H Νατάσσα Ζούκα μιλάει για την νέα χορευτική της παράσταση ”LIMINAL- Mε ιμάτιον μέλαν’

   Επιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου

Η καινούρια σας δουλειά με τίτλο ”LIMINAL- Mε ιμάτιον μέλαν”, που είναι εμπνευσμένη από την ποίηση και τα haiku  του ιερομόναχου Συμεών, έχει σαν σκοπό μέσω της μουσικής, της κίνησης και του τραγουδιού να γεννηθούν ”σκηνικά” αποστάγματα ζωής;

Η καινούργια αυτή δουλειά γεννήθηκε από την επιθυμία να εκφράσω χορογραφικά  και μουσικά αυτό που συμβαίνει με τα ποιητικά χαϊκού. Μια φόρμα πυκνή που μπορεί να περιγράψει όσα κυρίως ο δυτικός νους περιγράφει σε πολλές σελίδες.

Γεννήθηκε από την επιθυμία για την αφαίρεση. Το εργαλείο που έχω είναι το Σώμα. Ένα όργανο απίθανων και ανεξερεύνητων δυνατοτήτων. Φαντασία – ανάσα ήχος – κίνηση.

Τι συμβολίζει για εσάς το άσπρο και το μαύρο, αυτές οι δύο χρωματικές  αντιθέσεις που κυριαρχούν εικαστικά σε όλη την παράσταση;

Το άσπρο – μαύρο είναι η ζωή μας. Η απόλυτη συμπληρωματικότητα.

Πιστεύετε ότι το έργο σας είναι ένα ταξίδι επιστροφής στη φυσική νομοτέλεια του ανθρώπου;

Ουσιαστικά δεν μπορώ να ορίσω τι πιστεύω για το έργο μου. Είναι ένα αποτύπωμα επιθυμιών, αισθήσεων, βιωμάτων και αναπολήσεων. Η συγκυρία έφερε να ταυτίζομαι απόλυτα με το ποιητικό σύμπαν του Συμεών. Η συγκυρία έφερε οι συνεργάτες  μου να εμπνευστούν από εμένα κι έτσι προέκυψε το δικό μας ποίημα που λέγεται «Liminal- με ιμάτιον μέλαν».

Ποιητική η ατμόσφαιρα της παράστασης με αισθητικά άρτιες  εικαστικές εικόνες που δημιουργούν ένα αίσθημα γαλήνης στον θεατή. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να βρει μια εσωτερική γαλήνη;

Χαίρομαι αν δημιουργούμε  ένα αίσθημα γαλήνης στον θεατή. Δεν αισθάνομαι αρμόδια για συμβουλές στον σύγχρονο άνθρωπο. Ωστόσο, κάποιες σκέψεις. . .

 Ίσως να αναζητούμε την ποιότητα και όχι την ποσότητα. Τη χαρά από τα απλά πράγματα. Να εκτιμούμε τη σιωπή και το ελάχιστο. Να περιορίσουμε τις οθόνες και να ανακαλύψουμε πάλι τη γοητεία των ματιών.

Tι μπορούμε να διδαχτούμε από τα haiku, τη συντομότερη μορφή ποιήματος παγκοσμίως, που διαρκούν όσο κρατάει μια ανάσα;

Τα χαϊκού δεν μας διδάσκουν, μας αγγίζουν άμεσα στην καρδιά. Είναι σαν μικροί κεραυνοβόλοι έρωτες, τοξεύουν ευθύβολα στο αίσθημα.

Ποιό είναι το σύγχρονο χορευτικό τοπίο της χώρας μας; Εξακολουθεί  ο χορός να υστερεί σε σχέση με τις άλλες τέχνες ή υπάρχει ανάπτυξη στον τομέα της εκπαίδευσης και της χορευτικής δημιουργίας;

Παρόλο που διδάσκω πολλά χρόνια και έχω βρεθεί σε εξεταστικές επιτροπές, αδυνατώ να τοποθετηθώ σε τόσο σοβαρά  θέματα μέσα σε μια ερώτηση – απάντηση μιας συνέντευξης. Δεν θέλω επ’ ουδενί να υποτιμήσω, αλλά πιστεύω ότι κάθε τι θέλει τον χρόνο και τον χώρο του.

Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