Φοίβος Παπακώστας: «Δεν πιστέυω στα χρώματα. Στη χρωματοθεραπεία ίσως!»

Τι είναι το «Αίνιγμα»;

Είναι το θεατρικό έργο του Βρεττανού συγγραφέα Hugh Whitemore  που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σε διασκευή της ομάδας 90βαθμοί όπου μετά απο πολύμηνη μελέτη και ιστορική έρευνα πάνω στον βιογράφο και μαθηματικό Άντριου Χότζες με το  “Breaking the code” και άλλες πηγές, το μετόνομάσαμε σε Αίνιγμα. Είναι η ζωή και το έργο του  Αlan Turing(1912-1954) του μεγάλου μαθηματικού του 20ου αιώνα, ο οποίος κατάφερε να αλλάξει την ροή της ιστορίας, αλλά όχι και να μείνει στο προσκήνιο της ιστορίας την εποχή που υπήρχε στη ζωή. Σπάζοντας τον κώδικα επικοινωνίας των Ναζί, σχεδιάζοντας και πρωτοπορόντας στο αντικείμενό του βάζει τα θεμέλια της τεχνητής νοημοσύνης μέσα από την επιστήμη του, ώστε να προχωρήσει η εξέλιξη του κόσμου και της ανθρωπότητας. Θεωρείται ο πατέρας των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Μίλησε μας για την συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Κομνηνό.

Ευεργέτης αξιαγάπητος άνθρωπος και καλλιτέχνης , αρχηγός της ομάδας 90οC. Με επέλεξε κατά την διάρκεια της προηγούμενης παράστασης “Τω μάθειμα” και ήταν δάσκαλος στην σχολή Θεοδοσιάδη, υπάρχουν άλλοι τρεις συμμαθητές από τη σχολή στην ομάδα, μιλάμε μια κοινή θεατρική γλώσσα. Συνεργαζόμαστε με όλη τη σημασία της λέξης.Είμαι πολύ χαρούμενος που με εμπιστεύτηκε. Και χαρούμενος για την ύπαρξη του στο χώρο. Ανυπομονώ για τις επόμενες δουλειές του.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου στην παράσταση.

Υποδύομαι τον αστυνομικό επιθεωρητή Μαικ Ρος που ερευνά την υπόθεση του Αλαν Τιούρινγκ. Έχει να κάνει με την απρόσμενη ανακάλυψη ότι είναι ομοφυλόφιλος. Εκπροσωπεί ουσιαστικά τον πουριτανισμό και την συντηρητικότητα των εποχών, ένας απάνθρωπος συντηρητισμός που κλείνει ακόμα πολλά στόματα και καταστρέφει σιωπηλά πολλές ψυχές.

                                                                                                                 Φωτογράφιση Ελένης Μολφέτα

Φέτος θα σε δούμε και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση;

Στην νέα ταίνια «Τσάρλι» του Θανάση Τσαλταμπάση (2019), στην «Πράσινη Θάλασσα» (2020), βασισμένο στο ΄΄για να δει τη θάλασσα΄΄ της Ευγενίας Φακίνου, σε σκηνοθεσία Αγγελικής Αντωνίου, με Αγγελική Παπούλια και Γιάννη Τσορτέκη. Είχα συμμετοχές  στο «Echoes of the past» (2020) του Νίκου Δημητρόπουλου, στον βραβευμένο απο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης “Απόστρατο” του Ζαχαρία Μαυροειδή κ.α..

Ταυτόχρονα έχω πάρει μέρος στις ταινίες μικρού μήκους:

«Το κενό ανάμεσα στα πράγματα» του Ανδρέα Παππά (σε διαγωνιστικό φεστιβάλ στο Μαρόκο), «Diane Keaton» της Γεωργίας Μιχαηλίδη (σε διαγωνιστικό φεστιβάλ στο Λονδίνο) και στην  «Aνάπαυσις» του Δημήτρη Παπαγιανόπουλου, που θα δούμε του χρόνου.

Και τέλος στην τηλεόραση, στο «Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη. 

Τι περιμένεις από το θέατρο, ως θεατής, ως πολίτης, ως άνθρωπος.

