Γιώργος Γαλίτης: Η κωμωδία είναι το πιο επικίνδυνο είδος θεάτρου.

Τι είναι αυτό που σ’ έκανε να ανεβάσεις το «Αλίμονο στους νέους»;

Κατ’αρχας ήταν ένα θεατρικό έργο, που το έγραψε ο Σακελλάριος  με τον Γιαννακόπουλο για τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Τελικά εκείνος δεν το έπαιξε και το έργο έφτασε στα χέρια του Δημήτρη Χορν,  o οποίος το ανέβασε  με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο. Μετά ο Σακελλάριος πήγε στο Φίνο ο οποίος αρνήθηκε να το κάνει ταινία μιας και, για να πούμε τα παρασκήνια του θέματος, ο Φίνος δεν ήθελε τον Χορν γιατί  το “Μία ζωή την έχουμε” δεν ειχε παει καλά εισπρακτικά. Έτσι ο ίδιος ο Σακελλάριος ανέλαβε την ταινία αυτή μαζί με άλλο παραγωγό. Για μένα ήταν από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες εκείνης της περιόδου με έναν Χορν αγνώριστο. Είχε έρθει ένας Εγγλέζος μακιγιέρ να φτιάξει τον Χορν και χρειάστηκε μία εβδομάδα για να γυριστεί η σκηνή του διαβόλου.

Εμείς, σαν τιμή και στην ταινία και φυσικά στον ίδιο τον Χορν, χρησιμοποιούμε την φωνή του στις σκηνές με τον διάβολο στην παράστασή μας (ο ίδιος είχε κάνει τον διάβολο και στην ταινία). Και είναι από τις πιο δικές μου στιγμές, είναι λίγο μεταφυσικό όλο αυτό και είναι σαν να έχουμε μία ευλογία. Όλες αυτές οι ταινίες και όλοι αυτοί οι παλιοί ηθοποιοί κυκλοφορούν στο αίμα μας πια, μεγάλωσαν γενιές με αυτές τις ταινίες  και θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν.

Πήραμε λοιπον το θεατρικό έργο για να στήσουμε την παράσταση μας. Ξαναείδα την ταινία και διάβασα και το σενάριο, για να δούμε τι προσθήκες έγιναν στο ίδιο το θεατρικό τόσο από τους σεναριογράφους όσο και από τον Χορν. Κρατήσαμε φυσικά ατάκες του ιδίου.

Ήταν μία ιδέα του σκηνοθέτη Βασίλη Νικολαΐδη, ο οποίος το είχε  ξανανεβάσει πριν μερικά χρόνια με το Μέμο Μπεγνή. Πήγαμε στο Μάρκο Σεφερλή, που του άρεσε πάρα πολύ  σαν ιδέα οπότε έγινε ο παραγωγός μας.

Για μένα πιστεύω ότι είναι μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παίξει.

Ο ρόλος αυτός είναι πάρα πολύ γοητευτικός. Πρέπει  όμως να είσαι και σε ένα ηλικιακό μεταίχμιο. Εγώ αυτήν την στιγμή παίζω έναν άνθρωπο 20 χρόνια μεγαλύτερό μου, αλλά και 20 χρόνια μικρότερό μου.

Όλος ο θίασος μας είναι πολύ δεμένος και ο καθένας μας πολύ ταιριαστός στον ρόλο του.

Πως ξέρει ο ηθοποιος αν θα πετύχει μια παράσταση ή αν αυτό που θα κάνει  είναι ή δεν είναι πραγματικά καλό, ακόμα κι αν το κοινό το θέλει;

Πράγματι, πολλές φορές κάποια πράγματα είναι πολύ επιτυχημένα, αλλά το κοινό να αδιαφορήσει.

