των ακροδεξιών σε όλη την Ευρώπη. Σ’ αυτή την μιλιταριστική ευγενική αστική Ευρώπη, που ξεριζώνει λαούς και μετά τους βαφτίζει λαθραίους. Είδαμε πως βγήκαν σαν τα σαλιγκάρια όλα τα εθνικιστικά στοιχεία μετά την (κάθε οικονομική) μπόρα. Σκοτώνουν ανθρώπους φανερά και κρυφά. Αγκαλιά δεξιοί και ακροδεξιοί ως συνοριοφύλακες πατριδοκάπηλοι για να εξυπηρετήσουν τον χορηγό τους, την Ευρώπη. Δεν καταδικάστηκαν ποτέ όπως τους άξιζε. Δεν βγήκαν από την Βουλή. Αλλάξαν κορδόνια και μανικετόκουμπα (μόνο). Κρατικά και παρακρατικά στοιχεία. Και η ευθύνη στη ανοχή ανήκει σε όλους μας. Πόσο μάλλον σ’ αυτούς που τους χειροκροτούν. Όχι μόνο επί σκηνής και μετά συνδρομητικό τηλε-καναπέ για ημερήσια κατανάλωση. Η συνέπεια βρίσκεται εντός κι εκτός σκηνής. Αλλιώς όλα τα άλλα γίνονται ματαιοδοξία και καριερισμός. Αλλά ξαναλέω, όσο αγωνιζόμαστε νιώθω αισιόδοξος.

Πληροφορίες για τις παραστάστασεις πυ συμμετείχε ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός πριν την λήξη τους λόγω του κορωνοιού

“ΕΝΤΑ ΓΚΑΜΠΛΕΡ” στο Θέατρο Άλμα ΕΔΩ

“Γάμος” στο Θέατρο Σταθμός ΕΔΩ 

Η πρώτη φωτογραφία και η τελευταία (από τον Γάμο) είναι του Νίκου Βαρδακαστάνη.

Οι φωτογραφίες από την Εντα Γκαμπλερ είναι της Αγγελική Κοκκοβέ.