Iφιγένεια Καραμήτρου

Η απελευθέρωση μέσω της απώλειας…

Πώς προέκυψε να παίξεις στην παράσταση “Ρίτα”;

Αρχικά η Ρηνιώ Κυριαζή, η σκηνοθέτις της παράστασης, πρότεινε το συγκεκριμένο έργο και μας έδωσε να το διαβάσουμε (σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ). Όλοι το βρήκαμε ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, αφού θίγει ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας, αυτό της ευθανασίας. Το έργο γράφτηκε το 2019, λίγους μήνες πριν ψηφιστεί ο σχετικός νόμος στην Ισπανία, συγκυρία που το έκανε ακόμη πιο συναρπαστικό ως επιλογή για να ανέβει στην Αθήνα. Με ενδιαφέρουν τα σύγχρονα έργα, μιλούν κατευθείαν στο εδώ και το τώρα. Τα θέματα του μας είναι οικεία και σίγουρα το θέμα της ευθανασίας είναι και ένα θέμα που δεν το έχουμε «αγγίξει» στην Ελλάδα. Ίσως να παραμένει ακόμη ταμπού και λόγω θρησκευτικού υποβάθρου στη χώρα μας. Σίγουρα είναι θέμα που «καίει».

Tι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα;

Όπως ανέφερα και πριν το θέμα της ευθανασίας δεν μας έχει «απασχολήσει» ακόμα στην Ελλάδα, το βάζουμε κάτω από το χαλάκι. Εγώ προσωπικά δεν έχω ξεκάθαρη άποψη. Είναι σύνθετο θέμα. Δεν είναι λίγες οι χώρες που πλέον προχωρούν στη νομοθέτηση της ευθανασίας και ήδη υπάρχουν χώρες, όπως ο Καναδάς, που η ευθανασία πλέον επιτρέπεται και για ψυχικές ασθένειες. Δεν ξέρω αν και πού υπάρχει κάποιο όριο στην ανθρώπινη αυτοδιάθεση και πώς αυτό κατοχυρώνεται νομικά στη συζήτηση για τον θάνατο.

Στην Ελλάδα έχουμε ακόμη προκατάληψη όχι μόνο για την ευθανασία, αλλά και για την ίδια την ασθένεια. Να μην το μάθουν, να μην καταλάβουν, ενώ είναι κομμάτι της ζωής. Το έργο αγκαλιάζει όλα αυτά τα θέματα χωρίς να προσθέτει βάρος στον θεατή και δημιουργεί γόνιμα ερωτήματα.

Ο δικός σου ρόλος;

Η Στέλλα ενώ έχει πολλούς ρόλους στη ζωή της θέλει και επιλέγει να είναι η κόρη. Η κόρη μιας δυναμικής γυναίκας που τώρα πια έχει Αλτσχάιμερ. Αυτό την κρατάει δέσμια. Προσπαθεί μάταια να κρατήσει αυτόν το ρόλο του παιδιού ζωντανό. Είναι μια ικανή γιατρός, ογκολόγος, που όσον αφορά τη ζωή της δεν έχει το ίδιο σθένος που έχει στη δουλειά της. Οι συνθήκες την αλλάζουν και βλέπουμε στο τέλος του έργου να ελευθερώνεται και με έναν τρόπο να ενηλικιώνεται (ξανά).

Πόσο δύσκολο θεωρείς να “άφηνες ή να βοηθούσες κάποιον που υποφέρει να φύγει;” …

Είναι μια μεγάλη ευθύνη με βαρύ φορτίο. Είναι σαν να παίρνουμε την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου και να αποφασίζουμε εμείς γι’ αυτόν. Δεν ξέρω τι θα έκανα εγώ. Και επειδή στο έργο τίθεται και το ζήτημα της ευθανασίας στα κατοικίδια, ούτε για το σκυλί μου ξέρω τι θα έκανα. Ενώ δεν θα ήθελα να υποφέρουν οι άνθρωποι που αγαπώ (ή το σκυλί μου) είναι μια δύσκολη απόφαση. Με μεγάλη αβεβαιότητα. Μάλλον θα προτιμούσα να μην βρεθώ αντιμέτωπη με ένα τέτοιο δίλημμα, γιατί, αλήθεια, δεν έχω απάντηση.

Μίλησέ μας για τη φετινή συμμετοχή σου στην σειρά “Άγιος έρωτας”.

Χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της σειράς. Και οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές και τεχνικοί είναι όλοι ένας κι ένας. Μου αρέσει πολύ το σενάριο. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον και οι ρόλοι μαζί με τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων αναπτύσσονται πιστά και σταθερά. Η Αναστασία είναι μια ήρεμη δύναμη. Διεκδικεί αυτό που θέλει χωρίς να κάνει φασαρία. Προσεχώς θα έρθει στη ζωή της ένας έρωτας που θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα.

Πληροφορίες για την παράσταση: