H Ειρήνη Ζήκα μιλά για τα μπάσταρδα του Σίσυφου!

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Γιώργου Αδαμαντιάδη να παίξεις στο συγκεκριμένο έργο;

Για να είμαστε ακριβείς η πρόταση ήρθε από τον Δημήτρη Λογοθέτη, σκηνοθέτη της παράστασης. Σαφώς και έπαιξε ρόλο η γνωριμία μου με τον Γιώργο Αδαμαντιάδη τον οποίο και είχα δάσκαλο στα τρία χρόνια της φοίτησής μου στη σχολή θεάτρου “Δήλος” της Δήμητρας Χατούπη. Από εκεί και πέρα είναι απλό: αμφότεροι με εμπιστεύτηκαν και χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκα να είμαι μέρος αυτής της απόπειρας πάνω σε ένα έργο το οποίοθεωρώ πραγματική πρόκληση. Κατ’ αρχάς, έχουμε να κάνουμε με ένα νέο κείμενο του οποίου η δραματουργία πάλλεται μαζί μας και οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει, δίνονται, κυρίως, μέσα από τη σκηνική πράξη και τις δοκιμές καθώς και από τημελέτη μας πάνω στο έργο και τις συνθήκες του. Επιπλέον, έχοντας μεγαλώσει η ίδια στην Παλιά Κοκκινιά ήταν για μένα ιδιαιτέρως σημαντικό να έχω την ευκαρία να ανατρέξω σε εικόνες, μνήμες και ιστορίες που φέρω από μικρή.

Μίλησέ μας για τον δικό σου ρόλο.

Ο ρόλος μου είναι αυτός της Κάτιας, η οποία είναι αδελφή με τον Μιχάλη και τον Μάνο. Οι τρεις τους απαρτίζουν την οικογένειατων Κρητικών. Εκείνη βρίσκεται κυριολεκτικά ανάμεσά τους,τόσο ηλικιακά όσο και ως προς τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Η Κάτια είναι αναπόφευκτα – μαζί με την Κλειώ –φορέας της γυναικείας δυναμικής μέσα στο έργο. Το θαυμαστό σε αυτήν είναι το πώς επιλέγει να πράξει μέσα σε ένα περιβάλλον ανδροκρατούμενο και ποιούς μηχανισμούς θέτει σε λειτουργία ώστε να πετύχει αυτό που θέλει.

Αγαπηνένη σου σκηνή ή ατάκα του έργου;

Αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή του ποδοσφαίρου. Δεν λέω περισσότερα. Θα με θυμηθείτε όταν την δείτε! Όσο για ατάκα,είναι πολλές αυτές που ξεχωρίζουν μέσα μου για κάποιο λόγο. “Τί είναι αυτό που μας κάνει να πλακωνόμαστε στο ξύλο;”, είναι μία από αυτές. Ένα ερώτημα που εκφράζεται με τόσο απλό τρόπο και όμως είναι τόσο δύσκολο να το εξηγήσουμε, να το απαντήσουμε.

Να το αποδεχτούμε. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί τον κύριο προβληματισμό του έργου. Τελικά, είμαστε εκ φύσεως βίαια ζώα οι άνθρωποι; Τόσο η ιστορία όσο και η καθημερινότητα καταφάσκουν. 

Τι θα ήθελες να πάρει το κοινό μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;

Ό, τι τραβάει η ψυχή του! Τί ωραία έκφραση ε; Είναι στις μέρεςμας τόσο δύσκολο να μας αφορά κάτι. Μια συνομιλία, ένα βιβλίο, μια νέα γεύση, οτιδήποτε. Και δεν είναι κακό ή καλό αυτό. Απλώς συμβαίνει. Όλα έχουν καταλήξει να είναι τόσο προσβάσιμα που καμιά φορά δύσκολα μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε το πιο απλό, να ακούσουμε. Σίγουρα για  μας έχει νόημα να σας πούμε την ιστορία.  Αν καταφέρουμε να το κάνουμε με τρόπο που να σας αφορά τότε θα ΄μαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και ‘μεις και σεις!

Τι σκέφτεσαι για το 2020;

Ουφ! Δύσκολη ερώτηση. Πολλά και διαφόρα, ποιός ξέρει όμως αν θα συμβούν. Έτσι δεν συμβαίνει συνήθως; Στοχεύω πάντως να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου εργασία και μ’ αυτόν τον τρόπο τις σπουδές μου στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών. Θέλω, επίσης, να ξεκινήσω μαθήματα κλαρίνου και να βελτιώσω τα πολωνικά μου. Μαζί με τα παραπάνω τι άλλο; Προσμένω τον επόμενο ρόλο. Αυτά τα ολίγα για το 2020.

Πληροφορίες για την παράσταση “ΤΑ ΜΠΑΣΤΑΡΔΑ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ” στο Θεάτρο 14 ΕΔΩ

 Οι φωτογραφίες είναι του Ηλία Καρακωνσταντάκη.