 Αναζητώ την ευγένεια και την καλοσύνη,στους δύσκολους καιρούς .Φθίνουν και κρίνονται αυτές οι πολύτιμες αξίες, αλλά όταν τις διακρίνω φωτίζουν  τις μέρες μου.

Έχω ένα ανοικτό ερώτημα για το θέατρο. Γιατί δεν έχουν μαζευτεί τόσοι σκηνοθέτες,  τόσοι θιασάρχες, τόσοι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου και κρατάνε μια βουβή στάση ως προς την καλλιτεχνική καλλιέργεια.  Γιατί δεν οργανώνεται πλέον ένα συνέδριο, ενας ανοικτός διάλογος. Να προσπαθήσουν να μιλήσουν μια ενιαία, κοινή γλώσσα. Να διαφωνήσουν ακόμα και με αυτό. Μια συνειδητά καλλιτεχνική αναγέννηση. Αναρωτιέμαι δηλαδή αν αυτή μου η ανάγκη είναι συλλογική.

                                                             Φωτογράφιση Στέφανου Κοσμίδη (απο την ταινία Πράσινη Θάλασσα της Αγγελικής Αντωνίου)

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα, για την Κύπρο ή και για τον κόσμο, γενικά, το 2019;

Αρχικά για την Κύπρο νομίζω ότι αρχίζει να φτιάχνετε πάλι μία οικονομική φούσκα, που δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει. Οπότε ανησυχώ σαν πολίτης που έχει μεγαλώσει εκεί. Ακούω πως το επίπεδο ζωής για τους νέους δεν είναι βιώσιμο.

Επειδή όμως ζω στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα στην Κυψέλη, ερχόμενος εδώ, στο Σύνταγμα, σήμερα περπατώντας και περνώντας και μέσα από τα Εξάρχεια σκέφτομαι πως ο φυλετικός ρατσισμός σιγά σιγά φθίνει. Φοβάμαι όμως ότι είναι έντονος ο “κουλτουρικός “ρατσισμός”, που δεν αφορά  πια το χρώμα, αλλά την διαφορά κουλτούρας, Ετσι φοβάμαι με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, φοβάμαι για τις παραξενιές σου,σε αποκλείω κοινωνικά απο τις δικές μου κοινωνικές συνήθειες. Στην πλατεία Εξαρχείων υπάρχει μια μεγάλη μάζα εμπόρων ναρκωτικών, όπου κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το να τους αντιμετώπισει πρακτικά. Από την  πλατεία Ομονοίας, η οποία έκλεισε πρόσφατα,για οικοδομικές εργασίες, σπρώξανε απλά όλους τους ντήλερς στην πλατεία Εξαρχείων. Έγινε απλά μετατόπιση προβλήματος, δεν κατεβήκαν ξαφνικά από τις πολυκατοικίες οι έμποροι, ούτε είναι οι μετανάστες που έφεραν τα προβλήματα ή το εμπόριο ναρκωτικών. Όλα αυτά υπήρχαν.

Μετατοπίζονται λοιπόν τα προβλήματα στην κρίση του κάθε πολίτη ; ή αποσπάται η προσοχή του, όταν μια βουλή αρνείται να στηρίξει την ελευθερία του σεξουαλικού προσανατολισμού, της ταυτότητας, και των χαρακτηριστικών του φύλου όταν δεν αντιμετωπίζονται χιλιάδες άλλα προβλήματα σε κάθε γωνιά της χώρας.

Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι οτι οι καιροί μας ζητούν να  αποκτήσουμε μια παγκόσμια, οικονομική, οικολογική συνείδηση, να ανοίξουμε το μυαλό μας  σαν κάτοικοι του πλανήτη.Να ρωτήσουμε και να ακούσουμε.  Δεν το λέω χρωματικά γιατί δεν πιστέυω στα χρώματα. Στη χρωματοθεραπεία ίσως !

Πληροφορίες για την παράσταση “Αίνιγμα” στο BIOS ΕΔΩ

Η πρώτη φωτογραφία είναι από τα γυρίσματα της μικρού μήκους ταινίας Ανάπαυσις του Δημήτρη Παπαγιανοπουλου