Γιώργος Γεροντιδάκης: Πάνω απ’ όλα πρέπει να σεβόμαστε την ανθρώπινη αξία, την ανθρώπινη ζωή!

Γιατί θεωρείς ότι έχουν επιτυχία οι μέλισσες;

 Aπό που να το  πάρεις ,από το soundtrack, από το «θεατρικό κείμενο» γιατί εγώ έτσι το λέω. Να το πάρεις από έναν άνθρωπο που είναι κινηματογραφιστής και ασχολείται πάρα πολύ με τους ηθοποιούς  του;Δεν ξέρω αν είναι καλύτεροι ηθοποιοί που υπάρχουν στην Ελλάδα, προφανώς δεν είναι, αλλά είναι οι καταλληλότεροι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ίσως επειδή δεν είναι αρκετά «καμμένοι» στην τηλεόραση.

Ίσως επειδή  το ίδιο το σενάριο είναι εποχής.

Ίσως γιατί μας θυμίζει το χωριό μας.

Είσαι ο πιο κακός της σειράς;

Όχι,  ο Γιάννης Στάνκογλου, ο Κυπραίος είναι (γέλια).

Σοβαρά δεν ξέρω, για όλους είναι θέμα κινήτρων.  Δεν σκοτώνεις, για να σκοτώσεις. Άλλωστε μιλάμε για μία πολύ δύσκολη εποχή. Οι άνθρωποι έχουν βγει από ένα παγκόσμιο πόλεμο και  έναν εμφύλιο. Από μετακινήσεις πληθυσμών και κακουχίες.

Δεν είναι απλοί άνθρωποι, όπως είμαστε σήμερα το 2019, που έχουμε ξεχάσει και ευτυχώς έχουμε αφήσει πίσω τα ζωώδη ένστικτα. Και έχουμε γίνει πολιτισμένοι,  μέσα σε εισαγωγικά.

Οπότε  όλα είναι θέμα κίνητρων. Ο Μελέτης έχει ένα πολύ σημαντικό κίνητρο. Έχει πίστη και αφοσίωση στον άνθρωπο που παράγεται το καλύτερο μέλι, για να μιλήσω για τον Λεωνίδα Κακούρη, τον Δούκα. Ο οποίος  τον έχει μεγαλώσει, τον έχει βγάλει από την αφάνεια, τον έχει κάνει αυτό που είναι. Και ότι μπορεί να κυκλοφορεί στο χωριό και να είναι τα αυτιά, τα μάτια και ο λόγος του Δούκα, αυτομάτως τον  ανεβάζει σε αξία.

Δεν γνωρίζει ότι κάποια στιγμή ότι ο Δούκας  μπορεί να τον “πετάξει”;

Μπορεί, αλλά ξέρεις ένας φίλος στο Instagram μου έστειλε κάτι πολύ ωραίο: “Μακάρι να υπήρχαν φίλοι και άνθρωποι τόσο πιστοί σαν τον Μελέτη”.

Αυτός ο ρόλος δεν έχει από κάτω δεύτερο κείμενο.  Ακόμα και στην Μαρία Πετεβή, στην Πηνελόπη, είναι πολύ ευθύς: σε  αγαπάω, τέλος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.  Δεν το κάνει για να κερδίσει κάτι.  Ίσα-ίσα μόνο χαμένος θα βγει από αυτή την υπόθεση. Δεν τον ενδιαφέρει να πληγωθεί γιατί ξέρει ότι πάντα θα είναι υπό!

Μίλησέ μας για το νέο θεατρικό έργο που θα σε δούμεστο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. 

Το έργο διαπραγματεύεται ένα πρόβλημα μεταξύ γονιών και παιδιών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάνας και γιου.

Έχει γράψει ένα φανταστικό κείμενο ο Γιώργος Νικολαΐδης το οποίο είναι πάρα πολύ απλό.  Και αυτό που μας έχει πει είναι να το χρησομοποιήσου όπως θέλουμε με την έννοια ότι είναι τόσο ανοιχτό, πού μπορούμε να το πάμε όπου θέλουμε δεν έχει στερεότυπα.

