Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική και γιατί αποφάσισες να προχωρήσεις μ΄αυτήν επαγγελματικά;

Ο μπαμπάς μου μ΄ έστειλε στο ωδείο, όταν ήμουν πέντε ετών. Ο ίδιος παίζει τρομπέτα. Στο σπίτι μου ακούγαμε μουσική από τότε που με θυμάμαι. Έτσι ξεκίνησε!

Με το που τελείωσα το σχολείο και πέρασα στο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησα να τραγουδάω με συγκροτήματα της πόλης και να εργάζομαι στο θέατρο. Δεν ήταν ακριβώς μία απόφαση. Ήταν μία ροή. Όλη μου η ζωή είχε να κάνει με τη μουσική, τις τέχνες, όλες μου οι επιρροές. Ήταν ένα παιδικό όνειρο, ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ με τη μουσική. Έπειτα ήρθε το θέατρο, όπου το σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, στη Σχολή Θεάτρου/Καλών Τεχνών, στη Θεσσαλονίκη.

Ειδικά για το τραγούδι, γιατί αποφάσισες να βγάλεις δίσκο;

Ως πριν τρία χρόνια ζούσα στη Θεσσαλονίκη, όπου δούλευα πολύ καλά ως ηθοποιός και τραγουδίστρια, αλλά βρισκόμουν σε ένα τέλμα. Είχα την ανάγκη να εξελιχθώ ως άνθρωπος, ως μουσικός, ως καλλιτέχνης. Χρειαζόμουν καινούρια ερεθίσματα. Ήθελα να κάνω ένα επόμενο βήμα.

Η ίδια η Αθήνα μου έδωσε αυτό το κίνητρο, αυτή την ανάσα, όταν ήρθα με αφορμή μια δουλειά στο θέατρο. Γνώρισα τα παιδιά, στήσαμε τη μπάντα και είχαμε ένα κοινό όραμα να φτιάξουμε ένα έργο, κάτι δικό μας. Αυτό εμένα μου έδωσε μεγάλη πνοή. Το πίστεψα και ξεκινήσαμε τη δισκογραφία μας.

Αυτόν τον χρόνο όμως, σας έκοψε η υγειονομική κρίση. Πώς το νιώθεις όλο αυτό;

Με το πρώτο μας τραγούδι, τα «Κόκκινα γυαλιά» του Σταμάτη Κραουνάκη, πέσαμε πάνω στην καραντίνα του Μαρτίου, αλλά και με το δεύτερο, το «Πες πως μ’ αντάμωσες» του Γιάννη Σπανού, ήρθε η δεύτερη καραντίνα. Και φυσικά τα live μας σταμάτησαν. Και η επικοινωνία μας κόπηκε. Και οι δουλειές μας κόπηκαν. Αυτή η δεύτερη φορά είναι σχεδόν αφόρητη. Και οικονομικά, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα για τον κλάδο μας, για όλους τους συναδέλφους. Πριν καν μιλήσουμε για τη χαρά της μοιρασιάς δηλαδή.

Πολύ πρακτικά, υπάρχει ζήτημα για τη ροή της δουλειάς και ένα άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι. Και πότε, και αν… Όπως καταλαβαίνεις είναι μία αβεβαιότητα, έτσι κι αλλιώς δουλειά μας έχει αβεβαιότητα, και αυτό είναι σαν το κερασάκι στην τούρτα.

Και θυμό έχω αισθανθεί, και μεγάλη ανησυχία. Δε μπορώ να πιστέψω πως φτάσαμε ως εδώ. Να παρακαλάμε για τα αυτονόητα. Γίνεται ένας τεράστιος αγώνας, και προσωπικά από τον καθένα μας, αλλά και από τις συλλογικότητες. Θέλω να πω εδώ, ότι τα σωματεία μας, των ηθοποιών, των μουσικών, κάνουν έναν τεράστιο αγώνα επίσης. Και κάνω ένα κάλεσμα σε όλους να συσπειρωθούμε, σε αυτήν την δύσκολη ώρα. Να δώσουμε σημασία στο μαζί, να δώσουμε σημασία στην διεκδίκηση. Τα σωματεία μας προσπαθούν να ενημερώσουν τον κόσμο για ό,τι συμβαίνει. Καταθέτουν προτάσεις στην Κυβέρνηση.

Είναι αυτή η στιγμή που πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά, γιατί ο κλάδος υποφέρει έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και στο ζήτημα της εργασιακής κατοχύρωσης. Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα έχουν προβλήματα χρόνων πίσω τους και τώρα αποδεικνύεται ξανά πως δεν υπάρχει η κατάλληλη πρόνοια.

Πώς νομίζεις ότι μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά ένας μουσικός στη σημερινή εποχή, άσχετα με την υγειονομική κρίση;

Σίγουρα με δυσκολία! Πολύ πιθανόν να χρειαστεί να αξιοποιήσει την ιδιότητα του με όλους τους τρόπους, όπως πχ διδάσκοντας. Χρειάζεται να δώσουμε σημασία και φροντίδα στο έργο που παράγουμε. Όταν το πρωτογενές υλικό έχει αξία, δεν μπορεί, θα βρει το δρόμο του! Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση γιατί η εποχή μας έχει μεγάλες ταχύτητες, να διεκδικούμε εμείς οι ίδιοι τη δουλειά μας και όχι να περιμένουμε να χτυπήσει το τηλέφωνο. Χρειάζεται ακόμα, δυστυχώς για μένα, να συντονιστούμε με τα μέσα της εποχής, το διαδίκτυο και να βοηθήσουμε την προβολή της δουλειάς μας. Ίσως επίσης οι συνεργασίες σήμερα, έχουν πολύ μεγαλύτερη δυναμική και είναι και μια καλή ευκαιρία για ωραίες συμπράξεις. Και θέλω να πω φυσικά ότι πρέπει να αγωνιστούμε σοβαρά για την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων μας. Πληρωμένες πρόβες (ως ηθοποιός μιλώντας) ασφάλιση, προσλήψεις, βασικός μισθός… Χρειάζεται πίστη και αγώνα ακούραστο και συνεχή.

Πως πιστεύεις ότι πρέπει να εξωθήσουμε τον φασισμό και τον ρατσισμό, που σε εποχές κρίσεις, όπως εδώ και 10 χρόνια, αναβιώνει;

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στο 2020 είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του φαινομένου. Αναρωτιέμαι κι εγώ τι πρέπει να γίνει. Νομίζω ότι πρέπει να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά. Από αυτό που συμβαίνει στο διπλανό σπίτι μέχρι αυτό που συμβαίνει στους δρόμους, στην κοινωνία και στα κέντρα αποφάσεων. Έχει να κάνει με ένα προσωπικό άνοιγμα προς τα έξω, προς τον «άλλον». Και έχει να κάνει και με την φωνή του καθένα. Μία αντίδραση εδώ, μία αντίδραση εκεί, μία παραπέρα γίνεται μία μεγάλη φωνή.

Μετά από 5-10 χρόνια που θα ήθελες να βρίσκεσαι μουσικά;

Θα ήθελα να έχω δημιουργήσει αξιόλογο και διαχρονικό υλικό, δισκογραφία, ονειρεύομαι σημαντικές συνεργασίες, συγκινητικές συναυλίες και ένα κοινό να τα μοιράζομαι.

Marianna & the Dizzy Breezes – Κόκκινα Γυαλιά (Official Video) του Σταμάτη Κραουνάκη

MARIANNA & the DIZZY BREEZES «Πες Πως Μ’ Αντάμωσες»

Ytube Marianna Papathanasiou