Υπάρχουν 4 είδη παραστάσεων,  η καλή παράσταση που δουλεύει,  η καλή παράσταση που δεν δουλεύει και αντίστοιχα η κακή παράσταση που δουλεύει και η κακή που δεν δουλεύει. Άρα το άστρο μιας δουλειάς δεν το ξέρει κανένας. Από κει και πέρα πως θα το δει ο κόσμος  και τι ανάγκες έχει, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που ανεβαίνει μια παράσταση είναι άλλο ένα θέμα.

Αυτός ο χειμώνας είναι πάρα πολύ δύσκολος για το θέατρο, οι παραστάσεις δίνονται τοσο όσο χρειαζεται για να αντέξουν τα έξοδα. Ενώ δεν είναι τόσο δύσκολη χρονιά όσο πριν πέντε χρόνια. Ο κόσμος κινείται, βγαίνει στα μπαράκια στα φαγάδικα αλλά ίσως κάνει μία αποχή από το θέατρο. Ούτε καν οι παραστάσεις, όπου οι ηθοποιοί τους έχουνε μία μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία τη φετινή χρονιά, μπορούμε να πούμε ότι πάνε καλά εισπρακτικά. Ή ο κόσμος είναι λίγο μουδιασμένος απέναντι στο θέατρο ή η σεζόν μπορεί τελικά να ξεκινήσει  πιο αργά.

Γιατί δεύτερη χρονιά με τον “Θάνατό του  Ιβάν Ίλιτς”,  με τον Θανάση Κουρλαμπά;

Την παράσταση αυτή και εγώ και ο Θανάσης και η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που διασκεύασε και σκηνοθέτησε   τη νουβέλα, την αγαπήσαμε πάρα πολύ. Είχε εξ’ αρχής μια δυναμική καλή και έγινε επιτυχία, καλλιτεχνική και εμπορική. Έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Με τον Θανάση παίζουμε  σαν να είμαστε ένας άνθρωπος πάνω στη σκηνή. Για μένα είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα. Αλλά δυστυχώς σε αυτό το σύστημα, σε αυτόν το χυλό που ζούμε, σε αυτο το πράγμα που κανείς δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει, άνθρωποι με αξιες, που μπορούν να προσφέρουν ίσως να μην έχουν την ανάλογη προβολή και ανάλογη θέση στον χώρο.

Αυτός ο “χυλός” πιστεύεις ότι θα περάσει;

Όχι δεν θα περάσει. Είμαι πολύ απαισιόδοξος, είναι καθαρά θέμα παιδείας ολο αυτό. Χειροτερεύουν τα πράγματα σε πολλά επίπεδα προσωπικά, διαπροσωπικά και έχουμε όλο αυτό το πράγμα με αυτή την ασταμάτητη ροή πληροφοριών για τα πάντα. Χιλιάδες πράγματα που μπαίνουν και βγαίνουν από το κεφάλι. Δεν έχουμε χρόνο πια να διαβάσουμε – οι ανθρωποι   δεν διαβάζουν, δεν μπορούν να μείνουν με τον εαυτό τους. Δεν μπορεί να έρχεσαι να δεις Τολστόι ή οτιδήποτε στο θέατρο και να ανοίγεις το κινητό σου να παίζεις ή γενικά να θεωρείς ότι είναι πιο σημαντικό να διαβάσεις τα μηνύματά σου εκείνη τη στιγμή.

Όλο αυτό το πράγμα, η αγένεια που υπάρχει, το ότι δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, το ότι κανείς δεν αντιδρά από τους γύρω, ακόμη και για το κινητό μέσα στην παράσταση. Και μιλάμε για τους ανθρωπους, οι οποίοι κάνουν το βήμα να πάνε στο θέατρο. Φαντάσου αυτοί που μένουν στο σπίτι τους, αυτοί που αδιαφορούν για όλα, θέατρο, μουσική για οτιδήποτε. Φαντάσου αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται, πως επικοινωνούν.  Αγριεύομαι και μόνο που το σκέφτομαι…

Πληροφορίες για την παράσταση Αλίμονο στους Νέους ή Αλίμονο στους γέρους! ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παράσταση Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ ΕΔΩ