Έχουμε, λοιπόν εμείς γύρω στις δεκαπέντε εικόνες, φωτογραφικά στο λέω, δεκαπέντε στιγμιότυπα της ζωής μέσα σε ένα σπίτι με μια μητέρα και έναν γιο, όπου φτάνει στην απελευθέρωση και ίσως στο θάνατο. Είναι τόσο ανοιχτό και αιώνιο το πρόβλημα αυτό, το οποιο θα μας απασχολεί όσο ζούμε. Ακόμη κι όταν πεθάνει ο γονιός μας, βιολογικά ένα κομμάτι του έχει μείνει μέσα σου.

Πιστεύω ότι θα συγκινήσει όλους τους ανθρώπους, αλλά μάλλον περισσότερο αυτούς που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο στη ζωή τους, δηλαδή αυτούς που τους  αρέσει το ίδιο  φύλο.

Το δέσιμο μάνας και ενός γιού, ο οποίος όμως έχει αποδεχθεί τη φύση του,  μπορεί να φέρει και μία φιλία μεταξύ τους.

 Άρα παίζεις έναν ρολό gay;

Όχι δεν είναι ρόλος gay, είναι ένας ρόλος ευνουχισμένου άνδρα, οποίος δεν ξέρει τι φύλο είναι. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που ο ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί τη χειριστικότητα του

σε έναν άλλο άνθρωπο,  που δεν ξέρει πού πηγαίνει.

Η Μάγδα Κατσιπάνου, που κάνει την μητέρα σου, πως  είναι;

Η Μάγδα είναι ένα υπέροχο πλάσμα, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Μας σκηνοθετεί η Κατερίνα Σιώζου.

Ενώ είμαστε μια ομάδα τριών, μοιάζουμε για χίλιοι δέκατρεις.

Είμαι πολύ συγκινημένος γιατί βρέθηκε μπροστά μου ξαφνικά αυτο το έργο και κουμπώνει τις ζωές τριών ανθρώπων με τελείως διαφορετικά βιώματα. Γενικά μας φέρνει πολύ συγκίνηση αυτό το έργο και έχουμε φύγει  άλλες φορές πολύ χαρούμενοι και άλλες φορές πολύ θλιμμένοι από την πρόβα.  Είναι σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας και αντιμετώπισης προβλημάτων, με τον άνθρωπο που είναι γονιός κι ας μην το τοποθετήσουμε μάνα ή πατέρας.

Τι πιστεύεις για το 2020;

Πιστεύω ότι ζούμε σε μία προχουντική εποχή. Δεν έχω ζήσει την εποχή της χούντας, αλλά έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι.

Ότι δηλαδή πιο σημαντικό είναι ο άνθρωπος παρά τα συμφέροντα και δεν το λέω πολιτικά, αλλά κοινωνικά και ανθρώπινα.

Εδώ θα πω ότι διαφωνώ κάθετα μόνο αυτό που έγινε στο σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ. Σε οποιονδήποτε όμως και να συνέβαινε, είτε αυτό λέγεται προσφυγόπουλο, είτε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο δεν με αφορά.

Πάνω από όλα πρέπει να σεβόμαστε την ανθρώπινη αξία, την ανθρώπινη ζωή.

Θα πω, καλά να πάθουμε, εφόσον ψηφίζουμε και ανεχόμαστε, δηλαδή με την ψήφο μας τέτοιες καταστάσεις. Ουσιαστικά δίνουμε το έναυσμα σε άλλους ανθρώπους να ενεργήσουν έτσι.  Οπότε γιατί φωνάζουμε; Δεν το καταλαβαίνω εγώ αυτό.

 Ας φωνάξουν, όταν έρθει η ώρα της κάλπης.

Πληροφορίες για την παράσταση